We zijn een dagje in Antwerpen en bespreken met twee rasechte Antwerpenaren wat we kunnen doen in de hoofdstad van de mode. ‘Ik ben nog nooit in het MAS geweest,’ roep ik alsof ik met een superinventief idee kom. De Antwerpenaren trekken nog voor ik ben uitgesproken een verveeld gezicht. Maar dan komt het Eureka-moment. ‘Wacht eens, daar ligt volgens mij een geocach!’
Een wat? ‘Een geocach,’ roept de fervente schatzoekster. ‘Het zijn virtuele schatten die over de hele wereld verspreid liggen. Die op het MAS hebben een laag moeilijkheidsniveau, 1 of hoogstens 2. Maar als je een schat van niveau 5 wil vinden is de kans groot dat je ervoor door een moeras moet waden of in een boom moet klimmen.’
Dat heet dan een klimcach, leer ik later. Je kan ook op zoek naar een earthcach, die altijd bij een natuurfenomeen of op een geologisch leerzame plek ligt, of een mysterycach, waarbij je raadsels moet oplossen. Achter de kindercach zit altijd een verhaal en tijdens de zoektocht naar een multicach moet je je op verschillende plekken melden alvorens je de schat kan vinden. Mijn favoriet is een boekencach, dan zoek je naar een kistje waarin boeken liggen die je naar hartenlust mag ruilen.
Maar in de stad Antwerpen is natuurlijk geen plek om grote kisten te verbergen, dus wij gaan op zoek naar een traditionele geocach: hij is gemakkelijk te vinden en bestaat uit een plastic kokertje waarin een rol papier zit met alle namen van geocachers die ons voorgingen.
We moeten zoeken in de buurt van het Felixpakhuis, vlak voor het MAS, en krijgen twee tips van degene die de geocach verstopte: zoek naar een druppel en kijk naar boven. Als ik pijn aan mijn nek krijg van het (tevergeefs) naar boven kijken neem ik even een kijkje in de binnenstraat van het pakhuis, dat in 1860 gebruikt werd als opslagplaats voor koffie, graan, kaas en tabak. Een groep toeristen luistert geboeid naar een gids die uitlegt dat dit een van de meest tot de verbeelding sprekende pakhuizen van de 19e eeuw is, ik kan hem geen ongelijk geven.
