26x Prachtige foto’s van onderwaterleven

In de lente doet smeltende sneeuw het waterpeil van de Grüner See in Stiermarken (Oostenrijk) met negen meter stijgen. Ook de omgeving loopt onder water, waardoor er een onderwaterpark ontstaat. Zwevend boven bankjes en bomen “steek je de grens naar een magische wereld over,” schrijft Henauer.

Fotograferen met een 100-mm-macrolens betekent dat je “voortdurend door de zoeker kijkt om de juiste compositie te vinden, hopend dat je niet door een golf wordt weggevaagd,” zegt Sepkowski, die deze foto ‘Nebula’ noemde omdat ze hem deed denken “aan de beroemde foto van de ’Zuilen der Schepping.’”

Dit chaotische beeld getuigt eigenlijk van een goed doordacht aanvalsplan. Fotograaf Greg Lecoeur legt uit dat Kaapse jan-van-genten de dolfijnen naar de sardienen volgen en dan het water in schieten om zich tegoed te doen.

De scherpe tekening van een porseleinkrab komt duidelijk naar voren terwijl het dier vanuit een zeeanemoon de wijde wereld in tuurt. Hoewel porseleinkrabben er geducht uitzien, zijn ze volgens Bannenberg erg kwetsbaar en raken ze bij aanvallen vaak poten kwijt.

Lecoeur moest geduldig wachten totdat deze soepschildpad klaar voor een scherpe close-up was. Zijn geduld werd beloond: “Na een tijdje draaiden de soepschildpadden rondjes om ons heen,” schrijft hij.

Dankzij de onderwaterfotografie heeft Guerin de klimaatverandering voor zijn ogen zien afspelen. Scholen als deze, die door pijlsnelle zeilvissen worden opgejaagd, zijn “essentieel voor het voortbestaan van andere zeediersoorten die langzaam aan het verdwijnen zijn,” schrijft hij.

“Het is altijd spannend om een andere wereld te ontdekken. Vloeibare, levenloze duisternis. Alleen maar stenen, kolossale stalactieten en stalagmieten,” schrijft Guerin. Maar “soms herinnert het daglicht je eraan dat daarbuiten nog een wereld is.”

Jonge cichlidebaarsjes “blijven rond hun moeder hangen om zich te beschermen tegen roofdieren.” O’Neill beschrijft de baarzen als uitstekende ouders, die “hun jongen tegen elke bedreiging zullen verdedigen.”

Henauer legt uit dat hij graag speelt met “fantastische en surrealistische” onderwatertaferelen. Door het omdraaien van deze foto worden de zintuigen op het verkeerde been gezet en is het “lastig om te begrijpen waar boven en waar onder is.”

Volgens Sintek is het aan de milieumaatregelen van een naburig dorp te danken dat duikers nog kunnen genieten van zulke verbijsterende aantallen horsmakrelen (Caranx sexfasciatus), die elk jaar bijeenkomen in het zeereservaat Parque Nacional de Cabo Pulmo, voor de kust van Baja California.

Wanneer je in de Cenote Angelita duikt, verandert het licht volgens Guerin “van groen in blauw, wat een surrealistische sfeer creëert. Zoet water wordt van het diepere zeewater gescheiden door een laag waterstofsulfide, waardoor deze ‘andere wereld’ ontstaat.”

De Orda-grot, ’s werelds grootste gipsgrot, is ruim 4800 meter lang. Het heldere water en grotkamers in puur wit maken dit stelsel een genot om te onderzoeken – en te fotograferen.

Terwijl hij probeerde deze driebandanemoonvisjes niet te verstoren, richtte Piper zich op één plek en liet het gebeuren aan zijn lens voorbijtrekken. “Het gedrag van deze visjes is echt wonderbaarlijk,” schrijft hij.

Een zuil van licht valt op een duiker in een cenote. “Wanneer je in een cenote duikt,” schrijft Guerin, “word je een avonturier en archeoloog omdat je achter elke rots iets nieuws ontdekt.”

Na een twee uur durende trektocht arriveerde Henauer bij deze waterval in de rivier de Verzasca. In combinatie met het perfect heldere water benadrukt de compositie het contrast tussen de stilte onder water en de dynamiek erboven.

Deze foto werd onder de dichtgevroren Witte Zee in het Russische Noordpoolgebied gemaakt en heeft de titel ‘Twee werelden’ gekregen. Volgens Ljagoesjkin is “een ijsgat voor mij hetzelfde als een konijnenhol waardoorheen Alice in haar Wonderland kan vallen.”

Potvissen doen elke dag korte dutjes in een verticale houding. In deze foto van Guerin zwemt een vrijduiker rond zonder de slapende schoonheden te storen. “De natuur levert prachtige verrassingen op,” schrijft hij.

Fotograaf Fabrice Guerin zag dit bultrugkalf spelen terwijl zijn moeder het kalm bewaakte. “Plotseling besloot ze om in beweging te komen,” zegt hij. “Ze kwamen aan de oppervlakte weer bij elkaar en het kalf wreef zich tegen zijn moeder aan, alsof hij haar omarmde.”

Hoewel deze dolfijnen genieten van een vreetfestijn, heeft Lecoeur gemerkt dat de sardienen waarvan ze leven als “slachtoffers van overbevissing en klimaatverandering” steeds schaarser worden. Daardoor zijn ook dit soort jachtpartijen steeds minder voorspelbaar.

Terwijl golven op het wateroppervlak storten lijkt alles onder water rustig te zijn, maar Henauer beschrijft hoe hij door de kracht van het water “heen en weer” werd geduwd.

Fotograaf Adam Silverman beschrijft dit spookkreeftje als “buitenaards”. Maar met behulp van een vergrootglas heeft Silverman de bijna menselijke ogen en uitgestrekte poten van het diertje uitvergroot, waardoor het toch een echte aardbewoner lijkt.

In het ijskoude water voor de kust van Noord-Noorwegen wachtte Guerin rustig bij deze school haring totdat er een orka zou opduiken. Maar tot zijn verrassing verscheen deze bultrug.

Met slechts een sprankje licht worden de kleuren en texturen van deze inktvis benadrukt. Het dier is samen met duizenden soortgenoten afgekomen op de jaarlijkse bijeenkomst van Australische reuzeninktvissen, “een van de grote gebeurtenissen van de natuur,” schrijft Portelli.

Een vrijduiker wordt geconfronteerd met een massa visjes die een ‘aasbal’ vormen. Als reactie op de bewegingen van de duiker verandert de bal telkens van vorm. “Wanneer je de natuur onder water leert kennen, is je leven voor altijd veranderd,” schrijft Henauer.

Gross wist deze ontmoeting met Caribische rifhaaien vast te leggen door zijn camera op een rots te plaatsen en de ontspanner op afstand te bedienen. Deze haaien zijn gewoonlijk schuw, maar nu kon Gross “naar hartelust klikken terwijl zij rondzwommen en mijn camera omvergooiden.”