Op een winderige septemberdag in 2013 vond ik een briefje op het strand van Rottumeroog. De wildernis die het eiland is, is normaal ontoegankelijk voor publiek, maar ter gelegenheid van zijn 125-jarig bestaan gaf National Geographic me de kans er vijftig dagen en nachten door te brengen.
Alleen op een onbewoond eiland
Uitkijkend vanaf een duintop over de eindeloze verten, daalde een overweldigende gemoedsrust op me neer. Op deze plek, waar enkel water, aarde en lucht elkaar ontmoetten, voelde ik mij nederig en klein. Het ware avontuur liet zich niet vangen in spannende verhalen, maar in de ervaring van volledige eenzaamheid, als een druppel in de oceaan. Geen stemmen in het gehoor, geen mens in zicht.
In die stilte voerde ik confronterende gesprekken met mezelf, die me uitdaagden maar ook bevrijdden. Uiteindelijk klonk de stem van nieuwsgierigheid in mijn hoofd luider dan de roep om toe te geven aan de vermoeidheid: het besef dat niemand me zou kunnen attenderen op een mogelijk uniek schouwspel aan de andere kant van het eiland voedde mijn vastberadenheid tot aan het vallen van de avond.
Het hoogtepunt van elke dag was de ondergaande zon, die de hemel geleidelijk in parelmoer schilderde en alles liet verstommen. De stilte. Later, wanneer de duisternis intrad, zocht ik vaak een onderkomen in een verscholen container of bivakkeerde ik buiten, weg van enig comfort, afgesloten van de rest van de wereld – hoewel ik haar aan de horizon kon zien.
Flessenpost op Rottumeroog
Tijdens een wandeling viel mijn oog op een aangespoeld flesje. Anders dan gebruikelijk was dit exemplaar verzegeld. Ik opende het en vond jouw handgeschreven briefje. In het Engels las ik: ‘Mijn naam is Meike en ik ben elf jaar oud. Ik heb veel vrienden, en jij?’
Die paar woorden boden een glimp van verbondenheid in een wereld waar verbinding schaars was. Jij, een naam op een stukje papier, werd mijn anker in dit afgezonderde bestaan. Ik besloot je terug te schrijven. Zo gaf ik mezelf de kans mijn verblijf op een onbewoond eiland in een van de dichtstbevolkte landen van Europa onder woorden te brengen. En zo gaf jij, Meike, richting aan mijn stille vertelling over het mooiste stukje Nederland.
Rottumeroog in foto’s
Onlangs probeerde ik terug te keren naar dit verlaten paradijs. Ruim tien jaar na dato en vele bezoeken aan de meest afgelegen plekken op aarde verder, wordt me nu de toegang tot het eiland geweigerd. Het doet me beseffen hoe speciaal de ervaring is geweest. Tijdens mijn verblijf op Rottumeroog vond ik niet alleen jouw flessenpost, maar ook een schat aan inzichten over het leven zelf.
Meike, ik hoop dat je het verhaal over deze prachtige plek voor altijd zal blijven delen met je dierbaren. Want zelfs in een druk land als het onze, zijn er plekken waar de natuur vrijuit ademt en het leven nooit hetzelfde is. Jouw boodschap bereikte zo’n plek en wekte deze tot leven, voor jou en vele anderen.
Bekijk de beelden van Jasper Doest op Rottumeroog hieronder.
Je zag net een verkorte versie van een fotoreportage uit National Geographic Magazine 01/2024. Wil je het hele verhaal lezen? Bestel het nummer hier.
