De Teufelsschlucht. Alleen al vanwege de naam wil ik de kloof bezoeken. Een scheur in Moeder Aarde, zo kan je dit natuurverschijnsel het best omschrijven. Ik sta voor een bijzondere rotskloof in het landschap die ineens opdoemt bij het dorp Ernzen.
Een kloof die roept om te worden verkend. Oftewel klimmen en klauteren door de rotsen, met her en der vergezichten. Een ideale speeltuin voor kinderen, merk ik al snel. Een schoolleraar probeert zijn klas bij elkaar te houden, maar de wanhoop in zijn ogen maakt me aan het lachen. En ja, zo voel ik me hier wel. Als een klein kind.
Als ik navraag doe, weet eigenlijk niemand waar de naam vandaan komt. Wel hoor ik een ander bijzonder verhaal. “Deze kloof wordt langzaam een beetje groter. Een deel zakt elk jaar verder weg de achterliggende vallei in,” hoor ik in het bezoekerscentrum. Ik kijk ineens heel anders naar de vele scheuren in de rotsen. “Geen angst. Het gaat erg langzaam,” lacht ze.
In een vallei tussen monumentale rotsen valt ineens de zon tussen de bladeren door. Ik hoor vogels zingen. Zelfs de kinderen zijn even stil. Dit is geen hel, maar eerder de hemel op aarde. En hoe langer ik hier rondloop, hoe meer ik opga in het landschap. Tijdens mijn roadtrip door Rijnland-Palts zie ik een bord van een onbekend nationaal park. Het heet Hünsruck-Hochwald. Hoogbos dus, al weet ik niet wat dat is. Dit is een nieuw nationaal park in Duitsland, dat pas in 2015 werd opgericht. Boswachter Oliver Gross geeft rondleidingen in het park. Dat lijkt me leuk, want ik heb wel wat vragen.
