Toen Red Bull-atleet Alex Mason tijdens de totale zonsverduistering zijn meesterlijke en gedurfde stunt uitvoerde – op een slap koord een ruim 45 meter brede kloof in Jackson Hole (Wyoming) oversteken – wilde Keith Ladzinski erbij zijn om het gebeuren voor de eeuwigheid vast te leggen.
In de kille schemering, net donker genoeg om sterren te kunnen zien, en omringd door het verrukte gejoel van een grote menigte die op de naburige berg naar de zonsverduistering was komen kijken, bleef Mason “gewoon doorlopen, waarbij hij zich als een braille-lezer met zijn voeten over dat ding een weg tastte,” vertelt Ladzinski.
De stunt van Mason is opmerkelijk, en dat geldt ook voor de foto van Ladzinski: een dubbele belichting die in het fototoestel zelf werd gecreëerd en die hij “met veel geluk” kon vastleggen.
Terwijl Ladzinski de locatie voor de foto – een beroemde ski-plek genaamd Corbet’s Couloir – verkende, realiseerde hij zich dat de zon op het moment van de totale verduistering bijna loodrecht aan de hemel zou staan. Als hij zowel de eclips als de atleet in hetzelfde frame wilde krijgen, moest hij zijn camera pal omhoog richten. “Het zou eigenlijk een soort buttshot worden.” [Een foto die tijdens het rotsklimmen van onderen wordt gemaakt en wordt gevuld door het achterste van de bovenste klimmer.]
Om zijn foto zo te componeren dat zowel de zon als de koorddanser fraai in het frame zouden passen, moest hij de zon op een andere plek zien te krijgen. “Je kunt de zon alleen maar verplaatsen als je een dubbele belichting toepast,” legt hij uit. “In dat geval kun je de zon neerzetten waar je wilt.”
Bij traditionele fototoestellen wordt een dubbele belichting bereikt door dezelfde film aan twee verschillende lichtomstandigheden bloot te stellen – oftewel twee verschillende composities over elkaar heen te leggen. Maar een digitale camera kan hetzelfde doen in één digitaal bestand. Lastig om uit te voeren, maar dat was niet de enige uitdaging die Ladzinski moest overwinnen.
Op de dag van de eclips maakten Mason, Ladzinski en de crew zich om vijf uur ’s ochtends gereed. Ze spanden de kabel en stelden twee grote stroboscooplampen aan weerszijden van de kloof op, waarna het wachten kon beginnen.
Om 11:36 uur bereikte de zonsverduistering zijn totaliteit: de maan dekte de zon geheel af, waarbij de kern van de maanschaduw met een snelheid van ruim drieduizend kilometer per uur over het aardoppervlak schoof – ook over de kloof waar Mason zo snel mogelijk over zijn kabel schuifelde en Ladzinski de ene foto na de andere maakte. Ladzinski plaatste de verduisterde zonneschijf zo vaak als hij kon in de rechterbovenhoek van zijn frame, waarna hij de camera op het statief naar links zwenkte en het flitslicht activeerde, om Mason en het landschap vast te leggen in het gedeelte van het frame dat in de eerste opname onbelicht was gebleven.
“Je moet echt heel snel denken, je hebt zo’n honderd seconden de tijd,” lacht hij. “Alsof de muziek bij de aftiteling al loopt.”
Hoewel hij zich concentreerde op het maken van deze verbluffende foto, had Ladzinski toch een paar tellen over om zijn eerste totale zonsverduistering met ontzag te bewonderen.
“Ik keek even op, om de positie van de zon te bepalen en werd toen als het ware door die aanblik gegrepen (...) het was hypnotiserend,” vertelt Ladzinski. “En daarna moest ik me eruit losrukken en ging ik weer aan het werk.”
