9 september 2015
Ik moet eerlijk bekennen dat ik nooit echt een 'corgi watcher' ben geweest zoals mijn lieve overleden vader het noemde - iemand die geobsedeerd was door de Engelse koninklijke familie.
De standpunten van Hare Majesteit en mijzelf op het gebied van het klassensysteem en politiek liggen vast ver uit elkaar, al heb ik helaas nog nooit de gelegenheid gehad om ze persoonlijk uit te wisselen. Maar net als bij veel Britten van mijn generatie (ik ben geboren in het jaar vóór de kroning) is mijn leven begrensd door de regeringsperiode van koningin Elizabeth II, die het afgelopen jaar de boeken inging als langst dienende monarch in duizend jaar Britse koningen en koninginnen en die nu zelfs de 63 jaar en 216 dagen van haar betovergrootmoeder koningin Victoria overschaduwt.
Ze heeft immense sociale en politieke revoluties gezien in die periode. Ze kwam op de troon in 1952 als een mooie jonge vrouw met ravenzwart haar. Het voedsel was na de Tweede Wereldoorlog net niet meer op de bon. Het Britse rijk bestreek nog steeds grote stukken van de wereld. Homoseksualiteit was strafbaar. Een scheiding was een stigma. Seks voor het huwelijk was uitzonderlijk. Etnische minderheden waren een uitzondering. Sport werd beoefend door amateurs. En het Britse voedsel was grotendeels oneetbaar.
Het hedendaagse Groot-Brittannië is net als elk ander land - Londense schoolkinderen spreken samen meer dan honderd talen, het homohuwelijk is gelegaliseerd en voetballers verdienen er meer in een week dan de premier in een jaar. Londen heeft tegenwoordig zelfs meer restaurants met een Michelinster dan Parijs! Terwijl 12 premiers kwamen en weer gingen; terwijl kapsels en roklengtes langer of korter werden; en ons geloof in de moderne tijd plaatsmaakte voor angst voor klimaatverandering is de koningin standvastig als de tonen van de Big Ben de belofte blijven vervullen die ze deed bij haar kroning: om haar volk te dienen en niet om er de baas over te spelen.
Plichtsbesef, standvastigheid en de liefde voor haar land zijn de ouderwetse deugden die haar regeringsperiode kenmerken. Ze heeft 64-jaar lang niet geaarzeld, geen verkeerd woord laten vallen en, voor zover we kunnen nagaan, nooit iemand opzettelijk geschoffeerd; ze heeft zichzelf, en ons, nooit laten vallen.
Toch is ook haar leven niet zonder verdriet gebleven. De moord op haar geliefde neef Lord Mountbatton door de IRA in 1979 bezorgde haar hartzeer wat pas na vele jaren heelde. Het is typisch voor haar vasthoudendheid en plichtsbesef dat ze toch de hand schudde van Martin McGuiness, de voormalig IRA-leider en huidige vicepremier van Noord Ierland, tijdens een emotioneel geladen bezoek aan Ierland in 2012.
In het rampjaar 1992 bereikte de populariteit van het huis van Windsor een absoluut dieptepunt, toen de huwelijken van haar kinderen strandden en Windsor Castle in vlammen opging. Velen hadden het gevoel dat de monarchie het contact met het volk was verloren, toen ze niet direct reageerde op de enorme golven van rouw die volgden op de dood van prinses Diana.
Vandaag de dag wordt ze weer bewonderd en is ze geliefd door velen in binnen- en buitenland, gezegend met een bloeiende economie, de langste periode van vrede in de Britse geschiedenis en met haar achterkleinkinderen als nieuwe toekomstige troonopvolgers.
Ik zal nooit een echte 'corgi watcher' worden. Maar ik heb niets dan lof voor haar en ik nodig jou, beste lezer, dan ook uit om samen met mij een traditionele Britse groet te brengen: God Save the Queen!
