Fotograaf pagina

Leonardo Lanna

Deze bidsprinkhaan uit het geslacht Acanthops heeft de passende bijnaam ‘dorre-bladeren-bidsprinkhaan’.

Dit volwassen vrouwtje uit het geslacht Hicetia was de eerste bidsprinkhaan die werd gevonden door het team van Projeto Mantis, dat bestaat uit Lanna, Lvcas Fiat en João Felipe Herculano en waartoe ook Sávio Cavalcante behoorde.

Dit mannetje uit het geslacht Coptopteryx werd ten westen van Rio de Janeiro gevonden in een uniek stuk grasland op grote hoogte.

Granietbidsprinkhanen uit het geslacht Miobantia zijn geduchte jagers en leven tussen dorre bladeren en lage struiken.

Dit mannetje van een eenhoorn-bidsprinkhaan uit het geslacht Zoolea werd gevonden in het Parque Nacional da Serra da Bocaina. Het ‘eenhoornige’ uitsteeksel is een vorm van camouflage om belagers te verwarren.

Lanna noemt deze bidsprinkhaan uit het geslacht Pseudovates “een echte vrouwelijke rockster”, verwijzend naar haar donkere outfit, borststuk met stekels en vervaarlijke roze voorpoten.

Voorpoten die doen denken aan de klauwen van roofvogels zijn opvallende kenmerken bij bidsprinkhanen als deze, uit het geslacht Pseudovates. Daarmee kunnen ze hun prooi grijpen – en ook hun ogen schoonvegen, zoals dit mannetje doet.

Dit mannetje uit het geslacht Parastagmatoptera wordt ook wel ‘regenboogbidsprinkhaan’ genoemd.

Dit vrouwtje van een bidsprinkhaan uit het geslacht Chloromiopteryx heeft poten met indrukwekkende stekels.

Deze ‘eenhoorn’-bidsprinkhaan uit het geslacht Zoolea werd in het Braziliaanse Reserva Ecológica de Guapiaçu ontdekt en zou een nieuwe soort kunnen zijn.