Het was helemaal niet mijn bedoeling om naar Jemen te gaan. Het nieuws liegt er niet om, het is er levensgevaarlijk. En toch zit ik nu met vier bewapende mannen op een tapijt op de grond te lunchen in Jemen. Hun geweer nonchalant tegen de muur, hun dolk in met gouddraad versierde holsters om de middel. Hoe ben ik in deze situatie beland?
Ik draag een zwarte abaya: een lang, alles bedekkend gewaad tot aan mijn enkels, en een zwarte hoofddoek. Mijn wapen is een vermomming als Jemenitische vrouw – maar dat lukt niet helemaal. Zelfs met een nikab, de gezichtsbedekkende sluier die iedere vrouw hier op straat draagt, verraden mijn blauwe ogen dat ik hier niet vandaan kom. Die kan ik dus net zo goed niet dragen.
Het dagelijks leven in een verscheurd land
De militante Houthi-rebellen hebben de macht in Noord-Jemen, rondom de hoofdstad Sanaa. Daar blijf ik vandaan. Maar in Zuid-Jemen is behalve de verplichte gewapende escorte relatief weinig te merken van de onrust. Hier zijn de ochtenden zonnig en fris, de avonden zwoel. Het alledaagse leven gaat door.
Kinderen op ezeltjes gaan hier hobbelend over stoffige paden langs palmbomen, afgeragde auto’s zonder kenteken kruipen door de straten langs de lemen huizen. Ik kon Jemen alleen per vliegtuig binnenkomen, niet met mijn eigen motor via de landsgrens. De spanning in mijn buik die ik in het vliegtuig zwevend boven een inktzwart Jemen voelde – er is niet genoeg stroom voor verlichting ’s nachts – verdwijnt. Ik ontspan.
Warme ontmoetingen en een onverwachte kans
Het waren de vele warme Jemenieten die ik een paar weken geleden in het zuiden van Saoedi-Arabië ontmoette die ervoor zorgden dat ik Jemen met eigen ogen wilde zien. ‘Het is krap,’ zei mijn lokale contact Kais toen. ‘Visum, toestemmingen van lokale overheden: dat kost tijd.’ Het lukte. Iedere militair op de controleposten die ik passeer is betaald, mijn doorgang is afgekocht.
Leestip: Ik vroeg een Noord-Koreaanse kapper om het kapsel van Kim Jong-un. Zo liep het af
Mijn beveiliging en ik proppen ons vol met langzaam gegaard geitenvlees, gele rijst, kippenbouten en kleverige dadels. Kais, eind veertig en beginnend kalend, glimlacht naar me. Ik heb een verrassing voor je, zegt hij. In het volgende dorp staat een brommer klaar. Opgewonden wurm ik me met motorkleding en al terug in de abaya.
De eerste vrouw op een motor
Ik ben misschien wel de eerste vrouw die sinds het uitbreken van het conflict in 2014 door Jemen op een motor rijdt. Vrouwen rijden geen motor hier. Ze zitten soms achterop, zijwaarts als een amazone – maar in het ultraconservatieve Jemen nooit als bestuurder.
In de achteruitkijkspiegel zie ik de auto met mijn entourage vlak achter me. Toch zijn het geen mannen met dolk en geweer die me een veilig gevoel geven. Het zijn mijn helm en motorpak. Het vertrouwde brommende geluid van een motorblok en de zachte wind die langs mijn gezicht blaast. Ik lach hardop: ‘Ik rij gewoon in Jemen!’ Na een poosje trek ik de abaya toch maar uit, de lange uiteinden wapperen gevaarlijk dicht langs mijn achterwiel.
Een taart als symbool
De avond erop heeft Kais een tweede verrassing voor me. Uit een kartonnen doos komt een gigantische taart tevoorschijn, zorgvuldig versierd met een wereldkaart, de Nederlandse vlag, een motor en mijn naam.
Meer van Itchy Boots? Lees ook over haar avonturen in Irak en Saoedi-Arabië.
‘Wij zijn zo trots om een dappere vrouw hier te zien motorrijden,’ zegt hij. Tranen komen omhoog en ik knipper om ze terug in hun hok te duwen. Mensen die ik pas een aantal dagen ken, doen iets wat alleen familie doet. Voordat ik hier op de motor stapte, vroeg ik me af wat ze denken van een motorrijdende vrouw. In plaats van afkeurende blikken, word ik gevierd.
Er is zo veel taart dat wij, en al het personeel van het hotel, er twee dagen van eten. We vieren vrouwen op de motor, het breken van vooroordelen en het vinden van familie in onverwachte hoek.
Noraly (1987) reist in haar eentje de wereld over op haar motor. Na zes jaar heeft ze ruim 175.000 kilometer afgelegd in meer dan zeventig landen. Momenteel rijdt ze door het Midden-Oosten, met Frankie, een Yamaha Ténéré uit 1987. Haal de nieuwste National Geographic Traveler in huis of abonneer je op haar YouTube-kanaal om te zien hoe ze haar avontuur een vervolg geeft.
