Fotograaf pagina

Stefan Christmann

In de herfst starten de pinguïns hun reis van de oceaan naar hun broedgebied in de Atkabaai. Maar door klimaatverandering smelt het zee-ijs dat nodig is om partners te vinden, te broeden en kuikens groot te brengen.

Een vrouwtje helpt haar partner om haar ei op zijn poten te leggen, voordat ze naar zee vertrekt. Dit lastige karweitje moet snel gebeuren, anders kan het ei bevriezen. Hoewel ze ongeveer twee maanden weg zal zijn, behoudt het paar een sterke band.

Mannetjes van de keizerspinguïnkolonie in de Atkabaai op Antarctica houden elk een ei op hun poten en kruipen bij elkaar om de kou van de twee maanden durende poolnacht te weerstaan. Wijfjes gaan na het leggen van het ei naar zee om te eten. De vogels staan zo dicht op elkaar dat er soms stoom opstijgt als ze uiteengaan.

Terwijl een lentestorm opsteekt, verkennen de kuikens voor het eerst het ijs. Over twee maanden hebben de jongen waterdichte veren en zwemmen ze weg. Na vijf jaar komen ze terug om zelf nakomelingen op te voeden – als de Atkabaai dan tenminste nog dichtvriest in de winter.

Kuikens bakkeleien op de poten van hun ouders. Nadat de moeders zijn teruggekeerd naar het broedgebied, wisselen ouders het oppassen op de kuikens af, zodat ze om beurten op vis kunnen jagen. Achterblijvende ouders staan vaak bij elkaar, zodat de kuikens met elkaar kunnen communiceren.

Kleine klauwtjes, een oog en een klompje vochtige veren komen tevoorschijn wanneer eind juli een kuiken door zijn schaal breekt, een proces dat uren kan duren. In die tijd gluurt de vader her- haaldelijk onder zijn gevederde broed- buidel om te kijken hoe het ermee staat.

Stefan Christmann won de hoogste onderscheiding in de categorie ‘portfolio’, voor zijn werk op het ijsplateau Ekström in Antarctica. Deze opname van ruim vijfduizend keizerpinguïns maakte hij op een ijskoude dag tijdens een kort moment van schemering.