10x Trektochten om te vrezen en te koesteren

Reden om te gaan: je bent een onderzoekende reiziger en een keiharde en getrainde avonturier. Dit is misschien wel de zwaarste trektocht ter wereld, die alles vergt van ‘longen en latten’, met zijn ruim 347 kilometer lange route die zijn hoogste punt bereikt op 5300 meter en over elf passen van boven de 4800 meter loopt. Het kost minstens 25 dagen om de route geheel af te leggen. Althans, als het onvoorspelbare weer van de Himalaya en de grote hoogte je niet vellen. Amper de helft van de mensen die aan de ‘Snowman’ beginnen, bereiken de finish, maar het is de loodzware uitdaging die deze tocht zo aantrekkelijk en belonend maakt. De trekroute loopt door Bhutan, een constitutionele monarchie waar tv en internet pas in 1999 werden toegelaten en het toerisme nog steeds streng wordt gereguleerd. Om al die redenen zul je een zeer afgelegen land met een opvallend gebrek aan reizigers doorkruisen. De regels die dit laatste boeddhistische koninkrijk op aarde zo ongerept houden, maken het ook lastig om te bereizen, dus verwacht dat alles zijn tijd nodig heeft. Geniet van je reis terug in de tijd terwijl je door dorpen als Laya trekt, waar je thee kunt drinken met de inheemse Layap, en door Thanza, een gehucht op ruim vierduizend meter hoogte waar de gidsen hun paarden omruilen voor yaks, om voorbereid te zijn op het nóg moeilijker terrein dat je te wachten staat. Hoog boven de wolken loop je hier in de schaduw van giganten, zoals de minder bekende bergen Zogophu Gamp (7100 meter) en Jomolhari (7326 meter), de op twee na hoogste berg van Bhutan. Een goede plek om na te denken over het leven, zonder de ruis van techniek en alledaagse beslommeringen. Bhutan zal waarschijnlijk snel veranderen, want het land laat geleidelijk aan meer toeristen toe, dus als je je deze reis kunt veroorloven, kun je beter niet te lang wachten. Gidsen zijn wettelijk verplicht en kosten tussen de 5000 en 7500 euro, om nog maar te zwijgen van de kleine 200 euro per dag die de Bhutaanse overheid vraagt voor het reizen in dit land.

Reden om te gaan: je bent een vulkanoloog of een trekker die de wildernis van IJsland wil verkennen en in hutten wilt overnachten. In het voorjaar van 2010 kwam de vulkaan Eyjafjallajökull op IJsland tot uitbarsting, waarbij delen van deze route onder as en puin werden begraven, waaronder ook de Fimmvörðuháls-pas – het hooggelegen stuk land tussen de Eyjafjallajökull en de grotere ijskap van de Mýrdalsjökull. In mei 2010, toen de vulkaan weer tot rust kwam, was de route omgelegd. Op deze nieuwe versie van IJslands populairste trekroute, die nog magischer lijkt te zijn dan voorheen, kun je de verwoestende kracht van vulkanen uit de eerste hand ervaren en de pasgeboren, nog sissende tweelingkraters Magni en Móði (wat ‘sterk’ en ‘dapper’ betekent) bewonderen. De kraters werden genoemd naar de zonen van Thor, de Noorse god van de donder en bliksem die altijd een moker bij zich draagt. Vanuit Landmannalaugar, een geothermaal paradijs in regenboogkleuren in het natuurreservaat van Fjallabak, slingert het pad zich door woestijnen, over vlakten en door kloven om uiteindelijk uit te komen in Thórsmörk (letterlijk ‘Thor’s bos’), een dicht berkenbos met echte bomen, een zeldzaamheid in dit land van vuur en ijs. Daartussen loop je door een buitenaards landschap van stomende fumarolen, vulkanische bodem bedekt met korstmossen en glinsterende gletsjers. Hoewel veel mensen de route tot aan het natuurreservaat van Thórsmörk volgen, is de tocht van de Fimmvörðuháls-pas naar het dorpje Skógar een niet te versmaden hoogtepunt. Dit gedeelte van de route loopt langs een ravijn waarin het wemelt van de watervallen; de kloof mondt uit in de Skógafoss, waar het water zich met donderend geraas van de ruim zestig meter hoge rotsen stort. Op weinig trektochten kun je zulke ongerepte natuur combineren met overnachtingen in gezellige hutten, maar verwacht niet dat je alleen zult zijn; door de vele toeristen en plaatselijke trekkers is de route zó populair geworden dat ze nu de bijnaam ‘Laugavegur’ heeft gekregen, naar de grote, drukke boulevard in het centrum van Reykjavik. Het pad kan worden gesloten of aangepast als gevolg van vulkaanuitbarstingen of vulkanische activiteit, dus mocht je geïnteresseerd zijn, kun je beter vroeger dan later gaan.

Reden om te gaan: je bent een langeafstandsloper met een passie voor zowel oude als eigentijdse geschiedenis en je wilt een van ’s werelds meest fascinerende landen ontdekken. Verken de uitgestrekte en diverse landschappen, de geschiedenis en de cultuur langs de Israel National Trail (INT), een bewegwijzerde route die van zuid naar noord door een van de interessantste landen ter wereld loopt. De afstand tussen het noordelijkste en zuidelijkste puntje van Israël bedraagt slechts 423 kilometer, maar deze route slingert zich over een afstand van 1100 kilometer van de kust van de Rode Zee naar de grens met Libanon, door rotswoestijnen, weelderige bossen, ruige berglandschappen en onherbergzame vlakten. De kronkelige route loopt langs de heuvels bij Jeruzalem en de Middellandse-Zeekust, door de noordelijke regio Galilea, de Negevwoestijn en het dal van de dooprivier de Jordaan en langs het Meer van Galilea (Meer van Genezareth; van Tiberias), dat ruim tweehonderd meter onder de zeespiegel ligt. De route loopt niet alleen door de natuurpracht van het Midden-Oosten, maar dompelt je ook onder in een wereld van contrasten: bezoek kleine kibboetsen, waar de plaatselijke bevolking wandelaars in hun huizen welkom heten, bruisende steden als Tel Aviv en Jeruzalem, die een inkijkje geven in het moderne leven van de Israëli’s, en historisch en Bijbelse oorden als de Tabor, de 575 meter hoge berg waar in de oudheid de heerser Barak en 10.000 Israëlieten een overwinning boekten op Sisera en de Kanaänieten, zoals beschreven in het Bijbelboek Richteren. Het pad is ook de plek waar je vriendelijke medetrekkers uit Israël en de rest van de wereld tegenkomt en de tocht is een veilig en vreedzaam avontuur, ver van de huidige vijandelijkheden in de regio.

Reden om te gaan: je bent een geoefende trekker, hebt ervaring met reizen in Afrika en bent op zoek naar een lange trektocht door afgelegen gebieden waarbij je de begeleiding van een gids nodig hebt. Ontdek de hoogste bergketen van Zuid-Afrika op deze trektocht door de bergketen Drakensbergen met als bekroning het Amfitheater, een verbluffende rotswand die zich op een hoogte van ruim 1200 meter over een afstand van bijna vijf kilometer uitstrekt. De Zoeloes noemden deze bergketen op de grens tussen Zuid-Afrika en oostelijk Lesotho ‘barrière van speren’, een passende omschrijving voor de scherpe rotspieken die werden gevormd uit vulkanische basalt dat uit oeroud afzettingsgesteente omhoog werd gestuwd. Begin je avontuur met de beklimming van een reeks stalen ladders, naar de 3283 meter hoge Mont-aux-Sources, die deel uitmaakt van het plateau waar je ook de Tugelawaterval kunt bewonderen, de op één na hoogste waterval ter wereld (en de hoogste van Afrika), die zich in een reeks van vijf cascades over de basaltwand van het Amfitheater bijna duizend meter in de diepte stort. De route volgt het plateau en loopt af en toe vlak langs de rand van de rotswand, waar je ruimschoots de kans krijgt om met ontzag uit te kijken over een weids landschap van grillige rotsformaties, kammen en kloven. Je kunt tot ver over het Zuid-Afrikaanse graslandschap van de provincie KwaZulu-Natal uitkijken, helemaal tot aan het door Zuid-Afrika omsloten koninkrijkje Lesotho. Na dit hoogtepunt loopt het pad naar beneden en slingert zich langs watervallen en over rivieren, om uit te monden bij het Cathedral Peak Hotel, waar het avontuur eindigt.

Reden om te gaan: je beoefent yoga of zoekt spirituele verlichting. Volledige trektocht: niemand heeft ooit op de 6637 meter hoge top van de berg Kailash gestaan, een piramidevormige piek die door aanhangers van het hindoeïsme, boeddhisme, de Bön-religie en het Jaïnisme als heilige plek wordt beschouwd. Hoewel het verboden is de berg te beklimmen, trekt het 53 kilometer lange wandelpad rond de top talloze pelgrims, die daar bidden om de kracht en zegen van de berg en op zoek gaan naar spirituele ervaringen. Je komt er toeristen tegen die twee of drie dagen over één rondgang doen, Tibetanen die het in één dag proberen en pelgrims die – in gestrekte houding en met de buik liggend op de grond – meerdere rondgangen proberen af te leggen. De hoogte van deze uitdagende trekroute in de Himalaya ligt tussen de 4500 en 5800 meter, want op de rondgang – de kora – trek je langs beekjes, maak je tussenstops bij watervallen die ook als mediteerplekken dienen, bestijg je de 5638 meter hoge pas van Dolma La en doe je de heilige grot van Zuthal Puk aan (die ook wel de ‘Grot der Wonderen’ wordt genoemd, omdat de Tibetaanse yogi Milarepa hier meerdere spirituele handelingen zou hebben verricht). Na het voltooien van de kora kun je genieten van een duik in het heilige en zuiverende water van het Manasarovar-meer, een van de hoogstgelegen meren ter wereld.

Reden om te gaan: je bent een trekker met een voorliefde voor de geologische ontwikkeling van de aarde of bent een geboren loper die vindt dat de gewone Appalachian Trail te kort is. 250 miljoen jaar geleden schoven de tektonische platen van de aarde naar elkaar toe en vormden één groot supercontinent genaamd Pangea. In die tijd waren de Appalachen de ruggengraat van het centrale gedeelte van dat continent, een landmassa die tegenwoordig is verdeeld over het oosten van Noord-Amerika, oostelijk Groenland, West-Europa en het noordwesten van Afrika. Toen het continent weer uiteenviel, werden de resterende Appalachen verdeeld over de oostkust van de VS, oostelijk Canada, Groenland, Scandinavië, de Britse Eilanden, Bretagne, het Iberisch schiereiland en het Atlasgebergte in Marokko en Algerije. In een poging deze segmenten in gedachten weer bij elkaar te brengen, creëerde Joseph Brennan, de gouverneur van de Amerikaanse staat Maine, met technische steun van natuurbeschermers Dick Anderson en Don Hudson een trekroute die de gebergten en ook de culturen waarin ze zijn gelegen onderling moet verbinden. Het resultaat was de International Appalachian Trail, met een traject in Noord-Amerika dat over een afstand van drieduizend kilometer van Mount Katahdin (het officiële eindpunt van de gewone Appalachian Trail in Maine) naar Crow Head op Newfoundland loopt. De route loopt dan verder langs de ruige kusten van oostelijk Canada, duikt onder in noordelijke wouden en volgt migratieroutes van elanden en kariboes. Met behulp van veerponten volgt het pad ook de beluga’s en andere migrerende walvissen in de rivier de Saint-Lawrence. De zich gestaag uitbreidende route telt nu ook segmenten in onder andere Groenland, Marokko, Portugal en Frankrijk. Nieuwe trajecten zullen worden uitgezet totdat alle bergen en landschappen van dat centrale deel van Pangea onderling verbonden zijn. Deze trekroute is meer dan een stippellijn op een kaart, het is een poging om mensen en plekken met elkaar te verbinden en onderling cultureel begrip, respect voor het milieu en samenwerking tussen buurregio’s te bevorderen.

Reden om te gaan: je bent een reiziger op zoek naar een Zuid-Amerikaans avontuur voorbij de Inca Trail, als bergwandelaar wil je je eerste avontuur in het hooggebergte meemaken of je wilt als trekker acclimatiseren voordat je een hoger gelegen route gaat afleggen. Met tientallen toppen van boven de 5000 meter en 16 bergen van rond en boven de 6000 meter, waaronder de 6768 meter hoge Huascarán – de hoogste berg van Peru – is de Cordillera Blanca (een onderdeel van de Andes, de hoogste bergketen buiten Azië) een van de plekken op aarde met de grootste concentratie van hoge pieken op het westelijk halfrond. Op de Trek de Santa Cruz verken je een klein gedeelte van een 21 kilometer brede en 177 kilometer lange bergcorridor. De route is betrekkelijk gemakkelijk en is in drie à vier dagen af te leggen, waarbij je de toeristen van de Inca Trail mijdt en voor de rest van alles tegenkomt, van weidse valleien, besneeuwde pieken en gletsjermeren tot woeste bergrivieren en lagunes in prachtige kleuren. De Trek de Santa Cruz loopt door beschermd gebied in het Nationale Park van Huascarán, een Werelderfgoed van de UNESCO vanwege zijn wilde natuur en geologische fenomenen. Terwijl je de spectaculaire ruggengraat van het continent doorkruist, passeer je het hoogste punt op de 4748 meter hoge pas van Punta Unión, waar je wordt beloond met indrukwekkende uitzichten over majestueuze, besneeuwde toppen en de vallei van de rivier de Santa Cruz, een weidse vlakte die wordt doorsneden door een netwerk van zijrivieren. Begin en eindig je reis in Huaraz, een bruisend stadje en hét trekkerscentrum van Peru. Vandaar kun je je tocht uitstippelen, gidsen huren of gelijkgestemde trekkers ontmoeten die de Santa Cruz zonder gids willen afleggen of nog uitdagender routes willen proberen, zoals de elfdaagse Huayhuash-rondgang, die over de 5490 meter hoge Punta Coyoc-pas loopt.

Reden om te gaan: je bent een onderzoekende trekker in redelijk goede vorm die een week lang wil opgaan in de afgelegen Schotse Hooglanden. De West Highland Way is de eerste, officieel uitgezette langeafstandsroute van Schotland en is ook de populairste, want ze vormt over een afstand van 154 kilometer een goede kennismaking met het romantische en woeste landschap tussen Milngavie, aan de rand van Glasgow, en Fort William, aan de voet van de 1344 meter hoge Ben Nevis, de hoogste berg van de Britse Eilanden. Op deze route zul je worden ondergedompeld in een scala van landschappen, waaronder laaggelegen heideland, dichte bossen, glooiende heuvels en berggebieden. Soms geniet je van de eenvoudige schoonheid van kalme oorden aan de oever van Loch Lomond of het veengebied van Rannoch Moor. Op andere dagen zul je worden getrakteerd op de verbluffende natuurpracht van de mystieke hooglanden, met de rotsformaties en het golvende grasland van Glen Coe en de beklimming van de bergkam Aonach Eagach via de Devil’s Staircase. Een adembenemende en onvergetelijke trektocht die zeker tot de verbeelding zal spreken. Hoewel hier veel wordt gekampeerd, is er in de dorpen langs de route gelegenheid om te genieten van cultuur en comfort. Slaap in een warm bed, wissel verhalen uit met de plaatselijke bevolking, geniet van een single-malt Scotch en reis rond een loch – en voor culinaire avonturiers is er de authentieke Schotse haggis. Je kunt je trip verlengen door ook de Ben Nevis te beklimmen, via de toeristenroute die begint in Fort William.

Reden om te gaan: Je bent een onderzoekende reiziger, een geschiedenisgek of iemand die onder begeleiding van een gids een reis naar Antarctica wil maken. Zuid-Georgia is een eilandje op ruim 1600 kilometer van het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika en ligt in het midden van de Zuidelijke Oceaan. Dit koude en natte oord staat bekend om zijn zwiepende stormen, eindeloze ijsvlaktes, gletsjers en bergen, waar enorme populaties pelsrobben en zeeleeuwen naast pinguïns en andere vogelsoorten leven. Nadat Earnest Shackleton in 1915 negen maanden lang had vastgezeten in het pakijs van de Weddellzee, voor de kust van Antarctica, besloten hij en zijn bemanning hun schip de Endurance achter te laten. In reddingssloepen wisten ze het kale en onbewoonde Elephanteiland te bereiken. Wetende dat ze daar zouden sterven als ze hun eigen redding niet op touw zouden zetten, rustten Shackleton en vijf van zijn bemanningsleden een reddingssloep uit met een zeil en voeren gedurende zestien dagen en over een afstand van bijna 1500 kilometer over de ijskoude en onverbiddelijke Zuidelijke Oceaan naar Zuid-Georgia. Het was een verbluffend staaltje overlevingskunst, maar er was één probleem. Het walvisvaardersstation, het enige teken van beschaving op dit onherbergzame eiland, lag aan de oostkust en door een storm waren ze op de westkust geland. De mannen waren ondervoed en uitgeput en hadden bevriezingsverschijnselen, maar samen met twee metgezellen trok de onstuitbare Shackleton over bergen en gletsjers naar het walvisvaardersstation Stromness, waar hij de hulp kreeg die hem in staat stelde terug te keren naar Elephanteiland en de rest van zijn bemanning te redden. Het volgen van Shackleton’s heroïsche laatste etappe is een tocht die je één keer in je leven zou moeten ondernemen. Over verraderlijk terrein met gletsjerspleten en steile passen trek je van de Koning Haakonbaai naar Stromness, het nu verlaten walvisvaardersstation, waar het wemelt van de ezelspinguïns. Hoewel je in Shackleton’s voetsporen treedt, zul je geen spijkers door de zolen van je schoenen hoeven te duwen om meer grip op het ijs te krijgen of een dissel als ijsbijl te gebruiken terwijl je het eiland oversteekt. Op de ruim veertig kilometer lange trektocht zie je talloze broedende vogelsoorten, waaronder de roetkopalbatros, de zuidelijke reuzenstormvogel en de noordse stern. Je zult zelfs langs stranden met zwart zand komen, waar duizenden broedende pinguïns en ook zeeolifanten leven. Je zult waarschijnlijk met een touroperator op pad moeten gaan, omdat het vervoer over water en land hier erg lastig is.

Reden om te gaan: je wilt je verdiepen in een Japanse traditie. De beklimming van de top van Japans hoogste berg, de 3776 meter hoge Fuji, wordt beschouwd als een spirituele reis, en de meeste Japanners proberen deze vrijstaande vulkaan dan ook tenminste één keer in hun leven te bestijgen. De beginpunten van alle vier de paden naar de top – de Yoshida, de Fujinomiya, de Subashiri en de Gotemba – zijn eenvoudig te bereiken met het openbaar vervoer vanuit het centrum van Tokio. Elk jaar trekken ruim 300.000 wandelaars (van wie een derde toeristen) over het Yoshidapad naar de top van de berg, wat de Fuji tot een van de meest beklommen bergen op aarde maakt.