Fotograaf pagina

Michele Ardu

De ondergaande zon tekent het silhouet van Morandi. Het invallen van de avond is zijn favoriete tijd van de dag, het moment waarop de wereld stil lijkt te worden. ‘Wij denken dat we supermensen zijn, en goddelijke schepsels, maar in werkelijkheid stellen we in mijn ogen niets voor,’ zegt hij. ‘Wij moeten ons aan de natuur aanpassen.’

In de tijd dat hij op het eiland leefde, is Morandi naar eigen zeggen nooit ziek geworden, dankzij zijn ‘goede genen’.

Morandi verzamelt stronken van jeneverbesstruiken en maakt daar beelden van. Die verkoopt hij aan toeristen; het geld doneert hij aan internationale goede doelen. Hoewel zijn leven zich afspeelt op een klein stukje aarde, is hij zich bewust van de rest van de wereld.

De veranda van Morandi baadt in het zonlicht. Hier zit hij graag te eten en te lezen in de zomer.

Mauro Morandi woonde 31 jaar in zijn eentje op het Italiaanse eiland Budelli. ‘Ik houd nog het meest van de stilte,’ zegt hij. ‘De stilte in de winter, wanneer het niet waait en er verder niemand is, maar ook de stilte van een zonsondergang in de zomer.’

Het hoogtepunt van de Sartiglia wordt de ‘Pariglie’ genoemd, wanneer ruiters in groepjes van drie tijdens een adembenemende voorstelling gedurfde en gevaarlijke acrobatische toeren uithalen.

Opgetogen toeschouwers raken de Sartiglia-ster aan. De ster is afkomstig van de galopbaan, waar ruiters er niet in slaagden hem te doorboren. Volgens de inwoners brengt het aanraken van de ster geluk.

Wanneer Su Componidori erin slaagt de tinnen ster te doorboren, joelt en juicht de menigte van waardering.

Het belangrijkste onderdeel van de Sartiglia is de poging om de ster te doorboren: een tinnen ornament dat aan een groen lint voor de kathedraal hangt. Toeschouwers kijken in stilte toe terwijl ruiters dit wapenfeit proberen te volbrengen.

De verschillende fases van de Sartiglia worden samengesmeed met het geluid van trommels en trompetten.