Fotograaf pagina

Brian Skerry

Ruwe zeeën in de zuidelijke centrale Stille Oceaan. Het beschermde gebied van de Phoenix-eilanden ligt in de Republiek Kiribati.

Een witpuntrifhaai zwemt over het aangegroeide koraal in het beschermd gebied van de Phoenix-eilanden, in de Republiek Kiribati. Kiribati ligt op de evenaar, ongeveer halverwege tussen Australië en Hawaï.

Een school grombaarzen bij het rif van het Hol Chan-zeereservaat, het oudste in Belize, gecreëerd in 1987.

Beschermde elkhoornkoralen, hersenkoralen en paarse zeewaaiers bij het Buck Island Reef National Monument, op de Amerikaanse Maagdeneilanden.

Een ecoloog bestudeert een oud ‘kwabkoraal’ in het Kingman-rif. Dit rif bevindt zich ongeveer halverwege tussen Hawaii en Amerikaans-Samoa in de Stille Oceaan. Nieuw onderzoek toont aan dat ‘kwabkoraal’ de gevolgen van beperkte klimaatverandering kan doorstaan.

Orka’s (hierboven op een foto die in de Cariben werd genomen) leven in familiegroepen die samenwerken bij de jacht.

Witte dolfijnen zijn speels en nieuwsgierig. Voor de kust van Somerset Island, in het Canadese Noordpoolgebied, pikken ze soms een platte steen op en geven die aan elkaar door of draperen een stukje kelp over hun snuit en zwemmen er een tijdje mee rond alsof het om een tiara of pruik gaat. Bijna tweeduizend witte dolfijnen (beluga’s) komen hier elke zomer ravotten, hun kalveren zogen, met elkaar communiceren door middel van gefluit en gekwetter, en rondzwemmen in verschuivende groeps- en familieverbanden. De cultuur van witte dolfijnen berust op sociale banden die een leven lang in stand blijven. Wetenschappers vermoeden dat beluga’s tot de vele walvisachtigen behoren die culturele tradities delen, een beetje zoals dat bij mensen gebeurt. (Uit: ‘The hidden world of whale culture,’ april 2021.)

Great White Sharks in the waters off the South Neptune Islands, Australia.

Een noordkapermannetje, een vrouwtje en een exemplaar waarvan alleen de staart te zien is zwemmen gezamenlijk aan het wateroppervlak. Wetenschappers herkennen noordkapers aan het unieke patroon van de bulten, in het Engels ‘callosities’, op hun kop.

Skerry hielp om een al jaren bestaande vraag te beantwoorden toen hij enkele van de eerste foto's maakte van een potvisjong dat bij zijn moeder drinkt. Wetenschappers vroegen zich altijd af hoe deze moeders hun jongen met hun lange kaken konden zogen. De tepels van de vrouwtjes bevinden zich in plooien; als een kalfje honger heeft, duwt het zijn kaak in een plooi en drinkt van de melk die vrijkomt.