Niets laat mijn hart sneller kloppen dan de diversiteit en schoonheid van ongerepte natuur. Als ik eropuit trek met mijn camera, ervaar ik vaak een gevoel van innerlijke rust. Dat gebeurde ook toen ik de oerbossen in Europa fotografeerde, bosgebieden die zich eeuwenlang zonder (veel) invloed van de mens hebben weten te handhaven.
Schuilen voor de regen
Het vastleggen van de oerbossen kostte wel wat moeite: de afstanden die ik moest afleggen naar de fotogeniekste plekken waren groot en de weersomstandigheden zaten ook niet altijd mee. Toch haalde ik vooral een hoop plezier uit het werk. In de bossen van het Portugese eiland Madeira werd ik omringd door bomen van wel achthonderd jaar oud, waarvan de reusachtige stammen me bescherming boden tijdens onverwachte stortbuien.
Zwervend door de dennenbossen van Noord-Zweden en langs de boomgrens in Zuid-Noorwegen kreeg ik een gevoel van vrijheid dat alleen de Scandinavische wildernis je kan bieden. In Italië was ik enorm onder de indruk van de oerkracht van de bossen die verrijzen uit de steile hellingen. Ik voel me vereerd dat ik deze wonderlijke landschappen heb mogen verkennen en fotograferen.
Onzekere toekomst van oerbossen
Als je Rusland niet meetelt, is nog slechts zo’n twee procent van de bossen in Europa onaangetast. De biodiversiteit in deze zogenaamde oerbossen is enorm en geeft een idee van hoe de bossen op ons continent er ooit hebben uitgezien.
Veel van de bossen genieten bescherming, maar nu de wereldbevolking in rap tempo groeit is de toekomst van de Europese wildernis allesbehalve zeker. Ik hoop in ieder geval dat we nog heel lang kunnen genieten van de oerbossen.
Bekijk de beelden van Europa’s laatste oerbossen in de galerij hieronder.
Houd je zelf ook van fotograferen? Stuur dan nu jouw foto in voor de National Geographic Fotowedstrijd 2024.
