Fotograaf pagina

Cory Richards

Water uit de Okavango wordt gebruikt voor irrigatie van landbouwgrond op de smalle Caprivistrook die bij Namibië hoort. Volgens geohydroloog Surina Esterhuyse zou het boren naar olie en gas in Namibië en Botswana kunnen leiden tot vervuiling van de rivier. De vervuilende stoffen zouden zich dan verzamelen in de Okavangodelta, die niet in zee uitmondt.

In het natuurreservaat Moremi Game Reserve in Botswana, aan de oostzijde van de Okavangodelta, leven talrijke dierensoorten, zoals nijlpaarden, olifanten, leeuwen, giraffen en de bedreigde Afrikaanse wilde honden. ReconAfrica heeft vergunningen om in Namibië en Botswana boringen te doen in de waterscheiding van de ruim 18.000 vierkante kilometer grote delta, een landschap dat volgens UNESCO van ‘buitengewone waarde is voor de mensheid.’

Twee klimmers op de derde trap van de standaardroute via de Noordoostgraat van de Everest. Cory Richards en Esteban Mena zijn op weg naar de Tibetaans/Chinese kant van de berg, met als doel om buiten de gebaande paden te klimmen en zonder extra zuurstof. Hun intentie is om een kleine twee kilometer aan nieuwe klimroute ontsluiten.

Op de Noordflank van de Everest bestijgen klimmers de laatste sneeuwpiramide op weg naar de top. De hele Noordoostgraat en de route die eroverheen loopt, zijn op de foto te zien. Dit is een van de mogelijke secties van de beklimmings- en afdalingsroute waarover Richards en Mena nog een besluit moeten nemen. De eenvoudigste manier zou zijn om op het hoogste punt van hun beoogde nieuwe klimroute op de Noordoostflank aan te laten sluiten op de standaardroute en vervolgens gebruik te maken van de vaste zekeringstouwen op het laatste gedeelte van de klim, van 8500 meter hoogte tot de top. Een andere mogelijkheid is om hun nieuwe ‘lijn’ op de Everest over een langere afstand voort te zetten, door een segment van de Noordflank over te steken en uit te komen bij de ‘Grand Couloir’.

Richards heeft de Everest tweemaal via de standaardroute beklommen, over de Noordoostgraat vanaf de Tibetaans/Chinese zijde van de berg. Zowel Richards als Mena heeft de top van de berg zonder aanvullende zuurstof bereikt, maar in de ijle lucht op de Everest zijn er nooit garanties.

Bij harde wind bestijgt een bergbeklimmer de standaardroute via de Noordoostgraat van de Everest, vanaf de Tibetaans/Chinese kant van de berg. Voor de poging van Richards en Mena is de wind een van de belangrijkste factoren. Het team zal moeten klimmen bij hoge luchtdruk en zeer weinig wind om de top via de beoogde klimroute zonder extra zuurstof te kunnen bereiken. Omdat het lichaam zich op grote hoogte aanpast door zijn kerntemperatuur te verlagen, kan de wind een doorslaggevende factor zijn voor het al dan niet slagen van de expeditie.

Bergbeklimmers volgen de standaardroute vanaf de Tibetaans/Chinese zijde van de Mount Everest, over de Noordoostgraat. De beoogde klimroute of ‘lijn’ van Richards en Mena loopt via een steile doorgang of couloir op de helling aan de linkerzijde van de foto. De couloir wordt aan het zicht onttrokken door hoge rotspartijen en opwaaiende sneeuw.

Richards heeft deze foto van klimmers op de Noordflank van de Everest omschreven als een juiste weergave van de manier waarop mensen op achtduizend meter de wereld waarnemen. De vervorming aan de rechterkant van het beeldframe wordt veroorzaakt door de bevriezing van ijskristallen op de voorzetlens van het fototoestel.

Op 2 februari 2011 leidde Simone Moro een internationaal team, bestaande uit Denis Urubko (Kazachstan) en Cory Richards (VS), naar de top van Gasherbrum II. Dit was hun eerste winterbeklimming. Het was Simone’s derde winterbeklimming. Daarmee bevestigde hij zijn reputatie als winterspecialist op grote hoogte. Het was ook de eerste achtduizender in de Karakoram die in de winter werd beklommen. Het team overleefde tijdens de afdaling een lawine.

Een groep oudere inwoners van Singapore komt in de Singapore Botanic Gardens samen om oefeningen te doen.