‘On behalf of the Graceland Wedding Chapel and the suit that I wear: Thank you very much. I now pronounce you husband and wife. You may kiss the bride.’ Met deze woorden maakt Elvis een einde aan onze bruiloft die exact 5 minuten en 39 seconden in beslag nam. De uitgebreide ceremonie, heet zoiets in Las Vegas, en het is alles waarvan we droomden.*
*Huiduitslag van de ‘gouden’ trouwring van $19,99 niet meegerekend
Het is een doodgewone donderdagochtend in Las Vegas. In de casino’s op de Strip bestellen de eerste gokkers gigantische bekers vol Amerikaanse koffie om de katers en eventuele verliezen door te spoelen, terwijl anderen nogmaals hun creditcard plunderen in de hoop op beterschap. Her en der zie je al iemand aan de drank, maar in vergelijking met de avond ervoor baadt de casinovloer in relatieve rust.
Enter Sebastiaan Bedaux. Met hooggespannen zenuwen en een hart dat in mijn keel klopt, vlij ik me neer voor de eerste de beste slot machine die ik tegenkom. Deze ‘one armed bandit’ heeft de Titanic als thema en schiet regelmatig beelden van een verliefde Leonardo DiCaprio en Kate Winslet op me af, terwijl Céline Dion door de luidsprekers van het gokapparaat schalt. Ontspannend is anders, en voor de winst hoef ik het al helemaal niet te doen. Ik zit hier enkel en alleen om even afgeleid te worden, afgeleid van wat er zich later die dag zal voltrekken: mijn bruiloft. Mijn lieftallige verloofde bevindt zich op datzelfde moment bij de kapper. Of in de nagelsalon. Of in het hokje voor een ‘spray tan’, of in de schminkstoel. Ik heb de opdracht gekregen me een paar uurtjes in stilte bezig te houden, ver weg van onze gigantische suite. Gelukkig heeft The Venetian – een van de grootste hotels ter wereld – voldoende vertier te bieden: zover het oog reikt, zie ik enkel gokkasten, roulettetafels, blackjackdealers en spelletjes waarvan ik nog nooit had gehoord. Geen wonder dus dat ik binnen het kwartier 300 dollar kwijt ben. Geen geluk in het spel vandaag.
Dan maar een rustig wandelingetje over Las Vegas Boulevard, of tenminste over het gedeelte dat de Strip genoemd wordt en dat van Mandalay Bay in het zuiden tot de Stratosphere in het noorden loopt over een afstand van zo’n zeven kilometer. Dit is het Las Vegas dat iedereen kent uit de films en series: een stuk drukke woestijnweg met een 35-tal gigantische hotelresorts die samen goed zijn voor minstens 60.000 hotelkamers en zo’n 15.000 kilometer aan neonverlichtingsbuizen. Het geheel vormt een mini-wereldreis, van het oude Egypte in het Luxor, via New York (in New York New York) en Parijs (Paris) tot Venetië (The Venetian). Alles wordt hier zo zorgvuldig nagebouwd dat je je op sommige plekken echt in het buitenland waant – op voorwaarde dat je net iets te veel gedronken hebt en scheel kijkt van de honger. Dat laatste is trouwens niet zo eenvoudig in Las Vegas. Sin City is ook Buet City, dat vanaf een tientje all-you-can-eat- formules aanbiedt. Zelfs in de plaatselijke stripclubs krijg je desgewenst een flinke biefstuk geserveerd voor, tijdens of na je lapdance.
De Strip is ook het wereldwijde epicentrum van de billboards: Britney Spears en Jennifer Lopez in Planet Hollywood, Boyz II Men in het Mirage Hotel, wel zes verschillende shows van Cirque du Soleil, Calvin Harris in club Omnia… Alles draait hier om vertier. Een simpel wandelingetje is echter geen sinecure. Om van het ene naar het andere hotel te geraken moet je via een roltrap, door een casino, een trap omhoog, weer eentje omlaag, over een brug naar de andere kant van de straat om uiteindelijk je bestemming te bereiken. De hotels op de Strip zijn simpelweg niet gebouwd om je zomaar te laten gaan. Een ramp is dat eigenlijk niet, want met woestijntemperaturen die in de zomermaanden kunnen oplopen tot bijna 50 graden Celsius, ben je maar wat blij met de airconditioningverslaving die de stad trots etaleert.
Dan is Downtown Las Vegas, het historische centrum van de stad, heel wat eenvoudiger ingericht. Hier leiden haast alle casino-uitgangen onmiddellijk naar Fremont Street en de Fremont Street Experience, een overdekte voetgangersstraat die vooral ’s avonds tot leven komt dankzij het gigantische lichtspektakel en de gratis optredens. Nadat Downtown lange tijd de strijd om de toerist verloor van de Strip, trekt het de laatste jaren weer heel wat ‘high rollers’ en andere nieuwsgierigen aan, die op Fremont Street het meer authentieke Las Vegas vinden in legendarische casino’s als de Golden Nugget. Downtown Las Vegas heeft bovendien een zekere ‘hipsterkwaliteit’. Op een boogscheut van de Fremont Street Experience ligt het Downtown Container Park, een heus containerdorp in open lucht dat een hoop hippe boetiekwinkeltjes, beeldende kunstwerken, uitstekende cocktailbars en Amerikaanse streetfoodrestaurantjes herbergt. ‘Downtown bruist weer, met dank aan dit soort initiatieven,’ vertelt de uitbaatster van de Lucky Little Chapel, een trouwkapelletje in een van de containers. ‘Sowieso heeft heel de stad de laatste jaren een flinke metamorfose ondergaan. Het is niet meer het Sin City van vroeger dat toch een oord van verderf was. Las Vegas is opgekuist en dat merken we als inwoners erg goed.’
Ter verdediging van het hippe containerpark heeft de buurt een gigantische bidsprinkhaan voor de deur geplaatst. Een prachtig stuk street art dat op enkele jaren tijd één van de meest gefotografeerde stukken Downtown is geworden.
Tussen de Strip en Fremont Street ligt een soort niemandsland dat voornamelijk bevolkt wordt door legendarische kapelletjes als A Little White Wedding Chapel, de Chapel of the Flowers en de Graceland Wedding Chapel. Ons oog was eerder al gevallen op het laatste, niet alleen omwille van de schattigheid van het kapelletje, maar vooral vanwege de geschiedenis. De Graceland Wedding Chapel bestaat al meer dan zestig jaar op dezelfde plek – behoorlijk uniek voor een stad als Las Vegas – en is de uitvinder van de Elvis-ceremonie, waarbij een zingende en swingende Elvis het bruidspaar in de echt verbindt.
‘Maar voordat jullie trouwen, moeten we eerst nog even langs het Marriage License Bureau voor wat bureaucratische rompslomp,’ legt de chauffeur van onze witte limousine uit die ons net in The Venetian heeft opgepikt. ‘Met wat geluk staat er geen enorme rij wachtenden voor jullie.’ Blijkbaar hebben we geluk. Zes koppels staan voor ons in de rij met een ingevuld document. Opvallend: drie van de koppels zijn van hetzelfde geslacht. Bovendien zijn wij de enige al in vol ornaat. Nou ja, mijn verloofde dan, want mijn huursmoking ligt nog op me te wachten in de boetiek achter het kapelletje. Een kwartier later en 77 dollar armer zitten we alweer in de limousine, terwijl de zenuwen door mijn lijf gieren. Nu gaat het bijna gebeuren. Het passen van mijn tux blijkt een formaliteit: ik krijg een (oversized) pak met Michael Kors-label in mijn handen geduwd en kom het pashokje uit als een Amerikaanse versie van James Bond. Ik had het slechter kunnen treffen.
Eenmaal aangekomen in de Graceland Wedding Chapel krijgen we te horen dat Elvis onderweg is. Zijn ex-vrouw Mary en medeeigenaar van de trouwkapel is verheugd over onze komst. ‘Wij doen als kleinere kapel in Vegas gemiddeld 200 ceremonies per week, waarvan de meerderheid door Elvis in goede banen wordt geleid. Maar dit is ook voor ons een speciale bruiloft.’ Een kleine rekensom leert me dat er vandaag al dertien koppels voor ons zijn geweest en dat er na ons nog veertien zullen volgen. Toch voelen we ons geen nummer hier. Ik mag zowaar een trouwring (van 19,99 dollar) uitkiezen, die ik achteraf mag houden.
Terwijl we druk bezig zijn met de nodige selfies, staat Elvis plots naast ons. De enthousiaste imitator blijkt zo’n twee meter groot te zijn en jaagt in eerste instantie mijn verloofde de stuipen op het lijf. Gelukkig blijkt hij al snel een waardige ceremoniemeester. Terwijl de boomlange Elvis een uitstekende versie van ‘Can’t Help Falling in Love’ te berde brengt, begeleidt hij mijn verloofde naar voren, waar ik een lach niet kan onderdrukken. Het wordt allemaal nog grappiger wanneer ik mijn Elvis-geloftes moet uiten: ‘I promise to always love you tender and never leave you at heartbreak hotel. I will never have a suspicious mind and from this day I promise to be your hunka hunka burning love.’
Na een tweede Elvis-song en een dansje samen, zit het er alweer op. We krijgen een dvd van onze ceremonie en een usbstick met de foto’s overhandigd en nemen afscheid van Elvis, zijn ex-vrouw en hun puberzoon die in de gang op een gitaar zit te tokkelen, vermoedelijk om de toekomst van het familiebedrijf te verzekeren. Onze limousinechauffeur zet ons ondertussen op verzoek af bij In-N-Out Burger voor een romantisch en hoogstnoodzakelijk fastfooddinertje. In onze trouwkleding wachten we geduldig op onze burgers, terwijl we de felicitaties van het volgelopen fastfoodrestaurant dankbaar in ontvangst nemen. Een ervaring om nooit meer te vergeten – en om nooit meer te herhalen, uiteraard.
Sebastiaan Bedaux is een Vlaamse reisjournalist. Dit is zijn eerste verhaal voor Traveler.
