Fotograaf pagina

Robin Hammond

Toen Jo Cameron vanwege artritis aan haar hand werd geopereerd, stuurde haar anesthesist haar naar een geneticus omdat ze geen pijn voelde. Wat blijkt: ze heeft twee zeldzame mutaties. Mutaties waardoor mensen minder of juist meer pijn voelen zijn interessant voor wetenschappers die onderzoek door naar de overdracht van pijn. De DNAelektroforese hieronder maakt zichtbaar dat Cameron (1) en haar zoon (3) een mutatie hebben die hen ongevoelig maakt voor pijn; haar moeder (2) en dochter (4) hebben die mutatie niet.

In de vaak door honger geteisterde hooglanden van Ethiopië brengt een gezin de oogst binnen met behulp van handwerktuigen en trekdieren.

De 12-jarige Riham Saad werd geboren en getogen in Damascus. Nu leven zij en haar familie in het kamp Moria op het eiland Lesbos in Griekenland. Het kamp was bedoeld voor 2500 vluchtelingen maar er zitten inmiddels tweemaal zoveel mensen. Soms valt de elektriciteit uit en het duister herinnert Riham aan de gevechten waar ze aan ontsnapte. "Ik heb nachtmerries over de oorlog," zegt ze.

Na twee maanden in Lesbos heeft de 15-jarige Mariam Hamdan niet de vluchthaven gevonden die ze zocht. "Syrië is slecht en er is oorlog, maar de dingen waar ik voor wegrende, vond ik hier in het kamp," zegt ze. Ze hoopt zich te herenigen met haar broer in Duitsland.

Marwan Jihad en zijn familie, inclusief zijn 11-jarige dochter Sama, vluchtten uit Irak nadat ze werden bedreigd door gewapende groeperingen.

Adul Rahman Al Hamad weigerde zich bij het Syrische leger te voegen en werd twee weken lang gemarteld. Sindsdien heeft hij last van posttraumatische stress-stoornis en drie keer geprobeerd zelfmoord te plegen. Met medicatie van Artsen zonder Grenzen begint hij nu weer te eten en slapen.

Adham Lambo (17) en zijn familie liepen naar Turkije vanuit Syrië en staken drie jaar later de zee over naar Lesbos. Het leven is hard in het kamp, waar acht familieleden van hem in één tent leven. "De meeste mensen in het kamp staan onder stress", zegt hij. "Sommigen vinden het wel beter dat ze in Europa zijn, maar ze zijn nog steeds bang. De situatie is niet stabiel. Ik kan 's nachts niet slapen omdat er zoveel problemen zijn in het kamp." ;Some of them feel better about being in Europe, but they are still afraid. The situation is not stable. I cannot sleep at night because there are so many problems inside the camp."

Bilal Al Fadoos bereikte Lesbos vanuit Turkije in een rubberboot met 62 andere mensen. De 14-jarige jongen is niet meer naar school geweest sinds zijn kleuterschool werd gebombardeerd in Syrië. "De mensen kwamen uit Syrië om iets beters te vinden, maar ze vonden hier hetzelfde," zegt hij.

De negentienjarige Kafa Al Nayaf en haar neef vluchtten naar Syrië om aan de bombardementen te ontsnappen. Vijf maanden later beschrijft ze haar situatie: "Het is een nare ervaring. Ze stoppen ons met zijn negenen in een kamer, en niemand bekommert zich om ons... in de kampen worden de geestelijke gezondheidsproblemen steeds groter." Ze heeft nachtmerries en flashbacks en voelt zich de meeste dagen verdrietig.

Bewoners van het uitbreidingskamp, de ‘Olijfgaard’ genaamd, komen samen op plekken waar de mobiele ontvangst het best is. Ze bellen met verwanten in het land van herkomst of in landen die ze hopen te bereiken.