Fotograaf pagina

Edwin Giesbers

Bevers, hier in de Ooijpolder, leven in een klein familieverband van ouders, tweejarigen, jaarlingen en jongen. Ze maken gewoonlijk weinig geluid, maar bij een ontmoeting raken ze elkaar met hun neus aan en maken ze zacht kreunende geluiden, ter versterking van de familieband.

In het museum zijn de bezoekers vaak vooral onder de indruk van het formaat van de bever. Inmiddels is de populatie in Nationaal Park De Biesbosch gegroeid tot zo’n driehonderd exemplaren.

Nadat de bever in 1826 in Nederland was uitgestorven, werden er in 1988 weer 42 uitgezet in de Biesbosch. Tegenwoordig organiseert het Biesbosch MuseumEiland bevertochten met een fluisterboot in de avonduren, wanneer de kans op het zien van de schemeractieve dieren het grootst is.

Gerard Gerrits van Waterschap Rivierenland maakt de beaver deceiver bij Groesbeek schoon. Deze vinding uit Canada (waar volop bevers voorkomen) bestaat uit een meterslange buis die door de beverdam steekt, zodat het water kan blijven stromen. Hierdoor blijft het waterpeil voor de bever hoog genoeg en ontstaat er ook geen wateroverlast in de omgeving.

Beverkenner en muskusrattenvanger Kees Schep van Waterschap Rivierenland ruikt aan een hoopje vegetatie en modder met castoreum, of ‘bevergeil’, een door bevers uitgescheiden geurstof. Met zulk onderzoek wil de provincie Gelderland een inschatting maken van het aantal beverfamilies in een gebied.

Slechts een halve kilometer vanaf zijn woning in Chabrehez, in de Ardennen, beheert natuurgids Jorn Van Den Bogaert een gebied waar al sinds 2003 een beverfamilie woont. Via een uitkijktoren kan hij prima ‘zijn’ bevers in het beverreservaat observeren.

Bevers eten onder meer bast van bomen, het liefst van zachte soorten als wilgen (foto) en populieren. Zijn de bomen eenmaal omgevallen, dan nemen de dieren ook grotere takken mee ter versteviging van hun burcht. Deze bever in de Ooijpolder doet zich te goed aan een wilg.

's Zomers slapen bevers – hier een volwassen dier met ouder jong in de Ooijpolder – vaak bovengronds in een leger, meestal een plek langs een oever met wat vegetatie en houtsnippers.

Een bever heeft een bijzonder dichte vacht waarmee hij ook onder water warm blijft. Voor de verzorging ervan gaat hij op een oeverrand zitten, zoals hier in de Ooijpolder. Voor dat doel heeft hij aan elke achterpoot een dubbele nagel die hij gebruikt als kam.

In de vroege avond kruipt een bever een oever in de Ooijpolder op om verder te eten aan een recent aangeknaagde wilg. Beverterritoria hebben zich de laatste tijd sterk uitgebreid. Met zijn familie leeft dit exemplaar op zo’n tien meter van enkele dijkwoningen, vlak bij het drukke centrum van Nijmegen.