Meest geschikt voor: Iedereen die ervan houdt een kick te krijgen (en van het weidse uitzicht houdt in Noorwegens grootste en beroemdste natuurpark) zonder een echt gevaarlijke wandeling.
Afstand: 22,5 kilometer enkele reis
Dit is misschien de meest populaire wandeling in Noorwegen. Het trekt iedereen aan van dromerige studenten met een rugzak op tot mollige trekkers op middelbare leeftijd, maar dat wil niet zeggen dat er niks te beleven valt. Het levert je de mooiste uitzichten op de planeet op als het pad klimt en over de smalle rotsachtige bergrug gaat tussen het grote, melkachtig groene gletsjermeer Gjende in het Jotunheimen nationaal park en het hoog alpine Bessvatnet meer. "Jotunheimen" betekent 'huis van de reuzen' in het Noors en het is goed voor te stellen dat de grote, woeste Jotun uit de Noorse mythologie worstelden met Thor in dit wilde, door gletsjers uitgevreten landschap - maar door de 30.000 wandelaars elk jaar houden de reuzen zich goed verstopt.
Als je de route in de meest populaire richting loopt, beginnend bij de charmante Memuburu hut, dan opent het pad met een ontspannende tocht met een veerboot over de Gjende voor je begint aan de klim van 365 meter begint naar de rotsachtige kam met steile afgronden aan weerszijden, maar het enige gevaar wat je loopt is dat je te vaak stopt om foto's te maken. Het hoogste punt ligt op 1,743 meter, een indrukwekkende klim van ruim 1.000 meter omhoog. De wandeltocht eindigt op dezelfde plek waar je de veerboot nam, de Gjendesheim Turisthytte, een berghut voor 170 gasten, van het Noorse berg wandelvereniging. Je kunt de tocht ook verlengen. Als je begint bij Gjendesheim en dan over de kam naar Memurubu loopt, dan kun je in de hut overnachten en dan de veerboot terug nemen (of natuurlijk omkeren en weer teruglopen over de kam en langs het meer).
Spannende factor: Het is een veeleisende 8 uur durende wandeling, en alhoewel het geen techniek vereist, moeten wandelaars wel fit zijn en zich op hun gemak voelen in de natuur.
Doe rustig aan: Er is ook een pad langs de Gjende waarbij je de kam niet opklimt. Neem de veerboot naar Memurubu en wandel dan de 10 kilometer terug naar Gjendesheim.
Meest geschikt voor: Echte durfallen; GoPro verslaafden
Afstand: 3,2 kilometer
Geen lijst van spannende wandelingen is compleet zonder de koningsweg uit Spanje. Het eeuwenoude, een meter brede en vervallen stenen voetpad dat amper aan de steile bergwand vastzit, loopt zo'n 90 meter boven de Guadalhorce rivier en is beroemd geworden door ontelbare filmpjes die viraal zijn gegaan - het is de perfecte schrik-en-zucht film voor een helmcamera opname. Het is er ook echt gevaarlijk. Na tientallen jaren verwaarlozing was het in slechte staat van onderhoud en had het pas grote gaten waar wandelaars overheen moesten stappen. Het is al om misselijk van te worden als het wandelpad intact is of op de weinige plekke waar de originele leuning nog zit. Op de ergste plekken is het pad gewoon weg, waardoor je eenvoudige klimtechnieken nodig hebt om je voeten weer op de (semi) vaste grond onder je voeten te krijgen. Op 'betere' plaatsen zit er een leuning of stalen balk aan de wand als houvast voor handen en voeten. Er loopt een veiligheidstaalkabel langs het hele pad waar je je aan kan zekeren om te voorkomen dat je valt, waarmee het een via ferrata wordt, maar het is nog steeds een angstaanjagende tocht.
Het looppad was niet altijd zo eng. Het was oorspronkelijk gebouwd voor hydro-elektrische werklui in 1905 om van de Chorro waterval naar de Gaitanejo waterval te kunnen komen. Zijn naam kreeg het in 1921, toen de Spaanse koning Alfonso XIII eroverheen liep om de nieuwe Conde del Guadalhorce dam te openen. Tien jaar later moest de koning het land uit vluchten en afstand doen van de troon aan het einde van de bloedige Spaanse Burgeroorlog. Zijn looppad viel al evenzeer in ongenade, tot nu.
Spannende factor: Het pad is zo gevaarlijk dat het officieel dicht is sinds 2000 nadat er vier mensen dood waren gevallen. Maar aangezien er zoveel avonturiers op afkomen, gidsen toeristen zelfs rondleiden, heeft de Spaanse regering $ 11 miljoen toegezegd om El Caminito del Rey weer op te bouwen, veiliger te maken en een bezoekerscentrum te openen. Het is is gepland om open te gaan in 2015. Het voordeel van de reparaties is dat het pad veel veiliger wordt, het nadeel is dat het dan lang zo eng niet meer is.
Doe rustig aan: Je kunt nog steeds adembenemend uitzicht hebben op het El Chorro ravijn, zonder dat je 100 meter niks onder je voeten hebt, als je het 7 kilometerslange pad oploopt tot aan de top bovenaan het ravijn.
Meest geschikt voor: Wandelaars die al eerder een via ferrata (klettersteig) hebben gedaan, de juiste spullen (en liefst een gids) bij zich hebben en een top willen beklimmen via een via ferrata.
Afstand: 1000 meter in hoogte stijgen
De Dolomieten in Italië zijn de geboorteplaats van via ferrata, of ijzeren wegen. Systemen van wankele ladders, kabels en soms stukken rotsklimmen, waar wandelaars omhoog kunnen als ze gezekerd zijn aan een veiligheidslijn. Veel van de routes tegen bergwanden zijn oorspronkelijk gebouwd voor het Italiaanse leger tijdens WO I. De beste via ferrata liggen nog steeds in de Dolomieten, maar de Zwitserse Leukerbad Via Ferrata is ook erg indrukwekkend. De route klimt omhoog langs de massieve wand van de 2940 meter hoge Daubenhorn, die uittorent boven het slaperige vakantiedorpje Leukerbad, en is daarmee de langste via ferrata in Zwitserland. Het heeft helemaal het gevoel van een klim met technische hulpmiddelen, maar ook wandelaars zonder klimervaring moeten dit kunnen.
De klim zelf is een wandeling van 2 km naar de start van de via ferrata. Vanaf daar gaat alles verticaal op wat de 'kleine' via ferrata genoemd wordt - twee uur van klimmen langs de staalkabels en naakte rotsen met als hoogtepunt een steile klim van 75 meter omhoog langs drie ladders. Hier neemt de route even een adempauze op het Obere Gemsfreiheit punt op 2000 meter. (Hier kunnen wandelaars ook omkeren als ze genoeg hebben gezien of gewoon een kortere route willen.) De 'grote' via ferrata gaat dan vanaf hier nog drie uur verder naar de top met klauteren over kale rotsen, klimmen op metalen treden en complete ladders opklimmen. De hele trip kost je acht uur, maar voelt als een mensenleven als je zo boven de groene velden en de daken van het speelgoedstadje in de vallei ver onder je hangt.
Spannende factor: Grote open route, maar het is helemaal veilig asl je weet wat je doet. Maar als je hoogtevrees hebt, moet je hier niet eens over nadenken. Het is verstandig om eerst eens te beginnen met een kortere en makkelijkere via ferrata. Leukerbad heeft de classificatie ED (Extrêmement Difficile) in het Franse via ferrata beoordelingssysteem en K5-K6 in het Duitse systeem (K1 is de makkelijkste en K5 is erg moeilijk).
Doe rustig aan: Als hangen aan ladders terwijl je gezekerd bent aan een dunne staalkabel niet helemaal je ding is, loop dan gewoon het 13 kilometer lange pad naar de alpine Gemmi pas, waar de via ferrata begint en dan verder naar het Berner Oberland met de kabelbaan om van en naar je start en eindpunt te komen.
Meest geschikt voor: Wandelaars die een uitdaging zoeken aan de oostkust met meerdere toppen in één dagtrip ne die sterke benen en zenuwen vereist
Afstand: 38 kilometer
Deze wandeling is een echte rollercoaster. Hij gaat recht omhoog en weer recht omlaag over zeven toppen en telt bij elkaar een onzinnige stijging van 5400 meter in totaal (met een heleboel afdalingen tussendoor). Het Duivelspad neemt de meest rechte lijn die mogelijk is, wat betekent dat in plaats van haarspeldbochten te nemen, de wandelaars dus over losse stenen, verticale klauterpartijen en steile afdalingen zullen moeten. Heel vaak zullen boomwortels aan noodhouvast werken of moeten de wandelaars zichzelf inklemmen in smalle schoorstenen. Al dat geklauter en verticaal gedoe bij elkaar opgeteld, maakt dat deze route de reputatie heeft de zwaarste route aan de oostkust te zijn. Dat is wel waar, als je het allemaal in één dag probeert te doen (er zijn ook mogelijkheden om de kamperen of om het op te breken in een oostelijk en westelijk deel of om elke piek los van elkaar te doen).
Maar er is ook een beloning. Zes van de zeven pieken tellen mee voor de Catskill 3500 club (je mag lid worden als je alle 35 toppen van boven 3500 feet (1066 meter) hebt beklimmen in het gebergte). En het uitzicht vanaf de toppen, als je er eenmaal staat, zorgt ervoor dat je vergeet dat je maar drie uur van het centrum van Manhatten verwijderd bent, wanneer je uitkijkt over dromerige glooiende loofbossen tot aan de horizon. De inheemse Lenape noemden deze plaats Onteora, of “Het land in de lucht.” Natuurlijk zijn deze toppen niet de ruige rotsen van de Rockies, maar hun toppen geven zich ook niet makkelijk gewonnen.
Spannende factor: Je hoort misschien veel over de hype dat het Duivelspad gevaarlijk is, maar het komt erop gewoon op neer dat het een erg uitdagende wandeling is, die erg moeilijk kan zijn als de rotsen nat, of erger, vol ijs zijn. Ben voorzichtig - je hebt je stijgijzers niet nodig, maar klimschoenen kunnen wel fijn zijn.
Doe rustig aan: De wandeling in de buurt naar de Overlook Mountain is een 15 kilometer lange rondwandeling die naar de top gaat van de Overlook Mountain, met de vuurtoren en panoramisch uitzicht, zonder alle lastige dingen van het Duivelspad.
Meest geschikt voor: Lava uit een vulkaan zien barsten
Afstand: Stijging van 400 meter verticaal.
Opreizende vanaf de oceaanbodem tot boven de Tyrrheense zee, zijnde zeven vulkanische Aeolische eilanden ook vergeleken met de Pleiaden aan de hemel en waren ze ook de woonplaats van de god Aeolus, god van de wind. Deze reputatie is terecht, aangezien de ruige winden en golven soms de vleugelboten in de haven kunnen houden die tussen de Eilanden en Sicilië varen.
De parel van deze magische archipel is Stromboli, een klein (20 km2), ovale en actieve vulkaan die de hele dag door vuur en magma uitspuugt. Alhoewel de vulkaan echt wel gevaarlijk is, is hij ook regelmatig en voorspelbaar genoeg dat wandelaars omhoog kunnen kruipen naar de 927m hoge top en in de spugende, gesmolten werkplaats van Vulcanus kunnen kijken in de drie actieve kraters. De verbijsterende lava-bomuitbarstingen aan de top gaan zo ongeveer elke 20 minuten af gedurende de afgelopen 2.000 jaar, met af en toe een lavastroom en echt grote uitbarstingen (de laatste schroeide in 2007 de flanken en een grote knal in 2003 sloot de top voor twee jaar).
Een nachtwandeling naar de kraters is een bucket-list prestatie. Afhankelijk van hoe de vulkaan eraan toe is, kun je tot op 150 meter komen van de krater en genieten van het beste vuurwerk in de natuur. Er is uiteraard een kleine kans dat er een grotere uitbarsting kan plaatsvinden (alhoewel de vulkaan al duizenden jaren zo regelmatig is dat de uitdrukking 'stromboli uitbarsting' precies dit soort activiteiten aanduidt), toch heb je voor de top een lokale gids nodig, die de status van de vulkaan in de gaten houdt. De wandeling zelf, die vrij snel klimt langs geurige wilde kruiden en kleine eiken, is omgelegd en verbeterd in 2004, met bankjes langs de kant en een leuning bij de afgrond.
Spannende factor: Er zijn niet veel andere plaatsen op de planeet waar je een werkende vulkaan veilig van zo dichtbij kunt bekijken.
Doe rustig aan: Als je niet aan de rand van een werkende vulkaan wilt staan, dan kun je 's avonds een rondvaartboot nemen die de show vanaf een veilige afstand vanaf het water bekijken.
Meest geschikt voor: Richellopers die een flinke dosis blootstelling willen zonder zich te zekeren.
Afstand: 9,2 kilometer
Er zijn gevaarlijke wandelingen over een bergkam ... en dan is er de messnede van Aonach Eagach. Als de ruggengraat van een draak, naast de A82 autoweg net ten noorden van Glen Coe, heerst de Aonach Eagach Ridge over alle ruige, linke afgronden in heet hart van de Schotse hooglanden. De wandeling, die 1100 meter klimt, is alleen echt eng over een stuk van 3 kilometer, waar het aan beide kanten de diepte induikt en over twee munro's klautert (de Schotse term voor toppen boven de 914 meter), de Meall Dearg van 956 meter en de Sgorr nam Fiannaidh van 976 meter.
Daartussen wurmt het wilde pad zich door schoorstenen, klautert het van richels af, stort het naar beneden en over verticale torens heen vindt het zijn weg langs nog wat 'dodgy' plekken, zoals de lokale bevolking het noemt. Touwen zijn niet nodig, maar vergis je niet. Op een bepaald punt, misschien als je de 'dodgy' plekken voorbij bent, dan ga je het weidse uitzicht op de pieken van Glen Coe om je heen bewonderen, inclusief de hoogste top van de Britse eilanden, de 1343 meter hoge Ben Nevis. En als je weer beneden komt in het dorpje van Glencoe, doe dan net als de inwoners en ga naar de pub of naar ene proverij van single malts, die helpen om de laatste restjes zenuwen te kalmeren en wat meer bravoure aan je verhaal geven als je vertelt over jouw beklimming van de Aonach Eagach aan iedereen die het horen wil.
Spannende factor: Deze wandeling is alleen voor mensen die zeer comfortabel zijn in klauteren over erg open terrein. Het is niet moeilijk, maar je wilt hier geen vergissing maken. Sommige mensen zekeren zich toch voor deze trip - en dat kan je voortgang erg langzaam maken en vereist technische kennis van klimmen. In de winter gaat de moeilijkheidsgraad omhoog naar een Scottish Winter Grade II klim en dan zijn ijsbijlen en stijgijzers (en hoogstwaarschijnlijk een touw) verplicht.
Doe rustig aan: Je moet echt van de ziel van een wandeling houden die zo eng is, wanneer iets wat de Duivelstrap heet de makkelijkere optie is. Maar inderdaad, deze 10 kilometerlange tocht klimt naar de mooie uitzichten van Glen Coe - zonder je een hartstilstand te bezorgen met steile, open stukken.
MMeest geschikt voor: Peakbaggers; mensen die liever het moeilijke pad nemen naar de beroemdste piek in New England
Afstand: 3,3 km enkele reis (13 km rondwandeling naar de top)
Hoog boven de White Mountains, is New Hampshire’s Mount Washington een hele populaire piek en maar weinig mensen die hem beklimmen hebben de ballen om via het Huntington Ravine Trail omhoog te gaan. Het is kort, maar bijna verticaal, en stijgt bijna 600 meter over 3 kilometer, sjouwt boven de boomgrens door een veld vol rotsblokken en begint dan een reeks steile granieten richels en met korstmos begroeide blokken te beklimmen, en laat de wandelaars blootgesteld aan de beruchte meedogenloze elementen. Desondanks is het de spannendste manier om bij de top te komen en zitten er nog wat rustpunten tussen het naar adem snakken door. Er zijn nog moeilijkere manieren om te stijgen hier, met technische rots klimstukken over de steilere flanken van de Huntington en even van de klassiekers van ijsklimmen in New Hampshire hier in Pinnacle gully die zich in de winter vormt.
De top zelf is indrukwekkend (met zijn 1916 meter is het de hoogste top van New England), maar ook een beetje een anticlimax omdat er een parkeerterrein is en hordes mensen die selfies staan te maken en die domweg omhoog reden in plaats van tegen rotswanden op te kruipen. Omarm het en bestel een lekkere kom warme chili is het bezoekerscentrum. En geniet daarna van het uitzicht over een groot deel van de Presidential Range en een groot deel van de staat onder je. Zoals elke klim is de afdaling pas echt lastig (in 2013 gleed een wandelaar uit, van het pad af, en viel 60 meter naar beneden en moest met een traumahelikopter worden afgevoerd), dus het is verstandig om een lus te lopen en via de Tuckerman Ravine/Lion Head route naar beneden te gaan.
Spannende factor: Huntington is geclassificeerd als Klasse 3, net voordat je je moet gaan zekeren, maar je hebt beide handen nodig. Alleen wandelaars met ervaring in klauteren en open rotswanden moeten dit proberen. Alhoewel er wandelaars rampzalig naar beneden zijn gevallen, is het echte gevaar het weer op Mount Washington, dat ineens kan omslaan. De top heeft hele hoge windsnelheden gemeten sinds het wordt gemeten (zoals 371 km/uur in 1934) en het grootste deel van de sterfgevallen was een gevolg van onderkoeling.
Doe rustig aan: Met het standaard Tuckerman Ravine/Lion Head pad van 6,5 kilometer loop je ook de Mount Washington op, zonder misselijk te worden zoals via Huntongton, maar het is nog steeds een serieuze tocht van 1300 meter naar open alpien terrein met alle bijkomende gevaren van onweer en onvoorspelbaar weer.
Meest geschikt voor: Jungle-ontdekkingsreizigers en liefhebbers van de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog
Afstand: 97 kilometer enkele reis
Het mist misschien de blootstelling aan vreselijke spannende dingen zoals gesmolten lava van sommige andere routes op de lijst, maar het Kokoda pad (ook bekend als de Kokoda Track) is geen route voor watjes. Het duikt zonder ophouden van boven naar benden en steekt woeste rivieren over, terwijl het steeds dieper de jungle van Papoea Nieuw-Guinea induikt. De trek kost je iets van tussen de drie en twaalf dagen om te lopen (alhoewel iemand het ook ooit gerend heeft in 16 uur en 25 minuten). Al dat op en neer wandelen betekent in totaal een klim van 6095 meter, met het hoogste punt op 2189 op mount Bellamy. Het is extreem afgelegen en valt ten prooi aan de sadistische nukken van het tropische weer, vol met ziekte verspreidende muggen en de lokale Koiari stammen hebben soms ineens spontaan het pad afgesloten om te protesteren tegen het feit dat zij niks zien van de prijzen die betaald worden om het te mogen lopen. Maar dat risico is het waard om te ervaren hoe het is om over een historisch pad te lopen en de eenzaamheid van de wildernis van de jungle te ervaren. Daarbij pompt de regering miljoenen dollars in verbetering voor de route, dus zijn er hutten en inheemse dorpen die je welkom heten onderweg.
Ben niet bang dat je het alleen loopt: Ondanks de moeilijkheidsgraad, begint het steeds populairder te worden. Vijftien jaar geleden was je amper andere wandelaars tegengekomen op de route, maar afgelopen jaren zijn er wel 3.000 wandelaars die het jaarlijks proberen te lopen. De meesten zijn Australisch en komen hier als overgangsrite en als herinnering aan de slag uit WO II, die langs het pad is uitgevochten 1942 met Japanse troepen die probeerden de hoofdstad van het eiland Port Moresby in te nemen, om vervolgens een invasie in Australië op poten te zetten. De geallieerden, voornamelijk Australiërs, waren in de minderheid, maar sloegen van flink zich af terwijl ze langs het pad moesten terugtrekken, maar behielden de controle over Papoea Nieuw-Guinea. Veel van de wandelaars over het pad hebben familie die hier gevochten heeft.
Spannende factor: Je moet deze route echt met overtuiging doen en je wordt blootgesteld aan de gevaren van junglereizen en ziektes. We raden je niet aan om het te proberen zonder georganiseerde reis, vanwege de vele risico's en het feit dat je dwars door de territoria van lokale stammen loopt.
Doe rustig aan: Je vindt het tegenovergestelde van het moeilijke Kokoda pad op Loloata eiland, net buiten Port Moresby, waar je door de jungle kunt lopen tussen het snorkelen en duiken door (je kunt zelfs een neergestorte WOII-bommenwerper gaan bekijken)
Meest geschikt voor: Ontdek een slot canyon met plezier voor iedereen, van dappere klimmers tot kinderen.
Afstand: Ongeveer 5,7 kilometer voor een rondwandeling
Welkom in het natuurlijke pretpark. Een korte wandeling tussen de zandstenen canyonwanden van Dry Fork - je vindt hem bij Hole-in-the-Rock waar mormoonse verkenners als eerste de route ontdekten door deze lastige, verre uithoek van het Colorado plateau - is alles wat je ervoor nodig hebt om een van de meest intrigerende en plezierige slot canyons te berieken van Utah. Dry Gulch is al een wonder op zich. De rotswanden zijn gevormd uit oude zandduinen die lang geleden zijn begraven en versteend voordat een opwaartse tektonische beweging ze weer boven de grond tilde om vervolgens uitgesleten te worden door eeuwen van springvloederosie en windslijtage. Maar het zijn de zijgangen, net een stukje stroomopwaarts, die zo'n aantrekkingskracht hebben op de bezoekers van de Grand Staircase-Escalante, dat is waar de lol pas echt begint.
Een van de eerste zijgangen heet Kiekeboe, omdat het bestaat uit een serie grote ronde ramen en bogen in de Navajo-zandsteen, met potholes, vaak diep en gevuld met water, verstopt in de ondergrond. Je moet even over de uitgehakte stenen treden klauteren om er te komen en je moet goed kijken waar je loopt, maar verder is het vooral een plezierig tochtje. De volgende zijgang van Dry Gulch, Spooky, is de echte opvaller. Het is een perfecte, nauwe scheur die overal wel 9 meter diep is en niet breder dan 45 cm gedurende zo'n 750 meter. Het is zo smal dat veel volwassenen er niet door kunnen (en op sommige plekken is het maar 25 cm, dus je moet er sowieso je buik inhouden en er zijwaarts doorheen gaan), maar kinderen zullen het veel makkelijker vinden om door de superdunne gleuf te passen dan hun ouders. De laatste en minst bezochte zijkloof is de donkere en spookachtige Brimstone. Die is nog dieper dan Spooky en zo smal dat wandelaars omhoog moeten, weg van de zanderige bodem.
Spannende factor: Het is een ideale natuurlijk speeltuin voor iedereen, behalve erg claustrofobische en omvangrijke mensen. Brimston is de enige echt gevaarlijke van de kloven - volgens een lokale legende is een wandelaar er ooit dagenlang vast komen te zitten. Maar zolang je goed oplet en weet wat de gevaren van wandelen in de woestijn zijn (neem meer water meer dan je verwacht te gaan drinken), dan is Spooky veilig genoeg voor kinderen (maar misschien moet je ze helpen om over kleine obstakels te klimmen). En houd altijd rekening met plotselinge overstromingen in slot canyons (en bedenk dat het water afkomstig is van stormen aan de bovenloop van het ravijn).
Doe rustig aan: Als je niet houdt van nauwe doorgangen, dan kun je ook door de prachtige (en brede) Dry Fork Coyote Gulch canyon lopen stroomafwaarts van de speeltuin.
Meest geschikt voor: Zwemmers
Afstand: 8 kilometer
Het Black Hole is de waterigste van onze spannende wandelingen - een slot canyon waar je doorheen moet zwemmen. Het is diep en donker en vol met koud water het hele jaar rond. Je hebt dus altijd een wetsuit nodig, ook als de temperaturen veel te broeierig zijn. Na een korte wandeling plons je inde modderige stroom en zwem je 3 kilometer naar beneden (op veel plekken kun je staan, afhankelijk van het seizoen), terwijl je omhoogkijkt naar de steile zandstenen muren tientallen meters boven je. Je ziet ook de sporen van de rauwe kracht van de plotselinge waterstijgingen van op het Colorado Plateau in de canyon. Kijk omhoog en je ziet dode bomen in de kloof vastzitten op wel 15 meter boven je, waar het wassende water ze ooit heeft gedeponeerd. Al de canyon tijdelijk geblokkeerd is met puin, heb je misschien touwen en goede planning nodig om over lastige opgestapelde bomen te komen.
De overstromingen zijn een altijd aanwezig gevaar op deze vredige plek - in de jaren 1990 is een meisje hier meegesleurd naar haar dood. Maar als je het weer goed in de gaten houdt, kun je gewoon lekker stroomafwaarts dobberen en genieten van het vakmanschap van het snelstromende water dat deze betoverende canyon heeft uitgesleten. Sommige mensen nemen zelfs een kleine opblaasbeest (voor kinderen in het zwembad) mee de canyon in, om als drijver te gebruiken als ze stroomafwaarts gaan.
Spannende factor: Je moet goed kunnen zwemmen en een wetsuit kunnen en willen dragen, zelfs middenin de zomer (je kunt in hoogzomer volstaan met een met korte mouwen). Er zijn niet echt technische obstakels om overheen te komen in de canyon, maar het is niet verkeerd om een stuk touw bij je te hebben als je niet zo goed bent in naar beneden klimmen. Maar overstromingen kunnen de boel aardig veranderen - in 2003 ontstonden zo nieuwe technische obstakels die nu alweer weg zijn. En als je er eenmaal in ligt, dan is er geen weg meer terug - dus lees de weersvoorspellingen goed voor je deze tocht gaat doen en bedenk dat stormen aan de bovenloop van de rivier hier overstromingen kunnen veroorzaken.
Doe rustig aan: Als je voor het eerst wilt kennismaken met de slot canyons van Utah, probeer dan de 14,5 kilometer lange rondwandeling door de Little Wild Horse en Bell canyons in de San Rafael Swell, niet ver van White Canyon. Hier ervaar je de echte slot canyons, zonder technische obstakels of zwemmen.
Meest geschikt voor: Piekjagers met technische kwaliteiten; wandelaars die niet bang zijn voor rotsklimmen
Afstand: 34 en 40 kilometerlange rondwandelingen
Van de hoogste pieken van de 48 onderste staten, is de 3903 meter hoge Granite Peak in Montana misschien de meest geïsoleerde en lastigste om op te komen (er wordt geschat dat maar 20% van de pogingen om de top te bereiken lukt, voornamelijk vanwege het weer) Het was de allerlaatste top in de V.S. die pas in 1923 werd bedwongen (tien jaar na de beklimming van de Denali). Is het nou het aller moeilijkste wandelpad ooit, of gewoon een technische rotsklimpartij? Dat hangt ervan af wie je spreekt, de ongetwijfeld makkelijkste route naar de top over de zuidflank is zowel ingedeeld als een Class 3 wandeltocht en als een 5,7 klimroute. Het beste advies is dat je misschien geen touw nodig hebt, maar beter wel bij je kunt hebben. Je zult in ieder geval over duizelingwekkende open stukken gaan onderweg naar de top - de piek lijkt een hoektand die uit de weidse rollende plateaus van de Beartooths oprijst en de bodem van het dal ligt ongeveer 450 meter onder je, terwijl jij door schoorstenen wurmt, over rotsblokken klimt en balanceert over de laatste 61 meter naar de top. Ee is ook een sneeuwbrug waar je mogelijk een pickel nodig hebt, afhankelijk van de weersomstandigheden. Alles bij elkaar rekt deze route het begrip wandeltocht aardig op.
En je komt er ook nog niet een zo eenvoudig. Om de Granite te kunnen gaan beklimmen moet je eerst een flink eind lopen, in ieder geval 1524 meter stijgen, een nachtje slapen om het weer in te kunnen schatten en je tent opslaan op een open rotsachtig terrein met de naam 'Het vries-maar-dood plateau'. Maar als alles precies goed gaat, dan is er niks zo leuk als alle puzzels van de Granite op te lossen en op de top te staan van de, terecht zo genoemde, schattenstaat. Je ziet geen sporen van beschaving op de top - de uitgestrekte wildernis van de Baretooths en Absarokas strekken zich uit in alle richtingen en het Yellowstone nationaal park ligt aan de horizon. En dan is het tijd om af te dalen (wij raden je aan om te abseilen).
Spannende factor: Je gaat over serieuze open stukken bij deze wandeltocht en de moet zowel kunnen klimmen en de juiste spillen meenemen (dat gezegd hebbende, er is een negenjarige die beide had en naar boven klom). Het weer kan er snel omslaan en er is weinig beschutting van de bliksem stormen op het plateau of als je begonnen bent aan de laatste klim naar de top. Een klimmer kwam in 1994 om op een moeilijkere route naar boven op de noordflank, toen wandelaars op de top per ongeluk een steen boven hem en zijn klimbuddy lieten vallen.
Doe rustig aan: De top van de 3585 meter hoge Froze-to-Death Mountain is niet zo indrukwekkend als de Granite (het is gewoon de grootste hoop keien op het golvende Vries-maar-dood plateau), maar het is een mooie koperen ring als je toch besluit om de moeilijke klim naar de top niet te maken. Het geeft je wel een prachtig uitzicht op de Granite in al zijn glorie.
Meest geschikt voor: Wandelaars die houden van smalle doorgangen en het onderzoeken van de onderwereld
Afstand: Een rondwandeling van 2 kilometer, plus de wandeling naar de grot.
Welkom bij onze “Tunnel of Love” wandeling. Er zijn honderden spannende, enge en prachtige lavagrotten in de lavavelden van dit actieve, vulkanische eiland, maar Búri is een van de spookachtig mooiste, en ook de meest recent ontdekte grot. Hij werd pas voor het eerst bezocht in 2005 en werd al snel een van de meest opmerkelijke lavagrotten van IJsland genoemd. Maar hij is niet geschikt voor iedereen. Je moet eerst een kort stuk lopen door de Leitahraun lavavelden, de resten van lava die vanaf de Leiti vulkaan stoomde en afkoelde tot aan de zee op sommige plekken. Lavabuizen vormden zich hier 5000 jaar gelden toen delen van de lava sneller afkoelden dan andere en de wanden van de grot vormden, terwijl de nog hete lava erdoorheen stroomde en zo de lange, gladde grotten zelf creëerde. Leitahraun is een Zitserse kaas van dit soort tunnels, waaronder de 1360 meter lange Raufarholshellir buis en de kathedraalachtige Arnaker grot.
Genoemd naar de eerste van de Asen goden, die naar verluidt geboren is toen een voorwereldse koe het zoute ijs op de aarde likte, is het eerste stuk van Búri bedekt met ijs, wat het laat lijken op het zoutblok van de mythische koe en het is gevuld met vreemde druipende sculpturen die fantasmagorisch glimmen in het licht van de hoofdlampen. Na het ijs loopt de tunnel door een lange lavarotsbuis van 9 bij 9 meter die aanvoelt als een metrotunnel, voordat hij eindigt bij een 17 meterhoge lavaput op het einde. Weer het zonlicht inlopen voelt als herboren worden.
Spannende factor: Doe het niet, als je bang bent in het donker of claustrofobisch. De tunnel op zich is niet gevaarlijk maar als je heb gaat bekijken moet je wel ervaring in grotten hebben, een lamp (en een reserve lamp), en een helm. Je kunt het beste georganiseerd met een gids gaan. Ze pikken vaak hun klanten op bij hun hotel in Reykjavik.
Doe rustig aan: De grote, met grote formaties gevulde Arnarker lavagrot ligt ook op de Leitahraun lavavelden en heeft mooie ijssculpturen tot het einde van de winter, maar je komt er een ladder wat hem beter toegankelijk en begaanbaar maakt.
Meest geschikt voor: Wandelaars die een adrenalineshot zoeken en van watervallen houden
Afstand: 17,3 kilometerlange rondwandeling
Laat de macabere naam je niet afschrikken - alhoewel de kriebels je over je rug kunnen lopen als je hangt en kruipt naar deze afgelegen plek hoog inde Canadese Rockies. Deze relatief korte tocht heeft de hoeveelheid avontuur van een complete expeditie: een veerboot, klauteren, epische watervallenen, open rotsen, een tunnel en een ongerept alpenmeer als beloning. Je wandelt ook bijna door niemandsland of misschien allemansland: Het Waterton Lakes National Park in Canada, aan de zuidgrens van Alberta, en het Glacier National Park in de V.S. aan de noordgrens van Montana, maakt onderdeel uit van het grotere 4450 km2 grote Waterton-Glacier internationaal vredepark, opgericht door voorvechters aan beide kanten van de grens in 1932. De twee overheden beheren de rijkdommen van de parken samen (aangezien de natuur zich geen bal aantrekt van landsgrenzen) en het vredespark is uitgeroepen tot UNESCO-werelderfgoed.
Een aangename boottocht van een kwartier over het Waterton meer is noodzakelijk om bij het startpunt van de route te komen, wat het een unieke afgelegen gevoel meegeeft. Het echte afgelegen-van-de-wereld hoogtepunt van de route, die 700 meter in hoogte stijgt over 8,7 kilometer, is een 30 meter lange kruippartij in de route waar je op handen en voeten door een natuurlijke tunnel gaat. Onderweg moet je ook balanceren op een smalle richel (het pad heeft een staalkabel om je aan vast te houden, als je dat wilt) en moet je langs een metalen ladder omhoogklimmen als bij een echte via ferrata. Als je tijd hebt om rond te kijken, zuig dan de schoonheid van de watervallen in het park, lange elegante waterstromen die van de rotswanden van de steile toppen aftuimelen. De route komt er langs vier, waarvan de mooiste Crypt Falls is, die bijna 180 steil naar beneden stort vanuit een overhangend dal waar het meer inzit.
Spannende factor: De meeste wandelaars kunnen deze route aan, ondanks de klimpartijen. De ergste stukken zijn beveiligd met een staalkabelleuning. Er is geen weg terug en je komt over open stukken, dus zorg dat je geen last hebt van hoogtevrees en let op weersveranderingen.
Doe rustig aan: Als je een steile wandeling door Waterton wilt, zonder alle spannende dingen van de Crypt, probeer dan de 10,5 km lange rondwandeling naar het prachtige alpine vallei en turquoise water van Wall Lake.
Meest geschikt voor: Wandelaars die het hart van een actieve vulkaan willen voelen
Afstand: 5,2 kilometer rondwandeling
Slechts 30 kilometer vanaf de metropool Guatemala-stad steekt de 2552 meter hoge Pacaya af tegen de skyline. Het is een regelmatig humeurige vulkaan (het is technisch samengestelde vulkaan, een caldera met meerde spuitgaten in de omtrek van de krater op de top). De vulkaan is de afgelopen 23.000 jaren al actief, altijd somber met stoom, spuugt hij lava uit met vuurspugende strombolische erupties (zie ook Stromboli) en af en toe met grote uitbarstingen. De meest recente grote uitbarstingen zorgden in 2006 voor lavastromen over de flanken van de berg en in 2010 voor een as laag over de hoofdstad. En begin 2014 werd Pacaya weer humeurig - as en gaswolken barstten uit, lavabommen en rotsblokken vlogen door de lucht en nieuwe kraters vulden zich met lava.
Dus, heb je al zich om omhoog te lopen en dit beest te leren kennen? Het is niet zo gevaarlijk als je misschien denkt, alhoewel jouw veiligheid niet gegarandeerd kan worden als je het humeur van de vulkaan uitdaagt. Verschillende touroperators organiseren wandelingen omhoog en in de caldera, en sommigen laten je er zelfs overnachten, zodat je de vurige strombolische erupties vanuit je tent kunt bekijken en marshmellows kunt roosteren boven funaroles of hete lava. Het is een snelle en makkelijke wandeling, maar ook steil en op hoogte dus je kunt buiten adem raken op de heenweg. Je blaat gegarandeerd uit als je er eenmaal bent en de gesmolten lavarivieren aan de voeten ziet stromen.
Spannende factor: Het pas omhoog is op zich niet spannend, maar je speelt op een actieve vulkaan die voor het laatst in 2013 een serieuze uitbarsting had en een kleine, plotselinge oprisping in januari 2014. Dus let op de laatste berichten van vulkaanvolgers (je vindt de updates hier) en ben erg voorzichtig in de krater, zeker bij hotspots en furmaroles. De beloning is dat je van dichtbij kunt zien hoe een actieve krater nu werkt en dat is een indrukwekkende show.
Doe rustig aan: Je hoeft je niet druk te maken om de pittige buien van moeder natuur, maar de verplichte politie-escorte is ook gaaf (tegen berovingen) naar de top van de Cerro de la Cruz, de heuvel die over de stad Antigua uitkijkt.
Meest geschikt voor: Wandelaars die een beetje pit willen bij hun archeologische ervaring
Afstand: Stijging van 360 meter verticaal.
De wandeling naar Machu Picchu, de Inca ruïnes hoog in de Peruaanse Andes die 500 jaar geleden zijn verlaten, is al vaak beschreven en geprezen om zijn mooie route en reisdoel. En de bestemming is, uiteraard, propvol toeristen die spirituele verlichting zoeken op deze hoogte. Met een goede reden: Deze UNESCO-werelderfgoed locatie is archeologisch een van de belangrijkste en het is een van de nog steeds heilige plekken op deze aarde. Het ligt ook op een spectaculaire plek die wel de ruggengraat van de wereld lijkt. De grote Chileense dichter Pablo Neruda schreef erover: “In jou, als twee parallelle lijnen, /de wieg van de bliksemflits en de mens / samen gewiegd door de straffe wind.” Wie wil daar nou niet heen?
Ondanks zijn verheven reputatie, is de tocht over het Inca Trail naar Machu Picchu helemaal niet zo spannend, afhankelijk van hoe je het aanpakt. En vele stappen op een tour met gids van lokale organisatie of REI (en nog meer komen aan per trein). Je adem piept wellicht van de grote hoogte en steile klim en de duizenden stenen traptreden, maar eng is het niet. Huayna Picchu is dat wel. Deze 2720 m. hoge iconische piramidetop steekt bijna 300 meter boven Machu Picchu uit en heeft een wiebelige klauterpartij, mat onder andere open richels, en stenen treden die uit de rotswand steken met de afgrond onder je, kabels voor houvast en glibberige stenen trappen. Maar het uitzicht hoog boven de ruïnes en op de omringende Andes is het waard. Men denkt dat de ruïnes op de top van de hogepriester van Machu Picchu waren, die de zon scheen te begroeten op deze plek.
Spannende factor: Huayna Picchu, ook geschreven als Wayna Picchu, is steil met serieuze of zelfs dodelijke gevolgen als op de verkeerde plek valt. Gelukkig mogen er elke dag maar 400 mensen naar boven, waardoor opstoppingen beperkt blijven Dat betekent ook dat best veel mensen zonder problemen boven komen, dus het is eerder leuk dan echt gevaarlijk.
Doe rustig aan: Gewoon Huayna Picchu vermijden een van de routes naar Machu Picchu nemen is genoeg avontuur voor de meeste mensen. Probeer het minder bekende Ancascocha pad (die we hier uitlichten).
Meest geschikt voor: Pelgrims en durfallen
Afstand: 12 km van het hek tot aan de top van de zuidelijke piek
Het pad over wiebelende planken die boven de afgrond hangen bij Mount Huahsan in China is onderwerp van vele virale filmpjes op het internet en vind je overal op lijstjes met “Gekste wandeling”. Maar die naam is een beetje een misvatting. De gevaarlijke, als-je-valt-ben-je-dood route die gebouwd lijkt door Spanky and the Little Rascals is maar een klein pad op de machtige Huashan, de meest westelijke van de vijf grote bergen van China (die allen genoemd zijn naar de windrichtingen en de belangrijkste top), die oude, heilige keizerlijke pelgrimsplaatsen bevat voor Taoïsten en die nog steeds spirituele reizigers trek en toeristen naar de tempels op zijn flanken. Huashan is niet een enkele top, maar een complex van vijf hoge toppen, waarvan de hoogste met 2160 meter de South Peak is. De Chang Kong Zhan Dao (of planken pad door de lucht) is de dapperste manier om de zuidelijk top (die zelf ook weer uit drie toppen bestaat) te bereiken. Het is een gekke, grappige route met ladders, houten paden van 30cm breed, kabels en treden, uitgehakt in de rots - en dat allemaal hangend in de lucht. Je kunt er spullen voor een via ferrata huren om jezelf te beschermen.
De Huashan oplopen is een reis naar de spirituele geschiedenis van de berg en van China zelf. Al duizenden jaren - voor de kabelbanen en drommen toeristen die hier nu krioelen over de vele paden - was het pad omhoog naar de Huashan expres moeilijk om de pelgrims te beproeven die de weg (of de Tao) wilden vinden. Elek granieten top kan bereikt worden met een andere route (en twee per kabelbaan) of via een nieuwe rondweg aan de top. Tegenwoordig, omdat de Chang Kong Zhan Dao niet meer nodig si om alle toppen te berieken, wil dat niet zeggen dat de ander paden gezellig zijn. De routes hebben vaak idioot steile trappen (die afgezet kunnen zijn) of je moet je vasthouden aan kettingleuningen, waar je honderden slotjes aan bevestigd zult zien zitten. Dit zijn symbolen die door stellen en gezinnen zijn achtergelaten wensen voor liefde en geluk.
Spannende factor: De Chang Kong Zhan Dao is echt gevaarlijk, zelfs met veiligheidsmaterialen. De rest van de berg wordt door duizenden toeristen bezocht (een recordaantal van 47.000 bezocht de plek op 1 dag in 2013) in verschilleden conditie, dus je komt ook boven als je jezelf niet bang wilt maken. Sinds 2014 heeft de Chinese overheid nog een nieuwe route geopend op de top van de berg om het makkelijker te maken om alle toppen te bezoeken. Ook heeft het een 8,3 miljoen USD kostend bestuurscentrum geïnstalleerd, zodat het alle paden kan bewaken met videocamera's en kan voorkomen dat ze teveel verstopt raken.
Doe rustig aan: Veel bezoekers gaan in het donker naar de oostelijke top om de zon op te zien komen. Het is niet makkelijk, maar lang niet zo gestoord als de Chang Kong Zhan Dao. De makkelijkste manier is uiteraard de kabelbaan omhoog naar de noordelijke piek (Yuntai Feng of wolkenterras berg) of sinds 2013 naar de westelijke top (Lian Hua Feng of lotusberg), vanwaar je het pad kunt nemen om ook de anderen te bezoeken als je wilt.
Meest geschikt voor: Spanning en uitzicht vlakbij een grote stad
Afstand: 4 kilometer rondwandeling
Kaapstad is misschien wel de mooiste stad ter wereld - weggestopt aan de voet van de steile hellingen van de Tafelberg, met een heerlijk mediterraan klimaat en eersteklas surfen op het uiterste puntje van Zuid-Afrika. Een van de beste manieren om van die plek te genieten is om vanuit de straten van de stad naar de top van de Leeuwenkop te lopen, een opvallende zandstenen klif die recht boven de stad uittorent. Alhoewel het nu een aparte pilaar is naast de grotere Tafelberg, zat de Leeuwenkop er ooit aan vast. Erosie heeft het 670 meter hoge blok losgemaakt zodat het nu als prominente wachter over de stad torent.
Leeuwenkop is vooral een prachtige, en een beetje inspannende route (je stijgt 600 meter over 1,5 kilometer) ... tot helemaal op het eind. Om het top plateau te bereiken hangen er metalen kettingen en gaan er metalen treden en ladders omhoog tegen de verticale rots die de prominente kale top vormt. Het is niet moeilijk, maar je wilt liever niet vallen. Afgezien van de adrenaline shot, moet je ook even de tijd nemen om van deze plek te genieten. De weelderige begroeiing hier heet Fynbos, de Afrikaanse naam voor de inheemse flora, struikjes en wilde bloemen die je alleen hier vindt (rooibos thee komt van een van deze planten af). En op de beste dagen geeft een fris zeebriesje je verkoeling van het hijgen en puffen tijdens de tocht. Het is een lokale traditie om de Leeuwenkop te beklimmen bij volle maan, wat de spanning alleen maar verhoogt, en waarbij de verlicht wordt door het bleke licht dat weerkaatst op de Atlantische oceaan aan de ene kant en de Tafelbaai aan de andere kant met de lichtjes van Kaapstad uitgespreid aan je voeten.
Spannende factor: Genoeg mensen lopen elke dag omhoog, maar dat wil nie zeggen dat het ongevaarlijk is. Probeer de treden en kettingen op d top van de Leeuwenkop alleen als je niet bang bent voor open stukken en voor je eigen kunnen - je enige bescherming is het metaal stevig vasthouden. Wandelaars zijn hier gestorven. De kettingen zijn wel verbeterd in 2012, waardoor ze veiliger werden, maar het blijft een riskante manier om boven te komen.
Doe rustig aan: Er is een makkelijkere, alternatieve route om de kettingen heen op de top van de Leeuwenkop - minder gaaf, maar wel zo veilig (zeker als je er bent tijdens de volle maan).
Meest geschikt voor: Het bekijken van een van de regenwouden met de meeste biodiversiteit ter wereld vanuit de boomtoppen
Afstand: 350 meter
Het Kakum nationale park is gebouwd door de lokale bevolking die de maagdelijke schoonheid van de biodiversiteit in het dichte regenwoud van Ghana en trekt steeds meer toeristen uit het buitenland sinds zijn opening in 1992. En die bezoekers komen om een glimp op te vangen van de zeldzame wilde dieren die er leven. Afrikaanse bosolifanten stampen door het struikgewas. Civetkatten en luipaarden jagen er 's nachts. Bongos en kleine duikers grazen tussen de bomen. En in de boomtoppen van Kakum wonen colobus apen en de bedreigde Roloway apen. Ook schieten er 200 vogelsoorten en 550 soorten vlinders tussen de hoge takken door. De beste manier om die paradijs te bekijken? Ga wandelen door de lucht.
De hangbruggen in het park werd gebouwd in 1995 en is de enige in zijn soort in Afrika. De route door de boomtoppen verbindt zeven gigantische bomen via een aantal hangende netten en hangbruggen die zo'n 30 meter boven de bosgrond bungelen. Dit zwevende pad is net breed genoeg om met twee voeten naast elkaar te staan. In het midden waan je je een bewoner van de boomtoppen, zachtjes heen en weer wiegend tussen de takken met roofdieren ver onder je op de grond. Je ziet niet altijd wilde dieren onderweg (maar als je stil bent en geluk hebt wel), dus als je verzekerd wilt zijn van een ontmoeting met de inheemse dieren van dichtbij, ga dan naar het Apencentrum in het bos, een beschermde privéplek dichtbij. Om het bos te beschermen moeten wandelaars door de toppen altijd een gids meenemen - een goede zaak omdat de lokale bevolking je veel kan leren over de flora en fauna in hun achtertuin en over hoe die beschermd moet worden.
Spannende factor: Tenzij je hoogtevrees hebt, is dit vooral een leuke manier om jezelf onder te dompelen in het regenwoud.
Doe rustig aan: Als hoog boven de bosgrond bungelen niet je ding is, kun je gewoon nar het bezoekerscentrum gaan en vandaar een wandeling op de grond maken. Net zoals door de boomtoppen heb je ook hier een gids nodig.
Meest geschikt voor: De kortste route naar de hoogste top van Maleisië
Afstand: Stijging van 365 meter verticaal.
De 4094 hoge Mount Kinabalu (Low's Peak) die hoog boven het regenwoud van Borneo uitsteekt is niet alleen de hoogste top van Maleisië, maar ook nummer 20 op de lijst van bergen met het meeste hoogsteverschil - de berg klimt naar die plek direct vanuit zee, wat het hoogteverschil gelijk maakt aan hogere pieken waaronder Mount Rainier en K2. De granieten stijging is een zeldzaam verschijnsel en beidt ene alpiene omgeving vlakbij de evenaar. De alpiene weiden op de hoge piek bevatten een van de hoogste concentraties van inheemse planten ter wereld, waaronder de hoogste concentratie wilde orchideeën.
De klim omhoog op het monster is gruwelijk, hoe je het ook doet, maar de leukste route naar de top, is wat het park aanprijst als de hoogste via ferrata ter wereld. De route is echt een feestje - hij loopt dwars tegen steile kliffen omhoog, over schommelende hangbruggen en je hebt lef nodig om hand over hand over de metalen sporten te klimmen in de rotswand, met niets dan lucht om je heen.
Spannende factor: Alhoewel er onderweg veel spannende momenten zijn met veel open terrein, toch is deze via ferrata nergens heel moeilijk of extreem gevaarlijk. Het is geclassificeerd als AD, Assez Difficile of 'enigszins moeilijk', in het Franse via ferrata-systeem en het kreeg een 3 in het Fletcher/Smith systeem. Mountain Torq, het bedrijf dat tours organiseert over de via ferrata, gidst je over deze route en eist dat deelnemers minimaal 17 jaar zijn. Het hoogteverschil vanaf zeeniveau kan ook heel pittig zijn. De meeste wandelaars trekken er twee dagen vooruit om boven te komen.
Doe rustig aan: Je hoeft de via ferrata niet op om de top van Mount Kinabalu te bereiken. Zowel de Timpohon (8 kilometer rondweg) en de Mesilau (12,2 kilometer rondweg) routes brengen je met een tour bij de lodge van Laban Rata en op 3272 hoogte. Vanaf hier kunnen de onverschrokken wandelaars omhooglopen via het standaard Summit Trail, dat is een lastige 5,8 kilometer lange rondweg met een stijging van 800 meter die je over steile richels en trappen laat navigeren. Er is ook een makkelijkere versie van de via ferrata naar de top. Deze heet Walk de Torq, met de classificering PD, Peu difficile of 'een beetje' moeilijk, volgens het Franse systeem. Voor alle routes en via ferrata heb je een gids nodig.
Meest geschikt voor: Mensen die in de winter naar de Himalaya willen
Afstand: 73 kilometer rondweg
Als de winter de verre Indiaase Ladakh regio, of “Land van de hoge passen,” in zijn greep krijgt in de Himalaya is er maar een manier om van de hoge, eenzame dorpen van het Zanskardal naar de hoofdstad van het gebied, Leh, te reizen - te voet door een diep, donker ravijn over het bevroren ijs van de Zanskar rivier zelf. Dat is de samenvatting van de extreme wandeling ("chadar” betekent “de bevroren witte deken” in het lokale dialect), waarvoor touroperators verschillende trips aanbieden variërend van 9 dagen tot drie weken, om naar het Boeddhistische klooster van Karsha aan de bovenloop van de rivier te reizen en weer terug. Op de meeste plekken is de chadar stevig, maar een bevroren rivier is een grillig ding en op andere plekken schuift hij of breekt hij open in ijskoud, razendsnel water die moeilijke omwegen vereisen over sneeuw en gladde rotsen. De temperaturen liggen gemiddeld onder nul en kunnen 's nachts dalen tot -35 graden Celsius. Onderweg slapen de reizigers in grotten, net als de lokale dragers die al eeuwen de handelswaar (vroeger vooral boter, die inde kou in beweging moest blijven) en voorraden omlaag dragen. Het is een commitment, deze reis - je kunt nergens heen buiten het ravijn, omdat alle wegen en paden in de winter dicht gaan.
Ondanks het reële gevaar en de ijzige temperaturen - de trektocht begint in het dorpje Chilling - heeft deze tocht over een aanvoerrivier van de machtige Indus rivier ook grote beloningen. Zoals de altijd verschuivende schoonheid van de chadar onder je voeten, als ook de tastbare stilte in deze diepe Himalaya ravijnen in de winter. Er zijn bevroren watervallen. Zo zijn er de volhardende dorpen van Zanskar en is er de kans om naast de mensen te lopen die deze route als generaties lang nemen (en misschien een klein schuldgevoel, als zij langslopen in hun traditionele kleding en jij het zwaar hebt in jouw hightech materialen). Dat alles maakt het de moeite waard om over het ijs te navigeren.
Spannende factor: Simpel, de Chadar trektocht is een winterexpeditie in de Himalaya. Het ijs op de rivier van schuiven en breken en nieuwe gevaren bieden, maar het grootste gevaar is de kou zelf. Dat gezegd hebbende is de winter de tijd waarop maar weinigen de hoogste bergen van de wereld bezoeken en er is iets fundamenteels eenvoudig aan je dagen doorbrengen met een bevroren rivier op en neer lopen, zonder uitweg.
Doe rustig aan: Je hoeft niet naar de Ladakh regio en het Zanskardal in de winter. Een tocht van drie weken over tien bergpassen en het open hoge terrein van het klooster bij Lamayuru naar het dorp van Darcha is uitdagend in warmere seizoenen, maar zonder de gevaren van de bevroren chadar.