Fotograaf pagina

David Gruber

De liparis gibbus is de eerste vissoort uit het noordpoolgebied waarbij biofluorescentie werd waargenomen. Het visje heeft zowel neon-groene als neonrode kleuren, en is daarmee ook een zeldzaam voorbeeld van verschillende fluorescerende kleuren in één dier. 

Marien bioloog David Gruber nam voor het eerst biofluorescentie bij vissen waar toen op foto’s die hij en zijn collega’s namen van biofluorescerend koraal een groene paling (vergelijkbaar met het dier op deze foto) te zien bleek.

Zonder geelfilter dat het blauwe licht blokkeert, kunnen mensen de neonkleuren van dit koraal uit de Rode Zee niet zien.

Maar bij blauw licht en met een geelfilter op de camera voor fluorescerende effecten, geeft deze een dieprode kleur te zien.

Deze drievinslijmvis ziet er in wit licht oranje uit.

Een kettingkathaai, een van de tweehonderd soorten zeedieren waarbij biofluorescentie werd waargenomen, gloeit op in neon-groen tijdens een fluorduik bij de kust van Californië. Door dit soort surrealistische duikervaringen komen wetenschappers meer te weten over het leven in zee en kunnen ze dit ook beter beschermen – en nu kunnen ook reizigers dit ervaren.

Onder wit licht lijken de strepen op deze zeebrasem geel. Maar als je er wat blauw licht op laat schijnen en een geel kleurenfilter op je fototoestel zet om fluorescent licht op te kunnen vangen, krijg je de volgende foto.

Biofluorescentie zou om allerlei redenen kunnen worden toegepast, zegt Alexander Gaos, directeur van het Eastern Pacific Hawksbill Initiative– bijvoorbeeld voor het vinden en lokken van een prooi, ter verdediging of om op een of andere wijze te communiceren.

Zeebioloog David Gruber ontdekte dat veel zeedieren biofluorescerend zijn toen een groene zeeaal (zoals op de foto) plotseling opdook terwijl hij en zijn collega’s bezig waren ‘lichtgevende’ koralen vast te leggen.

Deze platvis geeft op zijn rug een feloranje (op de foto) lichtsignaal af, maar heeft een fluorescerend groen patroon op zijn buik