In het ruïnecomplex van Sukhothai, de eerste hoofdstad van het oude Thailand, vind je zevenhonderd jaar oude tempels en schrijnen met prachtige zuilen en torens, onder het serene oog van reusachtige Boeddhabeelden. In deze betoverende ruïnes lijkt de tijd stil te staan.
Het oude Sukhothai – dat ‘Dageraad van het Geluk’ betekent – en de omringende regio vormen een Wereldcultuurerfgoed van de Unesco, beslaan bijna 12.000 hectare en omvatten ook de oude steden Si Satchanalai en Kamphaeng Phet.
Gelegen in het noorden van het huidige Thailand, was Sukhothai tweehonderd jaar lang de eerste hoofdstad van het gelijknamige vorstendom, nadat het zich in de dertiende eeuw had afgesplitst van het Khmer-Rijk. Aanvankelijk was het koninkrijk vrij klein, maar de derde heerser van Sukhothai, koning Ramkhamhaeng – die wordt beschouwd als de vader van de Thaise natie – vergrootte zijn grondgebied richting het noorden tot in het huidige Laos, richting het westen tot aan de Andamanse Zee en zuidwaarts tot op het Maleisische schiereiland.
De hoofdstad Sukhothai groeide uit tot het politieke en economische centrum van het vorstendom maar ook tot een belangrijk religieus centrum. Het naburige Si Satchanalai stond bekend om zijn pottenbakkerswerkplaatsen, tempels en boeddhistische kloosters, terwijl Kamphaeng Phet de zuidgrens van het koninkrijk beschermde tegen invasies.
Het gebied groeide uit tot de wieg van de Thaise beschaving, wetenschap, kunst en architectuur. Inscripties met de vroegste voorbeelden van het Thaise schrift werden hier gevonden en handelen over politieke, economische, sociale en religieuze aspecten van het Thaise leven.
Het vorstendom floreerde dankzij een indrukwekkend stelsel van waterwerken. Om overstromingen te kanaliseren gaven de heersers van Sukhothai opdracht tot de aanleg van een netwerk van dammen, reservoirs, vijvers en kanalen waarmee akkerland van water werd voorzien terwijl de stedelingen door grachten werden beschermd.
Maar de onafhankelijkheid van Sukhothai duurde niet lang. In 1438 werd het vorstendom veroverd en ingelijfd bij het koninkrijk Ayutthaya. Nadat de stad Sukhothai zijn status als bestuurscentrum had verloren, werd de stad eind vijftiende of begin zestiende eeuw verlaten.
In de loop der eeuwen zijn de van hout gebouwde woningen en zelfs koninklijke paleizen van Sukhothai volledig verdwenen. Maar de heiligdommen van de stad, die werden opgetrokken uit baksteen en natuursteen met stucwerk in de kenmerkende Sukhothai-stijl, bleven bewaard.
In de jaren zeventig van de vorige eeuw begon de Thaise regering met steun van Unesco aan een ambitieus restauratieproject, dat uiteindelijk zou leiden tot de openstelling van het Sukhothai Historical Park. Het monument beslaat nu een gebied van zevenduizend hectare, met de prachtige tempel van Wat Mahathat als centrum. Het park omvat ook verschillende kleinere tempels, naast resten van de stadsmuur en gracht en van de complexe waterwerken.
Tegenwoordig slenteren toeristen over de boulevards van de oude stad, waar ze in een weelderig groene omgeving en tussen lelievijvers de chedi’s (of stoepa’s) – heiligdommen met kenmerkende kegeldaken – en Boeddhabeelden kunnen bewonderen. Door de afgelegen ligging van dit historische park en de uitgestrektheid van het terrein is het hier nooit druk, zoals in veel andere oude ruïnes in de regio. Wandelaars die op zoek zijn naar een moment van meditatieve rust zullen dat in Sukhothai zeker vinden.
Hoe er te komen
Je kunt Sukhothai met de auto of bus bereiken vanuit Bangkok of Chiang Mai, of met het vliegtuig vanuit Bangkok (hoewel het vliegveld van Sukhothai veertig kilometer van de stad ligt). Omdat het park een groot gebied beslaat, kiezen veel bezoekers ervoor om de monumenten op de fiets of scooter te verkennen. Afgezien van de oude ruïnes zelf vinden geschiedenisliefhebbers hier ook een collectie voorwerpen die bij opgravingen in dit park en dat van Sri Satchanalai aan het licht zijn gekomen en nu zijn te zien in het Ramkhamhaeng National Museum.
Lees ook: Thailand: tempels, tuk-tuks en bountystranden
Lees ook: Het leven op een boeddhistische boerderij in Thailand
Dit artikel werd oorspronkelijk in het Engels gepubliceerd op NationalGeographic.com
