De Galápagoseilanden, een van de plekken op aarde met de hoogste biodiversiteit, staan vooral bekend om hun zeeleeuwen en pinguïns, niet zozeer om hun posterijen. Maar op het onbewoonde eilandje Floreana fungeert een uniek systeem waarbij post zonder postzegels vanaf een van de meest afgelegen plekjes op aarde kan worden verstuurd.
Lang voordat ecotoeristen zich van de afgelegen eilanden voor de kust van Ecuador meester maakten, diende de archipel in de achttiende eeuw als overslaghaven voor walvisvaarders die de oceanen bevoeren. Na maanden of soms jaren op zee bedachten de zeelieden een vernuftig systeem om hun heimwee te verzachten en brieven naar hun familieleden te sturen. Op het eilandje Floreana zetten ze een grote ton neer waarin ze hun post achterlieten om te worden meegenomen en afgeleverd door de zeelieden van het eerstvolgende schip dat hier aanmeerde.
Volgens de chronologie die is opgesteld door John Woram, auteur van Charles Darwin Slept Here, duikt de eerste beschrijving van het ongebruikelijke ‘postkantoor’ op in het verslag dat kapitein David Porter in 1813 van zijn reis naar de Galápagoseilanden schreef en de titel Journal of a Cruise meegaf. Porter herinnert zich dat een bemanningslid terugkwam met documenten die hij “uit een kist had gepakt die op een pot was gespijkerd en waarboven zich een zwart bordje bevond met daarop de geschilderde woorden ‘Hathaway’s Postkantoor’.”
Vijfentwintig jaar later beschreef een andere ontdekkingsreiziger de gewoonte om briefjes in lege flessen te stoppen en ze door vissersboten naar Amerika te laten brengen. De vissers “plachten vóór hun vertrek altijd dit eiland aan te doen om een voorraad schildpadden in te slaan.” Dat de Galápagosreuzenschildpad in deze periode als scheepsvoedsel werd gegeten, is een van de redenen waarom Charles Darwin er geen enkel exemplaar meer van aantrof toen hij in 1835 op Floreana landde.
Het onconventionele postsysteem is tot in onze tijd blijven bestaan. Tegenwoordig worden nog altijd duizenden brieven vanuit Post Office Bay verstuurd. Tourgroepen doen het eiland aan om er de oude lavagrotten te verkennen – en om ansichtkaarten op te halen of achter te laten.
De eenvoudige houten ton doet denken aan een bovenmaats vogelhuisje en is overdekt met briefjes en aandenkens van reizigers. De oorsprong van de eerste ton is in nevelen gehuld, maar zou terug kunnen gaan tot een bemanning die hier in de jaren negentig van de negentiende eeuw aanmeerde. Sindsdien is de ton op gezette tijden vervangen, door bezoekende schepen uit de hele wereld. Stukken wrakhout waarop namen en datums zijn geschilderd, zijn in de loop de jaren rond de ton opgesteld om postzendingen van weleer te markeren.
Nadat bezoekers de post hebben doorgenomen en de brieven hebben verzameld die zijn bestemd voor een plek in de buurt van hun eigen thuishaven, kunnen zij de brieven per post – of liever nog persoonlijk – afleveren. Volgens sommige tourgidsen speelt iemand eigenlijk vals als hij een brief meeneemt, er een postzegel op plakt en op de post doet. Maar zeelieden uit de achttiende eeuw zouden waarschijnlijk geen bezwaar maken tegen welke methode dan ook – zolang hun brieven aan dierbaren maar hun bestemming bereikten.
