Fotograaf pagina

Armando Vega

Luchtfoto van de Tupungato-vulkaan. Dankzij de 360º helikoptervlucht boven de vulkaan wisten wetenschappers en bergbeklimmers precies hoeveel sneeuw ze later zouden tegenkomen. Dat maakte het mogelijk om de dagen van de beklimming naar de kampen en naar de top te plannen. De route die de expeditie nam om de top te bereiken, is zichtbaar, beginnend bij het Penitentes-kamp op 4.400 meter boven zeeniveau.

Hernán Puga Plaza en Manuel Mira, berggidsen van het Asesores Andinos-team, dragen voedsel, berguitrusting en medische uitrusting naar het kamp op 5200 meter boven zeeniveau. Foto gemaakt op ongeveer 5.000 meter.

TK

Paarden en muilezels geladen met de uitrusting die tijdens de expeditie werd gebruikt, steken de Mal Paso over, een smal en glad gedeelte van de route. Beneden in noordwestelijke richting de berg Sierra Bella, met een hoogte van 5.275 meter.

Marcelino Ortega Martinez bereidt de paarden en muilezels voor om voorraden te vervoeren vanuit het Aguas Blancas-kamp op 3150 meter boven zeeniveau. Het was het eerste punt waarop de Tupungato-vulkaan zichtbaar was, gezien naar het oosten. Tijdens deze dagen van de expeditie had de vulkaan windsnelheden tot 36 m / s op de top, maar de weersomstandigheden verbeterden later in de reis gelukkig.

Zodra het station is geïnstalleerd, zorgt Baker Perry ervoor dat alle componenten goed werken. De informatie die door dit nieuwe station wordt verzameld en verzonden, zal wetenschappers in staat stellen om nauwkeurigere weersvoorspellingen te doen en zal hen helpen de gevolgen van klimaatverandering voor het belangrijkste waterreservoir in Chili te begrijpen.

Marcelino Lopez Ancali van het Wayri Chunchu-volk staat voor de gletsjer Colque Punku, waar hij als kind werd gedoopt. De rotsachtige omgeving was ooit geheel bedekt met sneeuw en ijs. “In de afgelopen zeven jaar is het klimaat veranderd. De kou en de hitte zijn nu heel anders.” Hij ziet de vervuiling als boosdoener achter de klimaatverandering. “Ik weet niet hoe ik het kan voorkomen. Soms hebben mensen niet het bewustzijn om al dat plastic in te zamelen en gooien we het overal in het milieu weg (...). Maar nu is de zon niet meer zoals hij zou moeten zijn. Hij is zó krachtig dat hij je verbrandt. Het is ook te koud. Het is niet meer zoals het zou moeten zijn.”

Het pad naar het heiligdom van de Señor de Quyllur Rit’i loopt door de Sinakara-vallei in Peru. Pelgrims trekken te paard of te voet naar het heiligdom en nemen alles mee wat ze gedurende het vierdaagse festival nodig hebben: voorraden, muziekinstrumenten, tenten, spreien en andere spullen.

“Toen ik hier jaren geleden naarboven liep, hadden we zoals nu geen lantaarns nodig om onze weg te vinden,” zegt Richart Aybar Quispe Soto. “We hadden genoeg licht van de gletsjer. Als we hier ’s nachts aankwamen, begon de maan op te komen – Moeder Maan – en werd het landschap steeds helderder, alsof het dag was. Het was hemels, als een droom.”

Tijdens een viering van een feest van het dorp Huarahuara worden traditionele dansen opgevoerd en offerandes aan het land gebracht. De vrouwen dragen meestal kleurrijke klederdracht, waarbij alleenstaande vrouwen de mooiste tenues tonen. Tot de versieringen behoren borduursels van helderwitte, glitterachtige kraaltjes (‘piñis’) die water symboliseren. Daarnaast worden talloze bloemmotieven en andere elementen op de montera (hoed) en de pollera (rok) genaaid om de verschillende aspecten van de Pachamama te tonen en haar rol in het dagelijks leven van het dorp te benadrukken.