‘Call the police!’ Ongeduldig tik ik met mijn vingers op mijn telefoon. Ik kijk naar buiten, naar de motorhoes die op de grond ligt. Mijn motor is weg. Gestolen in het noorden van Irak.

‘Jullie bellen óf de politie óf ik ga er zelf achteraan,’ roep ik naar de receptionisten van het hotel. ‘Ik heb er twee airtags in zitten.’ Volgens de tracking op mijn telefoon is Frankie niet ver, hooguit twee kilometer. De receptionisten lijken geen urgentie te voelen. ‘Eén minuut, oké, ik bel de manager.’ Ik snuif. ‘Nee, ik moet de manager niet. De politie!’ Ik kan de irritatie in mijn stem niet verbergen.

Een gestolen motor in Irak

‘Ik ga hier toch niet niks staan doen,’ mompel ik in mezelf. ‘Ik ga erachteraan,’ zeg ik dan en trek de deur van het hotel open. Mijn zwarte, strakke legging die ik normaal onder mijn motorbroek draag, is hier ongepast; Iraakse vrouwen dragen zwarte, lange jurken zonder zichtbare lichaamsvorm. Maar ik wil geen tijd verliezen. Dan maar wat gefronste wenkbrauwen.

Leestip: YouTuber Itchy Boots reed solo door de woestijn. Althans, dat dacht ze

Mijn maag voelt alsof ik op het punt sta een eindexamen af te leggen. Ik adem vluchtig. Mijn ogen laten het scherm van mijn telefoon niet los. Het gps-puntje op de kaart is mijn enige verbindingslijn met Frankie. Mijn motor, mijn vrijheid, mijn belangrijkste bezit. Ik voel paniek, zoals een ouder die zijn kind op de speelplaats niet ziet.

Op zoek naar Frankie

Naast me loopt een Irakees van ongeveer mijn leeftijd. Wie hij is, weet ik niet. Hij had me in de lobby wanhopig zien vragen om politie en was in tegenstelling tot de receptionisten wél in actie gekomen. Samen achter motordieven aangaan is toch fijner dan alleen. We lopen rondjes op de plek waar de motor volgens de tracking zou moeten zijn.

Waarom zie ik Frankie niet? Ik tik op mijn telefoon. Refresh. Het moet hier zijn. Langs beide kanten van de weg staan hoge gebouwen. Wat nu als ze hem binnen hebben gezet? Dan vind ik mijn motor nooit terug.

Leestip: Roadtrip op de planning? Zorg dat je deze fouten niet maakt...

En dan ineens, zie ik hem. Alleen. Vijftig meter verderop, langs de kant van de weg. De dieven zijn nergens te bekennen. Er is schade: een gedraaide spiegel, verbogen schakelpedaal. Ze zijn ermee gecrasht. ‘Oh Frankie, wat hebben ze met je gedaan,’ zeg ik zachtjes. De kabelboom is volledig doorgesneden, de bedrading doorgeknipt.

Het geluid van vrijheid

Ik staar ernaar, verstijfd. Hebben ze zo geprobeerd mijn motor te starten? Gehurkt zit ik naast Frankie en kijk naar de mensen die zich inmiddels om me heen hebben verzameld. Ik knipper in de felle zon. ‘Ze hebben alles kapot gemaakt,’ zeg ik verslagen. Niemand reageert.

Dan raap ik mezelf bij elkaar. Ik lift achter op een brommer terug naar het hotel. Daar trek ik een motorbroek over de legging aan, verzamel mijn gereedschap en pak mijn helm. Frankie heeft naast een elektrische starter ook nog een ouderwetse kickstarter. Als ik een paar draden omleg, moet de motor weer werken.

Leestip: In de woestijn doen Iraniërs wat God (en het regime) verboden heeft

Het kost me twee uur om de juiste draden te vinden, maar dan lukt het. De motor slaat aan. Ik laat hem een tijdje draaien en luister naar het ronkende geluid van een 600cc-ééncilindermotorblok. Het geluid van mijn vrijheid.

Het liefst rijd ik meteen deze vervloekte stad uit, ver weg van de motordieven. Maar ik ben emotioneel uitgeput. Eenmaal terug in het hotel, gooi ik een extra slot om het achterwiel. Ik slaap slecht die nacht, maar ik heb mijn motor terug. Er wacht me een loodzware duizend kilometer door Irak en Iran op een motor die alleen aangetrapt kan worden.

Noraly (37) reist in haar eentje de wereld over op haar motor. Na zes jaar heeft ze ruim 175.000 ­kilometer afgelegd in meer dan zeventig landen. Momenteel rijdt ze door het Midden-­Oosten, met Frankie, een Yamaha Ténéré uit 1987. Abonneer je op haar YouTube-kanaal om te zien hoe ze haar avontuur een vervolg geeft.