Fotograaf pagina

Ingo Arndt

Deze foto’s van een natuurlijk honingbijennest geven inzicht in de manier waarop de bijen in het wild leven. Hier bouwen ze uit was een nieuwe raat, terwijl andere bijen binnenvliegen met nectar. In tegenstelling tot mieren, die elk zijn belast met een gespecialiseerde taak, kunnen werkbijen alle nestonderhoudende taken verrichten.

De honingbijen komen aan bij hun nest: een boomholte die door een zwarte specht is gemaakt en daarna verlaten. Fotograaf Ingo Arndt mocht het nest gebruiken voor zijn unieke project.

Bijen beschermen hun nest tegen roofzuchtige hoornaars. Ze tillen hun voorpoten op en sperren hun kaken open.

Honingbijen grijpen vaak elkaars poten vast tijdens het werken aan hun nest. Deze levende ketens zijn vooral belangrijk bij de bouw van raten, omdat er een temperatuur van minstens 35 °C nodig is om de bijenwas hanteerbaar te houden.

Een hoornaar die in de buurt komt, wordt aangevallen en besprongen. Vervolgens laten de bijen hun vliegspieren razendsnel trillen om warmte te genereren. De lichaamstemperatuur van de hoornaar stijgt totdat hij bezwijkt door de hitte.

Met hun buisvormige tong slurpen honingbijen water op uit een bron om het naar hun nest in het Duitse Langen (Hessen) te brengen. Daar wordt het gebruikt voor klimaatbeheersing.

Jonge bijen knagen zich een weg uit hun cellen. Net als vlinders doorlopen bijen verschillende levensfasen. Ze komen uit het ei als hongerige larven die constant moeten worden gevoed. Na enkele dagen bedekken de werkbijen de cellen met was, wat voor de larven het signaal is om een cocon te spinnen en zich te verpoppen. Een week of twee later komen de volgroeide bijen tevoorschijn.

Voor zijn foto van een poema die in Patagonië een guanaco tegen de grond probeert te werken, deelde Ingo Arndt de hoofdprijs in de categorie ‘zoogdiergedrag’ met Yongqing Bao. De foto werd gemaakt voor een verhaal in het vorige decembernummer van National Geographic. Niemand had tot nu toe deze jacht vastgelegd, zegt Arndt.

Sarmiento merkt kennelijk niets van de harde wind boven het meer: ze lijkt te genieten van het gestoei met haar jongen op de kalksteenformaties. De rotsen houden de warmte van de zon vast, en de vele grotten en ronde gaten in de oevers van het meer bieden de katten een uitstekende dekking – al hebben Chileense poema’s maar één vijand te duchten: de mens.

Nadat ze een tijd op de loer heeft gelegen achter struikgewas en ze haar prooi een halfuur lang heeft achtervolgd over honderd meter ruig grasland, bespringt Sarmiento een guanaco. Het sterke, volwassen dier weet echter te ontsnappen.