Een imposant landschap kan iemand de adem benemen. Maar voor Reuben Wu was dat niet genoeg. De fotograaf, beeldend kunstenaar en muziekproducent vond dat er aan de majestueuze bergen, gletsjers en stranden van de planeet nog iets ontbrak.
Om precies te zijn, kunstlicht.
Het idee kwam voort uit pech. Op een avond zette Wu zijn camera in de Californische Death Valley op om een timelapse-reeks in het donker te maken. Op dat moment reed er een pickuptruck langs, die het landschap in het felle licht van zijn koplampen baadde.
“Eerst was ik geërgerd,” zegt Wu. “Maar toen ik de opnames bekeek, was ik gefascineerd. Je zag kunstmatige belichting in een natuurlijke omgeving.”
Die ongerijmdheid wakkerde het verlangen naar méér aan. Wu wilde ook andere natuurlijke decors voorzien van kunstlicht dat daar niet hoorde: meren en canyons, rotspilaren in de woestijn... Hij liet drones met lampen erop voor zijn camera vliegen en maakte daar opnamen met lange sluitertijden van, soms van wel dertig seconden. Daarna combineerde hij de beelden in composietfoto’s en werkte sommige ervan nog bij door wél de drones maar niet hun belichting weg te retoucheren.
Wat daaruit ontstond, waren ongerijmde, buitenaardse landschappen. Visuele raadsels die de beschouwer uitdaagden om zich voor te stellen hoe zoiets tot stand was gekomen.
Wu fotografeert vooral in de VS, waar hij woont. Maar voor een onderzoekende geest is elk landschap op aarde geschikt voor zo’n portret. Elk tafereel, waar dan ook, kan worden vastgelegd op een manier die anders is dan anders.
Wu wil dat zijn reeks verwarring oproept. Is het natuur? Kunst? Deze desoriëntatie opent de geest voor een andere manier van kijken.
Dit artikel werd oorspronkelijk in het Engels gepubliceerd op NationalGeographic.com en verscheen in het internationale septembernummer van National Geographic.