De Blue Ridge Parkway, uitgestrekt over twee staten met zijn 750 kilometer zonder stopbord of stoplicht, rolt langs bergkammen, door vruchtbare dalen en langs de hoogste top ten oosten van de Mississippi (Mount Mitchell) en verbindt hij Waynesboro, Virginia, in de Shenandoah bergen met Cherokee, North Carolina, in de Great Smoky bergen. “Als je blaas en jouw benzine het uithouden zou je de hele lengte kunnen rijden zonder meer 1 keer te stoppen.”, zegt Dan Brown een gepensioneerde opzichter va de populaire parkway.
Uiteraard bieden de boerderijen, velden en kleinere steden genoeg afleidingen dei het waard zijn om even voor te stoppen en de meeste mensen blijven langer dan een dag hangen. Ze klimmen de Sharp Top berg op in Virginia, net zoals Thomas Jefferson dat ooit deed. Ze eten maismeelcakejes bij de historische Mabry molen. Of ze wandelen onder de witte eiken, rode esdoorns, bergmagnolia's, zwarte kersen en tulpenbomen door bij Flat Top Manor. En proppen zich vol met bluegrass muziek en Americana.
Achtergrond: De naam van de bergkam komt van de zachte blauwe waas die de bergen lijkt te omvatten vanaf een afstand.
Iemand die de weg weet: Beroemd om het grote spektakel van de bladeren in de herfst is de route de rest van het jaar niet minder mooi, houdt Brown vol - van de tapijten wilde bloemen die in de lente bloeien van wilde gember, Erythronium en jan-op-de-preekstoel en uitlopende bomen tot het zomerse 'luxe zuidelijk landschap van de Applachen' met uitbundige groen, tot en met de 'grimmige' mooie winter.
Lees meer in 'Toestemming om te vermaken' in de augustus/september editie uit 2013 van het National Geographic tijdschrift (meld je hier aan).
Als je de rillingen telt die over je rug lopen, dan hebben de kronkels en afgronden van de Transfãgărăşan weg in Roemenië een enger effect dan de bergen in Transsylvanië en zijn beroemde oud-inwoner Vlad III de Spietser, de prins van Walachije die Bram Stoker inspireerde voor Dracula. “Je zier de kruisen langs de kant van de weg en je wil er niet aan denken wat [de bestuurder] doorgemaakt moet hebben - je valt recht naar beneden.”, zegt Paul White een Britse expat die in de buurt op het platteland woont en een blog schrijft die Wild Transsylvanië heet.
Hij loopt van noord naar zuid tussen de hoogste bergen van Roemenië waar hij boven de 1,5 kilometer hoogte uitkomt. Verder volgt de Transfăgărăşan de Argeş rivier, glipt hij langs de maanvormige Vidradu dam en bezoekt hij de oevers van het groene Vidradu meer. Met de tweebaansweg (maximaal 40 km/uur) steken bestuurders 27 bruggen en aquaducten over en rijden ze door een onverlichte tussen van 750 meter - maar ook om herders en hun kuddes heen die het verkeer ophouden. Toeristen stoppen bij de ruïnes van het 700 jaar oude Poenari kasteel, het vroegere huis van Dracula dat zo'n 1.480 traptreden boven de Arefu gemeenschap ligt.
Achtergrond: Hoog in de Făgăraş bergen van de zuidelijke Karpaten (een andere naam voor de Transsylvanische alpen) werd de weg in 1970 gebouwd als een strategische militaire route van 150 kilometer lang.
Iemand die de weg weet: De vaak verraderlijke weersomstandigheden betekenen dat de weg meestal wel open is tussen eind juni en midden oktober. Tijdens de koude maanden wordt de weg voorbij de Bâlea waterval, een serie cascaden van 20 verdiepingen, onbegaanbaar Vanaf daar neemt een rode kabelbaan reizigers mee naar het Bâlea meer met zijn twee chalets die het hele jaar open zijn en een ijshotel wat elk jaar van de grond af aan wordt opgebouwd.
Lees meer in 'Toestemming om te vermaken' in de augustus/september editie uit 2013 van het National Geographic tijdschrift (meld je hier aan).
De klassieke BMW's en roadsters zoeven om de 36 bochten - die bijna 914 meter stijgen tot een uitkijkpunt op de duizelingwekkende hoogte van 2500 meter binnen 45 kilometer - op de Grossglockner Hochalpenstrasse tussen de Oostenrijkse deelstaten Salzburg en Karinthië. Boven je hoofd cirkelen de vale gieren en de steenarenden over de toppen van de alpen, waar de zeldzame gems en steenbok ravotten en mollige bergmarmotten scharrelen tussen de weer groeiende populaties bruine beren en wolven.
“Als je een blauwe lucht hebt, dan is dit het mooiste ter wereld.”, zegt Johannes P. Hofer een geboren Oostenrijker die al jaren in New York woont, maar die elk jaar terugkeert naar Zell am See. “Er gaat geen bezoek voorbij of ik rijd deze weg wel een keer” - en als hij het kan regelen, achter het stuur van een geleende cabrio. Het glazuur op de top (anders dan het echte gletsjerijs)? De plezierrit brengt je bij het Hohe Tauern nationale park, het grootste beschermde natuurgebied in de Alpen en een trekpleister voor wandelaars, fietsers en sneeuwschoenwandelaars.
Achtergrond: Vernoemd naar de 3798 meter hoge Grossglockner, de hoogste berg in de Oostenrijkse alpen werd de slingerweg in 1935 afgemaakt die over paardensporen en oude Keltische en Romeinse wegen loopt.
Iemand die de weg weet: Je betaalt tol op de Grossglockner (ongeveer €35 voor een personenauto). Tussen mei en november bereik je met de weg het Kaiser-Franz-Josefs-Höhe bezoekerscentrum waar een kabelbaan bezoekers naar een uitkijkpunt over de kolossale Pasterze gletsjer brengt.
Lees meer in 'Toestemming om te vermaken' in de augustus/september editie uit 2013 van het National Geographic tijdschrift (meld je hier aan).
In 1972 besloten de inwoners van Guoliang, na eeuwen van isolement, hun eigen weg te bouwen naar de buitenwereld. Diep in de Taihang bergen in het noordoosten van China waren ze lang afhankelijk geweest van een steile bergweg die ook wel een 'hemelladder' genoemd werd. Vervolgens hakten 12 lokale mannen met de hand een grove verdiepte weg uit de berg. De Guoliang tunnelweg (officieel heet het de Precipice Long Corridor) is een wonder van menselijk doorzettingsvermogen. Om door de gang te rijden vereiste het een vergelijkbaar niveau van overtuiging. Weggestopt in een verafgelegen hoekje van het land ten westen van Beijing is de doorgang vrij lastig te vinden. Maar zij die de reis maakten beschrijven het als een heel bijzonder iets. Slechts 5,8 meter breed en 4 meter hoog heeft de kronkelende tunnel grove open 'ramen' die uitkijken over de gladde rotswand van de klif en honderden meters naar de kloof beneden.
Achtergrond: Volgens het bordje bij de ingang kostte het zes jaar om de tunnel van bijna 1,5 kilometer te graven, met als enig gereedschap mokerhamers en stalen boorijzers.
Iemand die de weg weet: “Toen ik door de tunnel reed had ik het akelige gevoel dat hij wellicht zou instorten.”, zegt Darren Crawfron een reiziger uit Nottingham, Engeland. De rotswanden zijn akelig gebarsten met kippengaas bij de ingang. Bestuurders doen er goed aan om hun koplampen aan te zetten en te toeteren als ze erdoorheen rijden.
Lees meer in 'Toestemming om te vermaken' in de augustus/september editie uit 2013 van het National Geographic tijdschrift (meld je hier aan).
De historische Columbia River Highway is een magere tweebaansweg die jaren geleden al werd ingehaald door een interstate. Hij balanceert op de rand van de Columbia rivierkloof en is weinig veranderd sinds hij af was in 1922. Om te reizen van de ene kleine plaats in Oregon (Corbett) naar de andere (Dodson) die amper 25 kilometer verderop ligt, neemt het populairste stuk van de route 6 staatsparken mee, zeven watervallen en, op heldere dagen, uitzicht op vijf bergtoppen waaronder de Mount St. Helens. “Als je die oude highway neemt, is het alsof je terug gaat in de tijd.”, zegt Darren White een lokale kunstfotograaf. Tijdens de zilveren dooi inde winter, bevriezen de beroemde watervallen en hangen ijspegels zo dik als boomtakken van de sierlijke gebogen bruggen van de highway. De lente en de zomer knallen met de bloeiende, endemische wilde bloemen - waaronder de roze-met-gele Dodecatheon poeticum en de witbloemige Columbia kloof margriet en de Oregon Es en de populieren groeien dicht met groene bladeren. In de herfst glijdt de weg onder een vlammende overhang door vol oranje, rood en geel.
Achtergrond: De eerste geplande toeristische route inde V.S. volgde strikte ontwerpregels (waaronder geen hellingen steiler dan 5%) en was geïnspireerd op de 19e-eeuwse Zwitserse Axenstrasse route.
Iemand die de weg weet: Op Crown Point stoppen bestuurders bij het Vista House, een elegant art nouveau observatorium 223 meter boven de Columbia rivier. Samuel Lancaster, de ingenieur van Multnomah County die toezicht hield op de bouw van de highway zei dat vanaf deze plek de rivier “bezien kon worden in stille conversatie met het oneindige.”
Lees meer in 'Toestemming om te vermaken' in de augustus/september editie uit 2013 van het National Geographic tijdschrift (meld je hier aan).
De Atlas bergweg in Marokko test de kunde van een bestuurder alsof het een Formule-1 circuit is zonder veiligheidsmaatregelen. Uitgehakt inde ruggengraat van noordwest Afrika kan de 188 kilometerlange route vele uren kosten, met twee smalle weghelften zonder vangrail die om meer blinde bochten krommen dan je kunt tellen. “Je zoeft om bochten van 200 of 250 graden.”, zegt David Wisner een voormalige leraar uit Tangiers. De grote prijs is hier het buitenaardse landschap wat je ziet vanaf de Tizi-n’Tichka pas terwijl de weg meer dan 1828 meter stijgt vanaf het eeuwenoude Marrakech over het hoge Atlasgebergte heen en dan weer terug naar beneden naar de oase van Ouarzazate (het 'Hollywood van de Maghreb', de filmlocatie voor Lawrence of Arabia een halve eeuw geleden). Onderweg variëren de obstakels van onbetrouwbare wegcondities tot geiten, kamelen en ezels die de weg blokkeren.
Achtergrond: Het Franse vreemdelingenlegioen bouwde deze weg in 1936 over het pad dat Charles de Foucauld, de ontdekkingsreiziger die priester werd, beschreef in de jaren 1880.
Iemand die de weg weet: In Telouet, de aftakelende oude hoofdstad van wat vroeger Frans Zuid-Marokko, staat de ooit zo grote kasba van T’hami el Glaoui die hier regeerde aan het begin van de 20e eeuw.
Lees meer in 'Toestemming om te vermaken' in de augustus/september editie uit 2013 van het National Geographic tijdschrift (meld je hier aan).
De zuidwesthoek van het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland biedt een bestuurder het allerbeste dilemma: De open wegen, de beroemdste is de Milford Road (ook bekend als highway 94), smeken om snelheid, maar eisen ook dat je de hele tijd rondkijkt. Van Queenstown aan Lake Wakatipu, belooft een omweg over de provinciale wegen een waardige voorloper voor de door gletsjers uitgesleten Milford Sound. Als een soort tromgeroffel gaan de laatste 120 kilometer over de 94 door regenwouden, rond de altijd witte toppen van de Ailsa bergen langs de oevers van Lake Te Anau tot aan het spiegelgladde, theekleurige water van de fjord. Daar wonen zo'n 150 exemplaren in een waterreservaat voor pinguïns, dolfijnen en Nieuw-Zeelandse zeeberen. Maar ondanks al het moois wat je de ogen doet opensperren van het gebied is het lastig om je innerlijke racecoureur niet de vrije hand te geven. De maximumsnelheid van 100 km/uur overtreden is verleidelijk zegt Melissa Antonelli, een inwoner van Seattle die uit Nieuw-Zeeland komt en uit ervaring weet hoe het er is. Het was “alleen ik met de bergen en de prachtige stromende rivier.”, zegt Antonelli over de grotendeels onbewoonde landelijke fjordland regio. “Toen kwam de politie en die gaf me een bekeuring en ik dacht: 'Maar waar waren jullie dan? Er was verder niemand te zien.'”
Achtergrond: Rudyard Kipling beschreef Milford Sound ooit als het achtste Wereldwonder. De Maori vernoemden het naar de piopio, een inheemse vogelsoort die inmiddels is uitgestorven.
Iemand die de weg weet: De Milford Road komt uiteindelijk uit op de Avenue of the Disappearing Mountain, waar een optische illusie ervoor zorgt dat de piek lijkt te krimpen als mensen dichterbij komen. Bestuurders stoppen bij Lake Gunn voor een korte natuurwandeling
Lees meer in 'Toestemming om te vermaken' in de augustus/september editie uit 2013 van het National Geographic tijdschrift (meld je hier aan).
Op een stuk van 105 kilometer door de Boliviaanse hooglanden scheidt niet meer dan een paadje de automobilisten van de skydivers. North Yungas Road, met een pas van 40 kilometer gemarkeerd met herinneringskruizen dat bekend staat als de Dodenweg, loopt van de buitenwijken van La Paz - 's werelds hoogste hoofdstad - naar het kleien plaatsje Coroico. Een pas gereed gekomen en inde afgelopen jaren geasfalteerde omweg biedt een veiligere optie, maar mountainbikers en anderen die dapper genoeg zijn om de oude Dodenweg te nemen, beginnen hun avontuur-met-witte-knokkels door de LaCumbre pas op een kale richel op 4649 meter hoogte. Doorkijkjes naar het dal herinneren je er levendig aan dat je op een gevaarlijke plek tegen een verticale muur hangt. Uiteindelijk daalt het pad af naar een vochtige, verstikkende mist met enorme palmbladeren en wilde cocastruiken, zoemende insecten en boeren die koffie en citrusvruchten verbouwen.
Achtergrond: In het midden van de jaren 1990 werd de onbeschermde afgrond berucht als de gevaarlijkste weg ter wereld.
Iemand die de weg weet: “Het is er extreem smal.”, zegt Dan Grec, een Canadese reiziger die onlangs nog een roadtrip maakte van de Alaska naar Argentinië “Er zijn nog genoeg plaatsen waar je, als je een tegenliggende auto tegenkomen, je achteruit zult moeten en zult moeten uitpluizen hoe ver je terug moet gaan voor je elkaar kunt passeren.
Lees meer in 'Toestemming om te vermaken' in de augustus/september editie uit 2013 van het National Geographic tijdschrift (meld je hier aan).
Op de 230 kilometerlange Icefields Parkway die de nationale parken van Banff en Jasper met elkaar verbindt is de stilte net zo diep als de vele gletsjermeren in de regio. Maar de eenzaamheid krijgt er toch geen schijn van kans. Hier belichamen de titanen van het Grote Witte Noorden- van dikhoorn schapen, kariboe en elanden tot grizzly's en zwarte beren - de dieren uit kinderfantasieën. En dan loopt er eens in de zoveel tijd een wezen rond dat rechtstreeks uit een Dr. Seuss boek lijkt weggelopen. Lokale touroperator Mirit Poznansky rijdt geregeld over de weg maar een recente, zeldzame blik op de schuwe Canadese lynx, een wilde kat met eigenaardige pluimpjes op zijn oren, liet haar direct stoppen. Dit droomlandschap zit vol met van die 'knijp me' momenten. Misschien is er wel geen meer surrealistisch dan de kristallen omgekeerde landschappen die weerspiegeld worden in de meren aan de parkway, die elk bekend staan om hun eigen tint, zoals het turquoise van Bow Lake en het groen van Lake Louise.
Achtergrond: Gebouwd in de grote crisis opende deze omweg als een gravelweg in 1940 die in de latere jaren weg verbeterd. Ongeveer halverwege ligt het Columbia Icefield, een massieve vlakte van aan elkaar geklonken gletsjers, op een drievoudige waterkering. Het smeltwater voedt zowel de Stille, de Atlantische als de Arctische oceaan
Iemand die de weg weet: “De enige keer dat hier een file staat, dan zit er een beer langs de kant van de weg.”, zegt Poznansky. “We noemen dat fileberen.”
Lees meer in 'Toestemming om te vermaken' in de augustus/september editie uit 2013 van het National Geographic tijdschrift (meld je hier aan).
De Trans-Andes snelweg geeft je meer kicks dan een pretpark, met zijn kronkelende 364 kilometer aan bergpassen tussen de bruisende Chileense hoofdstad Santiago en het Mendoza wijnlandschap in de heuvels van westelijk Argentinië. Een oude spoorlijn die een deel van de route volgt verhoogt het achtbaan effect nog meer. Als een van de belangrijkste doorvoerroutes op de zuidpunt van het continent is de weg net zo verleidelijk voor toeristen als voor de broodnodig voor de commercie, met vrachtwagens en internationale bussen die flink gas geven in de 29 haarspeldbochten die zo'n 3500meter omhoog klimmen aan de Chileense kant van de Andes.
Bij de internationale Christus de Verlosser-pas - vernoemd naar een vier ton zwaar beeld dat hier in 1904 werd geplaatst - loopt een bijna 3 kilometerlange tunnel dwars door de ruige bergen naar een grenspost die berucht is om de lange rijen en de meerdere uren vertraging. De tunnel markeert ook een opvallende scheiding. “In één reis zie je twee totaal verschillende ecosystemen.”, zegt Cary Gilbert, een V.S.-expat, die een restaurant runt in Mendoza. Aan de kant van Argentinië “is het woestijn met prachtige rotsformaties in verschillende kleuren. En dan kom je eruit aan de Chileense kant en is ineens alles groen.”
Achtergrond: De bewoners inde regio noemen de tocht door de Andes de 'Paso de los Caracoles' — 'de slakkenpas'.
Iemand die de weg weet: Vanaf de Argentijnse kant kan de bestuurder een blik opvangen van de 6.400 meter hoge Aconcagua berg, de hoogste top van het Westelijk halfrond.
Lees meer in 'Toestemming om te vermaken' in de augustus/september editie uit 2013 van het National Geographic tijdschrift (meld je hier aan).