Zeven prachtige natuurfenomenen in Zuid-Amerika

De Greygletsjer is een van de uitlopers van de Campos de Hielo Sur in het afgelegen Parque nacional Torres del Paine. De ijsmassa strekt zich uit over bijna twintig kilometer in het landschap te midden van spitse Patagonische bergtoppen. Aan de voorkant spuwt de gletsjer afgerukte miniatuurrotsjes uit in het Greymeer. Daarin drijven ijsschotsen als stukken neergevallen hemel, het sombere bewijs van de steeds snellere afsmelting van de machtige gletsjer. Ga per boot of kajak naar dit indrukwekkende eindpunt of maak een wandeltocht rond het meer voor fantastische panorama's.

In een verre uithoek van Venezuela maakt de rivier Churún een vrije val van 979 meter vanaf het met wolken getooide rotsplateau van Auyán en vormt zo de Ángelwaterval. Deze waterval, die negentien keer zo hoog is als de Niagara, is de hoogste ononderbroken waterval ter wereld. De Ángelwaterval maakt niet het donderende geluid dat andere watervallen maken terwijl het water naar beneden stort. In plaats daarvan lost de waterstroom tijdens de enorme val op in een fijne mist van kleurige regenbogen. Onderaan de berg stroomt de rivier door de jungle in de richting van Canaima camp, waarvandaan de meeste excursies naar de waterval vertrekken.

De Avenida de los Volcanes, net buiten Quito, omvat zeven toppen van vijfduizend meter of meer. Bekijk de perfecte kegelvorm van de beroemde Cotopaxi vanaf de opnieuw met naaldbomen en cipressen beplante hellingen van de naastgelegen lagere vulkaan Rumiñahui (4700 meter hoog). Of neem de auto voor een tocht door ruig terrein langs grazende alpaca's over de Carretera Panamericana.

Als gekreukte lakens van wit zand strekken de glooiende duinen van Lençóis Maranhenses zich uit zo ver het oog reikt. Tussen januari en juni werken zware regenval en de ondoordringbare rotsbodem samen om een eind te maken aan de monotonie. Ze creëren samen glinsterende blauwgroene meertjes tussen de heuvels, waarin de slapende plaatselijke soort forelzalm weer tot leven komt. Het verlaten landschap in de noordelijke staat Maranhão ligt net achter de Atlantische kust en werd in 1981 uitgeroepen tot beschermd nationaal park.

In het afgelegen Reserva nacional de Paracas, waar de subtropische woestijn en de kille zuidkust van Peru elkaar ontmoeten, klotst het blauwgroene water van de Zuidelijke Grote Oceaan op Playa Roja. Dit oogverblindende tafereel van complementaire kleuren wordt mogelijk gemaakt door de golven die al miljarden jaren het roze granodioriet van het nabijgelegen Punta Santa Maria-gebergte tot zand verpulveren. Dankzij het voedselrijke water dat de Humboldtstroom met zich meebrengt, is de zee voor de kleurige kust bovendien een kweekvijver voor orka's, haaien, scholen vissen, otters, zeeleeuwen en zo'n 225 soorten trekvogels.

Op het zonovergoten Isla del Sol geniet je van zandstranden en een rotskust die je doen denken aan de Middellandse Zee. Tenminste, als je de besneeuwde bergen in de verte even buiten beschouwing laat. Isla del Sol is de uitzondering op de regel dat de kust van een eiland op zeeniveau ligt. Dit eiland, met zijn kustlijn op bijna vierduizend meter boven zeeniveau, ligt in het Titicaca-meer, dat zo'n drie miljoen jaar geleden werd gevormd. De schoonheid van het eiland is al eeuwen een publiek geheim. Op verschillende plekken landinwaarts kun je overgroeide Inca-ruïnes vinden.

Een overdaad aan groen lonkt naar je in natuurreservaat Brownsberg. Hier worden de hellingen van een hooggelegen plateau bedekt door meer dan 1500 plantensoorten. Het park ligt verstopt in een van de minst bezochte landen van het continent. Je vindt er zwarte baardsaki's, brulapen, toekans en honderden andere veelkleurige vogels, evenals de bijzondere goudhaas.