Drie kilometer. Dat is hoelang dit avontuur heeft geduurd vandaag. Na drie kilometer vind ik mezelf terug aan de rand van de gemarkeerde trail. Voor me ligt een diep ravijn. Om me heen steile rotswanden en mannen in blauwe shirts die net zo koortsachtig overleggen als mijn lichaamstemperatuur aanvoelt.
Ze stellen vragen en kijken zorgelijk. Portofoons kraken. ‘Ben je duizelig?’ Ik knik. Ik zweet en ben leeg. Mijn benen voelen slap. Nog meer vragen. Of ik genoeg gedronken heb. Of ik wellicht medicatie heb genomen.
Ik kijk naar links en zie het bergpad verder omhoog slingeren. De klim lijkt een onmogelijke opgave, laat staan de overige elf kilometer die nog af te leggen zijn vandaag, allemaal omhoog. Het oordeel van het medisch team is daarom onverbiddelijk. ‘Je moet terug,’ zegt Ahmad, een van de drie mannen. ‘Doorgaan heeft geen zin.’
Hike-event Highlander
Een paar uur eerder lijkt er nog weinig aan de hand. Nog ver voor de zon op is, meld ik me bij het Bear Grylls Explorers Camp, midden in het Hadjargebergte. Met een kleine honderd andere wandelaars sta ik hier op het punt om te beginnen aan Highlander, een meerdaags hike-event.
Zelfvoorzienend leg je een route van veertig kilometer door de bergen af. Onderweg zijn er checkpoints waar je stempels haalt, slapen doe je in een tentje dat net als je eten, water en andere benodigdheden in je rugzak zit. Het is een fysieke, maar ook mentale uitdaging. Een waar ik benieuwd naar ben.
‘Mensen verwachten bij de Emiraten zand, palmbomen en een brandende zon, maar vergis je niet. De temperatuur vanavond zal rond het vriespunt zijn. De wind meedogenloos.’ – Fahad, een duuratleet uit Oman.
Ik ben andere bergen gewend. De Alpen, in Scandinavië of de Rocky Mountains. En waar ik doorgaans in berghutten slaap of dagtochten maak, draag ik nu al mijn spullen met me mee. Het lichtgewicht materiaal (tent: 1,6 kilo, slaapzak: 700 gram, opblaasbaar matje: als een veertje) heeft al een vaste indeling in mijn rugzak.
Slapen op 1600 meter hoogte
Gesprekken met andere hikers voorafgaand aan de start benadrukken nog maar eens de uitdaging die vandaag te wachten staat. Fahad, een duuratleet uit Oman die voor de derde keer meedoet en die ik enkele dagen geleden al in mijn hotel ontmoette, waarschuwt met name voor komende nacht.
Tip: Schrijf je in voor onze Masterclass Reisjournalistiek
Dan slapen we op ruim 1600 meter hoogte, net onder de top van Jebel Jais, met 1934 meter het hoogste punt van de Verenigde Arabische Emiraten (VAE). ‘Mensen verwachten bij de Emiraten zand, palmbomen en een brandende zon, maar vergis je niet. De temperatuur vanavond zal rond het vriespunt zijn. De wind meedogenloos.’
Ik slik en werk tegen mijn zin in nog wat ontbijt weg. In combinatie met de ruim 1100 hoogte meters op het programma is vandaag een dag om zowel naar uit te kijken als om tegenop te zien.
Dan pakt Fahad een ukelele van tafel en begint zachtjes te tokkelen. ‘Ik loop door de bergen terwijl ik muziek maak,’ vertelt hij lachend. ‘Dat zorgt voor een goede moraal. Een ukelele stemt vrolijk, hoe moeilijk je het ook even hebt.’
Hij wordt onderbroken door een luide stem die door het dal schalt. We gaan beginnen. Rugzakken om en wandelen maar. De stemming is goed. De duisternis van de vroege ochtend heeft plaatsgemaakt voor zacht ochtendlicht, waardoor de bergen om ons heen nog veel imposanter lijken.
Achter elkaar aan lopen we richting een kloof dieper het gebergte in. Vrijwel direct gaat het omhoog en in gecontroleerd tempo volg ik het pad. Niet te snel van start, de dag duurt nog lang. Maar na drie kilometer is het al klaar.
Nieuwe, uitdagende trails
Terwijl ik om tien uur in de ochtend had verwacht ergens halverwege te zijn, sta ik gedesillusioneerd weer op de parkeerplaats waar we vanochtend om zeven uur startten. Organisator Fadi Hachicho klopt bemoedigend op mijn schouder.
‘Als het niet gaat, dan gaat het niet. Elk jaar vallen er deelnemers uit, de meesten op dag één. Mensen met een overbelaste knie, een verzwikte enkel, vermoeidheid. Soms zelfs als ze het eerste overnachtingspunt al hebben gehaald. Maar gezondheid is het belangrijkste. Als je echt beroerd bent, dan moet je niet gaan hiken.’
‘Het volgende kamp zit in een vallei waar je uitsluitend te voet kunt komen. Daar ben je echt op jezelf.’ – Fadi Hachicho, organisator.
Hij heeft wel een idee. Als ik instap en met hem mee naar boven naar de finish van vandaag rij, kan ik toch mijn tentje opzetten. Gaat het morgen beter, dan loop ik verder. Dat is ook geen schande.
Drie vormen
Highlander Ras Al Khaimah kent drie vormen. Pegasus, de driedaagse trek van veertig kilometer waar ik me voor heb ingeschreven. Orion, een tweedaagse variant (27 kilometer) en sinds dit jaar ook Lyra: een ééndaagse hike van twintig kilometer voor diegenen die wel willen wandelen, maar het kamperen liever overslaan.
Hachicho: ‘Er zijn nog genoeg kansen dit weekend. Dus kom, stap in.’ In het halfuur dat we naar boven rijden, over een perfect aangelegde asfaltweg die niet zelden door dure sportauto’s wordt gebruikt om zo snel mogelijk de top te bereiken, vertelt Hachicho hoe de outdoorcultuur in het noordelijkste deel van de Verenigde Arabische Emiraten nog in de kinderschoenen staat.
Het hooggebergte geniet in zowel binnen- als buitenland weinig bekendheid, maar op Hachicho – in Libanon geboren en sinds een jaar of vijftien hier – heeft het een onweerstaanbare aantrekkingskracht. Jarenlang werkte hij keihard om het toegankelijk te maken.
‘Tot een paar jaar geleden was hier geen enkele hiking trail. Met Highlander heb ik daar verandering in kunnen brengen. Nu ligt er voor 92 kilometer aan trails. Goed onderhouden paden door een uitdagend gebied. En ik zie dat de outdoorcultuur aan populariteit wint.
Leestip: In Ahrntal word je omgeven met de hoogste bergen van de Dolomieten
Elk jaar doen er meer mensen mee aan dit weekend, maar ook daarbuiten neemt de interesse in hiken, outdoor en avontuur toe. Sinds de pandemie een paar jaar geleden al helemaal.’
Hij draait zijn fourwheeldrive een groot en leeg terrein op: de finishplaats van dag één. Een keiharde ondergrond van rots en stenen. Niet helemaal offgrid, gezien de bereikbaarheid met de auto en de voorzieningen ter plekke.
Er is een mobiel toiletgebouw, de lokale bevolking gaat vanavond koken, er komt livemuziek en er is zelfs een koffiestand met pinautomaat. ‘Morgen is anders,’ verzekert Hachicho. ‘Het volgende kamp zit in een vallei waar je uitsluitend te voet kunt komen. Daar ben je echt op jezelf.’
Weer naar beneden
Omdat ik me steeds slechter voel adviseert Tarek, de vriendelijke chef-logistiek van Highlander, om de nacht niet op de berg door te brengen maar beneden in het dal. Ik baal, maar de gedachte om onder deze fysieke omstandigheden niet in de vrieskou te hoeven slapen stemt ook gerust.
Terwijl ik wacht tot hij me terug kan brengen, zie ik rond elf uur ’s ochtends al de eerste wandelaars bovenkomen. Hikers van het stille soort, die met hun blik op oneindig in een uur of vier de veertien kilometer van voornamelijk klimmen hebben afgelegd.
‘Het was pittig,’ zegt Michael, een Poolse hiker. ‘Sommige stukken hier zijn ongelooflijk steil, alsof je een trap beklimt zonder treden.’ Ik kijk naar het uitzicht achter hem, naar de gigantische diepte in het landschap en kan me er iets bij voorstellen. Niet voor niets wordt dit deel van de bergen de Grand Canyon van de Emiraten genoemd.
‘Elk jaar zijn er vijf tot zeven wandelaars die de bergen niet overleven. Vanwege uitdroging, omdat ze verdwaald zijn, worden overvallen door de nacht of duizelig te pletter vallen in een ravijn.’ – Tarek, lid van het reddingsteam van Ras Al Khaimah.
De hikers kunnen in een hoek van het terrein hun tent opzetten. Iets wat minstens zo moeilijk lijkt als de hike zelf. Door de wind is het eerder alsof je een vlieger moet zien te beteugelen met haringen in een plateau van rots.
Over het weer is niets te veel gezegd. Het is hier zeker tien tot vijftien graden kouder dan een kilometer lager en de wind heeft vrij spel. Het is een van de redenen waarom ervoor wordt gekozen de deelnemers iets meer comfort te bieden.
Ontbering in de bergen
Tijdens de haarspeldbochten terug naar beneden is ook de passie voor de bergen bij Tarek duidelijk voelbaar. De Libanese interieurarchitect woont in Dubai, maar grijpt elke kans aan om in het Hadjargebergte te zijn.
‘Wist je dat dit een van de oudste bergketens ter wereld is?’ zegt hij trots. ‘En een van de meest ontoegankelijke.’ Hij is lid van het reddingsteam van Ras Al Khaimah. Elk jaar zijn er vijf tot zeven wandelaars die de bergen niet overleven. Vanwege uitdroging, omdat ze verdwaald zijn, worden overvallen door de nacht of duizelig te pletter vallen in een ravijn.
‘Een van de grootste uitdagingen hier is het gebrek aan water,’ legt Tarek uit. ‘In tegenstelling tot veel andere bergketens in de wereld zijn hier nauwelijks waterbronnen. Daarom is het zo belangrijk om voorbereid te zijn. Voor een hike van een dag moet je minstens vier liter water per persoon bij je hebben.
En dan zijn er ook nog andere natuurlijke uitdagingen. Als het hier regent, dan zijn dat vaak stortbuien met vloedgolven die door de kloven razen. Dat gebeurt razendsnel. Een paar jaar geleden heb ik mijn eigen auto meegenomen zien worden, opgeslokt door een modderstroom.’
Als hij me afzet op de plek waar ik nu alweer voor de derde keer vandaag ben aangekomen, kijkt hij serieuzer. ‘Breng hier de nacht door in een cabin. De bedden zijn uitstekend. Rust uit en maak je geen zorgen over de rest van het weekend. Als het morgen beter gaat, kan ik je hier ophalen en kun je met de crew naar het kamp hiken. Dat is een kilometer of zes, niet al te moeilijk.’
Zand, rots, steen
Kampmanager Ray, een imposante Brit, kijkt me aan met een mix van bezorgdheid en argwaan als hij hoort dat ik ziek ben en doet dan snel een stap terug. ‘Sorry mate, niks persoonlijks,’ verontschuldigt hij zich. ‘Maar ik word het liever niet.’
Ik sta in de receptie van het Bear Grylls Explorers Camp. Een plek waar je alles kan doen wat de bergen avontuurlijk maakt. Klimmen, abseilen, maar ook survivalcursussen die je een inkijk geven in waar ’s werelds beroemdste moderne avonturier Bear Grylls bekend om is geworden.
Want denk je aan offgrid, aan overleven in de wilde natuur met onmenselijke omstandigheden, dan kom je al snel bij Grylls uit. De man die eigenhandig zalm uit een rivier in Alaska vangt of weet welke planten je in de jungle van Costa Rica kunt eten.
Ondertussen denk ik na over wat ik de rest van het weekend moet. In bed liggen voelt als een nederlaag, maar mijn buik staat inmiddels op springen en zweet parelt van mijn voorhoofd. Terwijl Ray me mijn sleutel geeft en ik naar een rij boeken van de avonturier kijk, kan ik alleen maar denken: wat zou Bear Grylls doen?
Leestip: Ruiger dan de Alpen: de vervloekte bergen van Albanië
Ray lacht als ik hem de vraag stel. ‘Met Bear weet je het nooit, want die is echt zoals je hem op tv kent. Een tikkeltje extremer dan de gemiddelde mens. Maar uiteindelijk zou ook hij zeggen: gezondheid gaat voor alles.’
Met medicatie van de dokter van dienst en het idee dat ik niet helemaal naar het Hadjargebergte ben afgereisd om een weekend in bed te blijven, stap ik de volgende ochtend toch weer bij Tarek in de auto. Met de weinige energie die ik over heb, loop ik met de crew naar de tweede overnachtingsplek.
In een tocht van een uur of twee neem ik het landschap in me op. De bergen zijn lager dan gister, maar ook hier is er niets anders dan zand, rotsen en steen. Eerst zigzaggen we omhoog over een trail, later snijden we een stuk af en vinden we onze eigen weg. Hiken zoals het hier tot een paar jaar geleden ging, voordat Hachicho en zijn team de wandelpaden hebben aangelegd.
Rond het kampvuur
‘Het is voedselvergiftiging!’ Eind van de middag schreeuwt Fahad, de Omani met de ukelele, het uit als ik hem tegenkom in de vallei waar inmiddels tientallen tentjes staan opgesteld. Hij beschrijft hoe hij een uur of twee later dan ik werd overvallen door precies dezelfde klachten.
‘Maar toen was ik al te ver om nog terug te keren. Ik heb een uur geslapen op een beschutte plek langs de trail, voordat ik werd gevonden door de crew.’ Omdat gedeelde smart pijn verzacht en ook andere deelnemers enthousiast reageren dat ik toch nog iets van het weekend kan meemaken, is de sfeer al snel beter. Zeker als Fahad zijn ukelele erbij pakt en begint te spelen.
‘Door de rauwheid van de bergen voelt hiken hier echt als een prestatie.’ – Nadia, hiker.
De setting van de plek waar we overnachten helpt mee. Omringd door de bergen, oogt deze beschutte vallei een stuk vrediger dan de kloven en rotsen van gister. De temperatuur is aangenaam, er staat nauwelijks wind en met slechts een korte derde wandeldag voor de boeg, weet iedereen die hier nu is: we gaan het redden.
Highlander is geen wedstrijd, maar een uitdaging met een gezamenlijk doel. Bij het vallen van de avond komen de kampvuren en de verhalen. Over hoe mooi de tocht tot nu toe is geweest, maar ook hoe zwaar. Niet alleen de eerste dag klimmen, ook de tweede dag van twintig kilometer hiken, voornamelijk naar beneden.
‘Afdalen met bepakking is echt pittig,’ vertelt Nadia, expat in Dubai die zichzelf graag een weekend uitdaagt. ‘Die kilo’s op je rug drukken je steeds naar beneden en dat moeten je knieën opvangen.
Ik dacht soms aan stoppen, maar het landschap hield me op de been. Vanaf de bergkam op 1600 meter hoogte kon ik de zee zien. En door de rauwheid van de bergen voelt hiken hier echt als een prestatie.’ Ik ben vooral blij dat ik erbij zit. Dat ik mijn tent heb kunnen opzetten en mijn slaapzak heb uitgerold.
Vreugdekreten
De wereld is van stof vandaag. Het hangt tussen de bergen, als een kleed dat net is uitgeklopt. De laatste dag volg ik net als iedereen de trail naar de finish. Zeven kilometer, met af en toe een steile klim of afdaling. Met mijn eigen backpack deze keer.
De leegte van het landschap werkt rustgevend. Soms loop ik met een groepje andere deelnemers, dan weer een tijdje alleen. Al ben je tijdens Highlander nooit echt in je eentje. Voor Michael, de Poolse hiker die ik na de eerste etappe sprak, een lichte teleurstelling.
‘Als ik in Noorwegen meerdaags ga wandelen en in een tentje slaap, dan voelt de rest van de wereld echt ver weg. Omdat dit evenement ook sociaal is, heb ik dat hier niet. Je bent je er altijd van bewust dat je onderdeel bent van een grote groep.’
Op de laatste afdaling voor de finish kom ik Ahmad tegen, de man van het supportteam die me op dag één nog terugstuurde naar de start. Als hij doorheeft dat ik hier toch loop, schreeuwt hij vreugdevol mijn naam uit. Ik krijg een knuffel en een kus op mijn hoed, hij prevelt Arabische dankwoorden en knuffelt me vervolgens nog een keer.
Leestip: Avontuur als levensstijl: Tommy Caldwell combineert topsport met milieuactivisme
Samen lopen we het laatste stukje naar de finishvlaggen. Daar is het feest. Deelnemers worden als helden onthaald, er is een foodtruck, een bar, een dj en iedereen die binnenkomt is net zo uitgelaten als uitgeput. Of je drie dagen hebt gelopen, twee of één, de volledige afstand of een deel vanwege omstandigheden, het maakt allemaal niet uit.
In de middag meld ik me voor de vierde keer dit weekend bij het Bear Grylls Explorers Camp. Ditmaal voor een overnachting die gepland stond. Voor de vierde keer kom ik moe en uitgeput aan, maar deze keer is anders. De laatste etappe volbrengen met bepakking gaf voldoening.
De nacht kamperen was onder betere fysieke omstandigheden ongetwijfeld comfortabeler verlopen, maar ik had het niet willen missen. Kampmanager Ray kijkt op als ik met backpack richting zijn receptie loop. ‘Dus je bent toch gegaan,’ zegt hij. ‘Weet je, Bear Grylls zou trots op je zijn.’
Highlander is een meerdaags hikingevenement dat in 2017 in Kroatië begon en inmiddels in meer dan twintig landen over de hele wereld wordt georganiseerd. Het doel: meerdaags hiken toegankelijk maken voor iedereen. Doe je mee, dan wordt er door de organisatie gezorgd voor eten, water, veiligheid, kampeerplekken en activiteiten. Het is dus een manier om te kijken of de combinatie van hiken en op jezelf kamperen iets voor je is. Afstanden en dagen hangen af van welk format je boekt.
Meer ontdekken? Krijg onbeperkt toegang tot National Geographic Premium en steun onze missie. Word vandaag nog lid!
