De vergeten ‘wolfskinderen’ van de Tweede Wereldoorlog

Voor Gisela Unterspann is het trauma van de oorlog nog pijnlijk aanwezig. Zij vindt dat haar belevenis van een jeugd zonder ouders lange tijd is genegeerd.

Elfriede Müller (geb. 1934) moest als 11-jarig meisje op de vlucht slaan. Op deze foto is Elfriede te zien in het huis van haar vriendin en mede-‘wolfskind’ Margot, in Kaunas, Litouwen.

Pas na het ineenstorten van de Sovjet-Unie voelde Erna dat het tijd was om openlijk over haar Duitse afkomst te praten.

Nadat het gezin door Sovjettroepen was ontdekt, werd de elf jaar oude Elfriede gescheiden van haar moeder en broer, die naar een werkkamp in Siberië werden gestuurd.

Reinhard Bundt vluchtte vanuit Oost-Pruisen naar Litouwen toen zijn huis werd gebombardeerd. Als een van de ‘wolfskinderen’ die Kreibig tijdens zijn bezoek aan Litouwen ontmoette, sprak alleen Reinhard nog genoeg Duits om er zijn verhaal in te doen. “Ik ben Litouwer, maar in mijn hart ben ik Duits,” zegt hij. Op de foto is hij te zien in zijn slaapkamer in zijn huis in Vilnius.

De in 1936 geboren Reinhard was drie jaar oud toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak.

Erna Schneider (geb. 1936) ontsnapte uit een dichte veewagon waarin Duitse kinderen uit Oost-Pruisen naar Rusland werden getransporteerd en verschool zich in de bossen. In 1946 belandde ze samen met haar zus en broer in Litouwen, waar ze voedsel en onderdak kregen. Ze zou willen dat de Duitse overheid meer aandacht schonk aan het lot van de ‘wolfskinderen’. Op de foto loopt Erna langs de oever van een meer in de buurt van haar woonplaats in Litouwen.