Fotograaf pagina

Danielle Stone

Oekraïnes bonte treinstations dienen de publieke zaak, maar zijn nu ook cultureel erfgoed.

Geen wachtershuisje ziet er hetzelfde uit. Wat ze gemeen hebben, is dat ze klein zijn – een etage beslaat misschien twintig vierkante meter – en dat hun bewoners letterlijk leven volgens het spoorboekje.

Kononyvka, 113 km is een van de vele treinstations die bekend zijn onder de naam én de afstand tot een grote stad. Meestal is dat Kiev, maar sommige stations oriënteren zich nog op Moskou.

Spoorwegambtenaren zijn vanouds overwegend vrouw – iets wat in de Sovjettijd mede werd bepaald door de overheid. Voor vrouwen die met pensioen gaan, komen nu soms jonge mannen in de plaats.

Spoorwegambtenaren zijn vanouds overwegend vrouw – iets wat in de Sovjettijd mede werd bepaald door de overheid. Voor vrouwen die met pensioen gaan, komen nu soms jonge mannen in de plaats.

Spoorwegambtenaren zijn vanouds overwegend vrouw – iets wat in de Sovjettijd mede werd bepaald door de overheid. Voor vrouwen die met pensioen gaan, komen nu soms jonge mannen in de plaats.

Spoorwegambtenaren zijn vanouds overwegend vrouw – iets wat in de Sovjettijd mede werd bepaald door de overheid. Voor vrouwen die met pensioen gaan, komen nu soms jonge mannen in de plaats.

Inna Oleksandrivna Manoilenko is baanwachter in een buitenwijk van Kiev. Ze is een van de honderden vrouwen die langskomende treinen een sein moeten geven en ongeduldige mensen uit de buurt van het spoor moeten houden.

De tijd tussen twee treinen door besteedt Natalia Joerivna Pylypenko onder meer aan het bijhouden van de tuin van haar wachtershuisje, dat eigendom is van de Oekraïense overheid.