Fotograaf pagina

Laurent Ballesta

Meer dan dertig meter onder het ijs van Oost-Antarctica onthult de Franse fotograaf en bioloog Laurent Ballesta een verborgen schat aan koudwaterleven. Om deze levende heuvel van spons, zeesterren en reusachtige lintwormen vast te leggen, dook Ballesta maar liefst 32 keer bij temperaturen onder het vriespunt. Een van die duiken was de diepste en langste duik die ooit in Antarctica is gemaakt.

Langs de kusten van de noordelijke Atlantische Oceaan slaan badgasten meteen op de vlucht als ze deze kwal zien drijven: Pelagia nociluca, oftewel de parelkwal. Zowel de tentakels als de klok van het dier zijn bedekt met netelcellen. Maar dit exemplaar voor de kust van La Ciotat in Zuid-Frankrijk is zelf verlamd geraakt door toedoen van zwarte koraalpoliepen. (Uit: ‘They spent 28 days under the sea—and found another Earth,’ april 2021.)

Voor de kust van Marseille, tachtig meter onder de Middellandse Zee, drijven ‘narwalgarnalen’ (Plesionika narval) door wouden van zwart koraal. (Dit koraal dankt zijn naam aan zijn zwarte kalkskelet, maar de levende poliepen zijn wit.) De garnalen zijn zo’n tien centimeter lang en communiceren onderling met hun lange voelsprieten. Bij exemplaren in de Middellandse Zee zijn stukjes plastic in de ingewanden aangetroffen.

Met behulp van flessen ademlucht, ademautomaten, een duikklok en een drukcabine slaagden fotograaf Laurent Ballesta en zijn team erin gedurende 28 dagen op grote diepte in de Middellandse Zee te werken.

Met dit zeldzame, opvallende beeld van parende tandbaarzen won Laurent Ballesta zowel de categorie Underwater, als de meest prestigieuze prijs van de wedstrijd: Wildlife Photographer of the Year. De uit Frankrijk afkomstige Ballesta speurt in de diepten van de oceaan bij het Frans-Polynesische atol Fakarava naar gemarmerde tandbaarzen die uit een melkachtige wolk van eitjes en sperma komen. Vijf jaar lang keerden Ballesta en zijn team terug naar deze lagune. Ze doken dag en nacht om het jaarlijkse kuitschieten van de dieren te zien.

Grijze rifhaaien, die algemeen voorkomen in de Indo-Pacifische regio, voeden zich met naso brevirostris.

Een coelacant zwemt in de Sodwana-baai in Zuid-Afrika. Lange tijd werd gedacht dat deze diepzeevis was uitgestorven, totdat de soort in 1938 bij toeval werd herontdekt.

Grijze rifhaaien jagen ’s nachts in een groep in het zuidelijk kanaal van het atol Fakarava in de archipel Tuamotu. Laurent Ballesta telde hier op één duik zevenhonderd haaien.

Confrontatie tussen twee mannetjes tandbaarzen

Het tij stuwt water vanuit de Grote Oceaan (links) door het honderd meter brede kanaal de lagune in. Net als andere atollen is Fakarava gevormd rond een vulkanisch eiland dat daarna is verzonken. Door stormen wordt dood koraal aangevoerd, waardoor het atol deels boven zee niveau komt.