7x Tips voor fotograferen in the Great Outdoors

Deze foto had ik al jaren in mijn hoofd, maar er was elke keer wel iets waardoor hij niet lukte. De bergen waren gehuld in wolken, wind zorgde voor rimpelig water of mijn modellen waren druk. Tot september vorig jaar. Met mijn zus Femke overnacht ik in de bergen en sta vroeg op om het ‘ontwaken van de Matterhorn’ vast te leggen. De zonsopgang duurt ongeveer een half uur, maar slechts een paar minuten is het licht zo intens. Ik heb ook foto’s van alleen de weerspiegeling van de berg, maar ik vind de persoon echt nodig voor de balans. Net als dat kleine detail, het hoofdlampje, net iets extra toevoegt. Het is een klassiek beeld, maar dat vind ik niet erg. Het toont Zwitserland op zijn mooist.

Regen is mijn minst favoriete weertype. Geef mij maar zon, wind en sneeuw. Of mist, want dat geeft foto’s vaak een mooie sfeer. Zoals hier in het regenwoud aan de voet van de hoogste berg van Afrika, de Kilimanjaro. Ik voorzag een sterk tafereel en ben een kleine helling opgeklommen, om een hoog standpunt te krijgen. De bomen aan de bovenkant gebruik ik bewust voor een kader. Mijn camera kreeg het wel zwaar te verduren, die werd deze dag drijfnat. En de combinatie met warmte liet mijn lens voortdurend beslaan. Gelukkig had ik een doekje bij de hand en wat ook helpt: de eeuwige glimlach van de Tanzaniaanse dragers maakt alles goed. 

IJsklimmen kan in de Alpen, zoals hier in Zwitserland, enkel in de koude winters beoefend worden. Watervallen bevriezen en de klimmer - Maikel van Sundert in dit geval - gebruikt ijsbijlen en stijgijzers om houvast te krijgen op zijn weg naar boven. Het is waanzinnig koud, iets waaronder ik als fotograaf ook te lijden heb. Warme handschoenen zijn noodzakelijk, maar voor het maken van de foto onhandig. Het is een kwestie van anticiperen, handschoen uittrekken, klikken, handschoen aandoen, en krachtig met de armen slingeren in de hoop dat het warme bloed weer naar de vingers stroomt. Voor dit standpunt schoot ik met een telelens vanaf een tegenoverliggende berghelling waar ik omhoog klom. Ik koos bewust voor zwart-wit opdat de ijspegels nog mooier contrasteren met de donkere achterwand. 

Trailrunnen is in de Alpenlanden de trend van de afgelopen jaren. Het offroad hardlopen is gezond, je komt door prachtige natuur en je hebt er niet veel voor nodig. Hier daalt Chrissy Roe geconcentreerd af, met de spitse bergen van het Franse Chamonix als decor. De zon komt toevallig net achter de sluierwolk vandaan en licht de herfstbomen prachtig op. Omdat ik zelf de sport ook beoefen, heb ik slechts een klein rugzakje bij me met water, een energiereep en mijn iPhone. De lucht is een tikkeltje uitgebeten, maar ik vind het acceptabel. Deze foto bewijst: je hebt niet altijd een grote dure spiegelreflex nodig om een krachtig beeld te maken.

Op expeditie, zoals hier in de Chileense Andes, slapen we als alpinisten wekenlang in tentjes. Ik wilde daarom in mijn reportage over de beklimming van de Cordon Granito - de rotswanden op de achtergrond – per se ook een nachtfoto hebben. De lange sluitertijd eist een statief, maar dat had ik gewichtshalve niet mee omhoog gesjouwd. Een stapel stenen bood uitkomst. Ik had ook geen flitser bij me, en was aangewezen op de hulp van mijn expeditiegenoten. Dankzij hun eindeloze gezwier met kleine hoofdlampjes zijn de doeken van binnenuit mooi verlicht. Dat de tentjes verschillend van kleur zijn is toeval, maar geeft het beeld wel net iets extra. Soms heb je gewoon geluk.

Zonder modellen geen foto’s zeg ik altijd. Een fotograaf kan nog zo goed zijn en nog zo’n dure camera hebben, uiteindelijk zijn het de personen op de foto die de kwaliteit bepalen. Van tevoren brief ik mijn tochtgenoten altijd, opdat ze felgekleurde kleding aanhebben, dat maakt een foto meestal krachtiger. En een goede samenwerking tussen fotograaf en model is ook een pre, dan kost het maken van een beeld minder energie. Hier voelt Eelco van Nieuwenhuijzen goed aan dat het mooi is als hij op de linkertop van de Zwitserse Barrhorn gaat staan, terwijl ik richting de rechter klim. Geheel zonder risico is dit natuurlijk niet, onder hem gaapt een diepe afgrond. Alles voor een goede foto! 

Hokkaido, het meest noordelijke eiland van Japan, is niet alleen een paradijs voor poederskiërs, ook voor fotografen is het winterwonderland een dankbaar onderwerp. De grote hoeveelheid sneeuw die er valt is van een luchtige soort, waardoor deze zelfs op de kleinste takjes blijft liggen. Het weer wisselt razendsnel, dus als je blauwe lucht wilt, moet je continu klaarstaan en direct handelen. Als fotograaf is het lastig omdat je van tevoren moeilijk kan inschatten waar de skiër precies tussen de bomen door komt knallen. Bovendien gaat het razendsnel en is het een kwestie van schieten op de autodrive. Voordeel is dan weer dat je als fotograaf altijd als eerste van de maagdelijke hellingen mag genieten. 

Bekijk ook de tien tips van Menno Boermans om de Matterhorn te fotograferen.