Al meer dan tien jaar legt ze kinderhuwelijken vast - en ze gaat door

14 september 2015

Fotografe Stephanie Sinclair fotografeert het onderwerp kinderhuwelijken al 13 jaar. Haar werk over het onderwerp was het uitgangspunt van het artikel in het National Geographic tijdschrift in 2011 'Too Young to Wed' (dat ook de naam is van de non-profitorganisatie die ze oprichtte in 2012 om een eind te maken aan deze praktijken). Ik vroeg me af hoe Stephanie haar werk zo lang weet vol te houden - of ze contact hield met de meisjes die ze fotografeerde, met wie ze optrekt, hoe het onderwerp veranderd is en of ze ooit een pauze nodig heeft.

Becky Harlan: Wanneer kwam je voor het eerst in aanraking met de realiteit van kinderhuwelijken?

Stephanie Sinclair: Ik kwam voor het eerst een kinderhuwelijk tegen in 2003 in Afghanistan. Ik was geschokt omdat een aantal meisjes zichzelf in brand had gestoken in een provincie. Na wat onderzoek werd het duidelijk dat een van de dingen die de meisjes naar zo'n drastische actie dreef, was dat ze als kind gedwongen waren om te trouwen. Ze vertelden me dat ze trouwden toen ze 9, 10 of 11 jaar oud waren - en dat ze in hun ellende de dood verkozen boven het leven dat ze leidden. Naïef als ik was, had ik aangenomen dat dat niet meer voorkwam op de wereld. De schok dat het anders bleek te zijn, was waardoor mijn project 'Too Young to Wed' echt begon.

Surita Shreshta Balami, 16 jaar, schreeuwt uit protest als de bruiloftsprocessie haar naar haar nieuwe huis draagt met Bishal Shresta Blami, 15 jaar, in het Kagati dorp, Kathmandu vallei. Nepal in januari 2007. Jong trouwen is een wijdverbreid gebruik in Nepal en het Kagati dorp, een Newar gemeenschap, staat bekend om hun neiging dit te doen. Veel Hindu families geloven dat ze gezegend worden als ze hun dochters laten trouwen voor hun eerste ongesteldheid.

Becky: Wanneer besefte je dat het documenteren van kinderhuwelijken veel verder zou gaan dan een enkel fotografisch verhaal - dat het een missie zou worden?

Stephanie: Elk meisje dat ik heb ontmoet, in elk land, brak mijn hart volledig - zeker degenen die werden uitgehuwelijkt aan veel oudere mannen. Hoe meer ik te weten kwam over het fenomeen, hoe meer het onderwerp uit elkaar leek te vallen voor mijn ogen. Het trauma dat deze meisjes met zich meedragen als ze volwassen worden is tastbaar als je overlevenden spreekt van kinderhuwelijken over hun ervaringen. Deze dappere vrouwen leven hun leven net als ieder ander, maar als ze zich comfortabel genoeg voelen om hun verleden met je te delen, dan wordt de prijs die ze betalen voor zo'n intens kindertrauma glashelder.

Dan neem je de ervaringen van de, in verhouding, handjevol meisjes en overlevenden die ik heb ontmoet en dan besef je... dat het een feit is dat kinderhuwelijken voorkomen in meer dan 50 landen ter wereld, en hoeveel meer meisjes door een vergelijkbare hel gaan dag in, dag uit. De aantallen zijn overweldigend! Ten minste 39.000 meisjes trouwen er elke dag - dat is een meisje elke twee seconden. Elke dag weer wordt het leven van een onvoorstelbaar aantal meisjes voorgoed veranderd.

Vanuit een fotografisch perspectief is het belangrijk om op te merken dat het fenomeen in elk land anders is. Dat leidt tot grote verschillen in de gebruiken, dus is het logisch dat een handjevol foto's nooit voldoende kunnen zijn om een wijdverbreid en gevarieerd onderwerp als dit in beeld te brengen.

Als dat niet genoeg inspiratie is om iemand op een missie te sturen dan weet ik het ook niet meer.

“Als ik hem zag, dan verstopte ik me. Ik haatte het hem te zien.”, herinnert Tahani (in het roze) zich van de eerste dagen van haar huwelijk met Majed, toen zij zes was en hij 25. De jonge echtgenote poseert voor dit portret met haar voormalige klasgenote Ghada, ook een kinderbruid, buiten hun huis in de bergen in Hajjah in 2010. Bijna de helft van de vrouwen in Jemen trouwt als kind.

Becky: Fotografen vertellen vaak hoe het is om lange termijn projecten vol te houden - emotioneel, financieel, logistiek. Hoe ben jij aan werk gekomen voor jezelf en het grotere verhaal?

Stephanie: Ik heb geluk gehad dat in de tijd dat ik aan dit project werkte de wereld begon op te merken hoe belangrijk het is om het onderwerp kinderhuwelijken aan te pakken. Nu zijn er conferenties en bijeenkomsten waar lokale organisaties in de samenleving samen komen en het onderwerp bespreken. Dat is van onschatbare waarde om te achterhalen welke verhalen te weinig opgemerkt worden. Hoe langer ik dit werk doe, hoe meer bondgenoten ik lijk te maken. Dat is heel erg prettig wat dat betreft.

Aracely, 15 jaar, houdt haar kind vast in 2014. Volgens een telling uit 2012 door het VN Bevolkingsfonds is 30% van de vrouwen tussen de 20 en 24 jaar in Guatemala getrouwd voor hun achttiende verjaardag. Een percentage dat op het platteland hoger kan liggen. Tienergeboorten zijn er zo normaal dat er zelfs een wet is die een keizersnede verplicht stelt voor moeders onder de veertien, omdat hun heupen te smal zijn om te baren.

Becky: Heb je ooit het gevoel gehad dat je het onderwerp al zo goed als je kunt in beeld hebt gebracht? Heb je ooit een pauze nodig gehad?

Stephanie: Het is pas goed genoeg als er geen meisjes meer gedwongen worden om te trouwen als ze nog kind zijn. In feite schrijf ik dertien jaar na de start van het project nog steeds subsidievoorstellen voor extra stukken in het project die onvoorzien opduiken. Maar het is absoluut belangrijk om pauzes in te lassen. Er is veel schoonheid en plezier in de wereld. Het is belangrijk om jezelf ook daarmee te omringen, zodat je de energie hebt om de lelijke kanten die er ook zijn daarbuiten aan te kunnen en hopelijk voor verandering te kunnen zorgen.

Na een viering met vrouwelijke familieleden op een bruiloftsfeest worden de Jemenitische bruidjes Sidaba, 11 jaar, en Galiyaah, 13 jaar, gesluierd en weggebracht naar een leven met hun echtgenoten in Sanaa, Jemen in 2010.

Becky: Je moet met veel mensen hebben samengewerkt bij het vertellen van jouw verhalen. Hoe is dat voor je geweest?

Stephanie: In elke gemeenschap waar ik heb gewerkt, ben ik activisten tegengekomen - moeders, vaders, dorpsoudsten en zelfs andere kinderen - die de praktijk van kinderhuwelijken bestrijden en die het willen zien veranderen. Deze beelden hadden niet vastgelegd kunnen worden zonder hun medewerking en hun moed om tegen tradities in te gaan die ze instinctief herkennen als schadelijk en volkomen oneerlijk.

De projectdirecteur van 'Too Young to Wed', Christina Piaia, is onmisbaar geweest in haar hulp om mij op koers te houden bij deze reis, vooral in de afgelopen twee jaar, toen onze organisatie uitgroeide tot een geregistreerd goed doel. Mijn echtgenoot Bryan Hoben en mijn beste vriendin Edie Gross zijn ook een fantastische steun voor me geweest bij dit proces en hebben met geholpen met wat dan ook.

Durga Bahadur Balami, 17 jaar, smeert de rode kleurstof op het voorhoofd van de negen maanden zwangere Niruta Bahadur Balami, 14 jaar, als ze officieel man en vrouw worden in het Kagati dorp in de Kathmandu vallei in Nepal op 23 januari 2007. Niruta kwam bij de familie van Durga wonen en werd zwanger toen ze alleen nog maar verloofd waren. In sommige kringen van het sociaal meer open Newar volk is dit toegestaan.

Becky: Hoe blijf je keuzes maken in van welke landen je een speerpunt maakt en van wiens verhalen wilt vertellen?

Stephanie: Ik heb jarenlang vooral de nadruk gelegd op de schadelijke gevolgen van kinderhuwelijken - misschien wel het meest voor de hand liggende startpunt, visueel gezien, voor dit soort verhalen, Maar hoe meer ik me onderdompelde in de realiteit van de levens van deze meisjes, hoe meer ik besefte dat het belangrijk was om meer “gevolg” kanten van het verhaal te vertellen, zoals de verhalen van de kinderen die tegen hun ouders ingingen en wegliepen van hun gearrangeerde huwelijk, net als verschillende programma's onder de aandacht brengen die een eind willen maken aan de praktijken.

Too Young to Wed is nu ook opdrachtgever voor betrokken fotografen om ons te helpen op onze missie. Het afgelopen jaar gaven we de Iraanse fotograaf Newsha Tavakolian de opdracht om de Samburu Girls stichting te fotograferen. Dat is een lokale organisatie op het platteland van Kenia die onderdak en voorlichting biedt aan meisjes die gered zijn uit kinderhuwelijken, vrouwenbesnijdenis en andere kwalijke praktijken.

Twee jonge moeders houden hun baby’s vast op de achterbank van een truck van de Samburu Girls stichting, nadat de organisatie heeft onderhandeld met de leiders van het dorp Oldinyiro on Isiolo County Kenia dat ze ze mogen meenemen naar hun blijf-van-mijn lijf huis. De jonge vrouwen waren van huis weggelopen, omdat hun baby’s met de dood werden bedreigd. De vrouwen zijn ’gekraald’, een gebruik dat telt als een verloving voor seksuele doeleinden, maar waarbij het de moeders niet is toegestaan om zwanger te worden. Als ze dat wel worden, dan krijgen ze te maken met een primitieve abortus of de baby wordt gedood.

Becky: Je zei dat de aardbeving van 2015 in Nepal sommige meisjes geraakt had waarmee je gewerkt had. Ga je terug om dat verhaal te vertellen?

Stephanie: Het is een van de verhalen die ik hoop te gaan vertellen. Het Kagati dorp in Nepal, waar ik een groot gedeelte van mijn reportage over kinderhuwelijken maakte in 2007, werd in de recente aardbevingen vernietigd. Toen ik afgelopen jaar terugkeerde om de meisjes te bezoeken, zeven jaar nadat ik ze voor het eerst had gefotografeerd, kwam ik erachter dat de gemiddelde leeftijd van meisjes bij hun huwelijk met succes was gestegen van twaalf naar vijftien jaar. Nog lang niet perfect, maar een enorme overwinning in een hele korte tijd. Het is echter tragisch dat de recente natuurramp veel van de vooruitgang weer heeft teruggedraaid.

Een vrouw zorgt voor het graan in het regenseizoen bij Bahir Dar in Ethiopië. Het land heeft het hoogste percentage jonge huwelijke ter wereld. Met één op de twee meisjes die trouwt voor hun achttiende verjaardag en één op de vijf meisjes die trouwt voordat ze vijftien jaar zijn. Desondanks is de situatie in Ethiopië langzaam aan het verbeteren met organisaties die de houding ten opzichte van jonge huwelijken veranderen en die een omgeving creëren waarin meisjes kunnen gedijen.

Becky: Hoe zijn kinderhuwelijken veranderd sinds jij ze begon vast te leggen in 2003?

Stephanie: Het is spannend om te merken dat we echte veranderingen hebben gezien in de wereldwijde politieke context van het onderwerp. Afgelopen zomer hebben de Verenigde Naties een resolutie over kinderhuwelijken aangenomen. Toen de resolutie op stoom begon te komen, zagen we met eigen ogen de impact die beelden van mensenrechtensituaties hebben in het beïnvloeden van veranderingen. Onderwerpen die anders te abstract of te ver van mijn bed blijven om mensen te raken, kunnen zo ineens tastbaar en onontkoombaar worden.

Nujoud Ali, twee jaar na haar scheiding van haar echtgenoot toen ze pas acht jaar oud was. Hij was meer dan twintig jaar ouder dan zij. Nujoud’s verhaal veroorzaakte schokgolven door Jemen en zorgde ervoor dat het parlement een wetsvoorstel overweegt om een minimale wettelijke trouwleeftijd in te voeren.

Het werk van Stephanie Sinclair op het gebied va kinderhuwelijken is te zien bij Photoville in het New Yorkse Brooklyn Bridge park van 18 tot 28 september.

Too Young to Wed verkoopt afdrukken van 10 tot 20 september om de vrouwen en meisjes te steunen in het Kagati dorp in Nepal, die door de aardbeving in de lente van 2015 zijn getroffen. Een van deze vrouwen is Niruta, 20 jaar (zij is de 14-jarige bruid waarbij de echtgenoot rode kleurstof op haar voorhoofd plaatst in een van de afbeeldingen hierboven), van wie Sinclair de bruiloft fotografeerde in het dorp toen ze pas 14 jaar oud was. De opbrengsten van de verkoop komen ook ten goede aan organisaties in Ethiopië en Kenia.