Portretten van moed en hoop na Harvey

“Het water bleef maar stijgen. Toen het tot aan mijn bed kwam, kreeg ik paniekaanvallen. Ik belde mijn beste vriend en vertelde hem dat ik dacht dat ik ging sterven. Ik zei: ‘Als ik het niet overleef, weet dan dat ik van je hou. Vertel iedereen dat ik van ze hou.’ Houston was hier niet op voorbereid. Ze hebben de kracht van deze orkaan onderschat.”

“We zijn alles kwijtgeraakt, maar ik heb mijn kinderen geleerd sterk te zijn.”

“Mijn advies? Als je wordt gezegd dat je moet vertrekken, vertrek dan. Materiële dingen zijn vervangbaar, je leven niet. Deze les had ik bijna op harde manier geleerd.”

“Nu ik de liefde en gemeenschapszin om me heen zie, voel ik me bijna gezegend dat ik dit heb moeten doorstaan. Pas als je het vertrouwen in jezelf en anderen kwijtraakt, gaat het leven er somber uitzien. Ondanks de omstandigheden zijn we nu allemaal op een veilige plek.”

“Tijdens de overstroming verbleef ik in een appartement (van een kennis), omdat ik nergens anders naartoe kon. Niemand kon mij op komen halen. Al die tijd heb ik met mijn spullen op bed gezeten en gewacht. Ik voelde me erg verward. Nu ben ik weer helemaal mezelf en ben ik op zoek naar een plek om te wonen.”

“Het water bleef maar stijgen en we zaten met de kinderen. We probeerden daarom een hoger gelegen plek te bereiken. Ik zal nooit vergeten hoe mijn man met de kinderen door het donkere water liep. We dachten dat we het niet zouden overleven."

“We hadden water en extra eten ingeslagen en alles op een hoge plek gezet. We hadden dan ook niet verwacht dat we met twee baby's en tassen vol kleding en eten door anderhalve meter water zouden waden, terwijl we niemand tegenkwamen. Er was niemand te zien, alleen ondergelopen auto's.”

Tiambri toont een foto van hun hond die ze door de overstroming zijn kwijtgeraakt.

“Pas nu ik alles ben kwijtgeraakt, begrijp ik het gezegde ‘thuis is waar het hart is’. Zolang we elkaar hebben, zijn we thuis.”

JaMari Walker laat zijn haar knippen in een geïmproviseerde kapperszaak in het George R. Brown Convention Center.

“Ik baal dat ik mijn huis, mijn auto en al mijn andere spullen ben verloren. Maar tegelijkertijd ben ik blij dat ik in een gemeenschap met aardige mensen woon. Ze zijn zorgzaam en schieten andere mensen te hulp in deze moeilijke tijd. Ik ben heel dankbaar.”

“Jetski’s kwamen voorbij, helikopters vlogen over. Mensen kwamen met hun eigen boot iedereen redden die door de ramp was getroffen. Ik probeer sterk te blijven. Op momenten als deze mag je huilen, maar is het beter om sterk te zijn. Ik weet dat het beter zal worden en dat er na deze grote, verschrikkelijke storm iets moois zal worden voortgebracht.”

“Het was heel beangstigend [voor mij], maar voor mijn jongens was het pas echt eng. Het is eng om na te denken over waar het toe zal leiden, wat je bent kwijtgeraakt en hoe je een nieuw begin moet maken. Ik ben blij dat ik leef, maar vraag me ook af hoe ik het moet aanpakken. Waar begin je?”

“Ik voel me nog steeds ontheemd, ook al ben ik dakloos en leef ik op straat. Het is alsof je je in de mist bevindt. Alles lijkt abnormaal. Ik voel de spanning bij de mensen. Ze maken zich zorgen."