De 21 meest sprekende Nat Geo foto's van de 21ste eeuw

Een bosolifant loopt langs de kust in het zuidwesten van Gabon. Rond de eeuwwisseling maakte ecoloog Michael Fay een ruim drieduizend kilometer lange reis door Centraal-Afrika om de overgebleven gebieden met ongerepte wildernis in kaart te brengen. De verbluffende beelden die fotograaf Nick Nichols maakte van de expeditie droegen bij aan het besluit van de Gabonese regering om in 2002 dertien nationale parken op te richten.

Het begin van de 21e eeuw stond in het teken van de terroristische aanslagen op 11 september 2001. Fotograaf Robert Clark legde het moment vast dat het tweede vliegtuig in het World Trade Center in New York vloog. “Het werd steeds voller op het dak van mijn appartementencomplex. Mensen waren aan het huilen, ze omhelsden elkaar of stonden ongelovig voor zich uit te kijken,” vertelde Clark later. “De eerste gedachte die tot me doordrong was dat ik de wereld voor mijn ogen zag veranderen.”

Jodi Cobb maakte voor een verhaal in National Geographic foto's van slechts enkele van de 27 miljoen mensen die wereldwijd slachtoffer zijn van slavenhandel in de 21e eeuw. De meesten worden uitgebuit om te werken, zoals dit gezin. Ze stapelen en sjouwen stenen om hun lening af te betalen aan de eigenaren van een steenoven in het zuidoosten van India. Door hoge rentetarieven en gerommel met de boekhouding zorgen de malafide bedrijfseigenaren ervoor dat de arbeiders hun schulden nooit kunnen afbetalen. Die dragen ze vervolgens over op hun kinderen.

Amerikaanse mariniers helpen Irakezen in april 2003 een standbeeld van Saddam Hoessein omver te trekken op het Firdos-plein in Bagdad. Dit gebeurde een maand nadat een door de VS geleidde coalitie Irak binnenviel en een einde maakte aan het onderdrukkende regime van Hoessein. Fotograaf Alexandra Boulat deed voor National Geographic verslag van de eerste weken van de oorlog. Pas in december 2011, toen de Amerikaanse troepen zich terugtrokken, kwam er een einde aan het conflict.

Een Bosjesman kijkt in het smaragdgroene water van de Okavango, een rivier in Botswana. In deze door droogte geteisterde regio is de seizoengevoelige waterstroom die wordt veroorzaakt door neerslag in Angola, zo'n 800 kilometer verderop, niets minder dan een wonder. Fotograaf David Doubilet legde in 2004 voor het magazine de rijke biodiversiteit van de regio vast, waar onder meer buffels, krokodillen, meervalachtigen en watertorren voorkomen. In het jaar erna startte de National Geographic Society een project om dit water, dat letterlijk van levensbelang is, te beschermen.

Deze hamerhaai stierf in een visnet in de Golf van Californië in Mexico. Toen Brian Skerry deze foto in 2005 nam, werden er naar schatting veertig miljoen haaien per jaar gedood om hun vinnen. Hoewel het sinds 2000 verboden is om in Amerikaanse wateren haaien te vangen om hun vinnen, is het aantal incidenten alleen maar toegenomen, net als de vraag naar haaienvinnensoep. Vandaag de dag worden er vermoedelijk zo'n honderd miljoen haaien per jaar gedood.

Zeeluipaarden zijn snelle en behendige jagers. Rond mensen zijn ze vooral nieuwsgierig, zoals fotograaf Paul Nicklen in 2006 ontdekte toen een ruim drieënhalf meter lang vrouwtje op hem afkwam in de zee bij Antarctica. Ze liet het door haar gevangen pinguïnkuiken los en pakte in plaats daarvan de camera van Nicklen (en een groot deel van zijn hoofd) in haar bek.

In 2007 waren er wereldwijd nog maar zo'n 720 berggorilla's over. In hetzelfde jaar werden zeven vermoorde dieren gevonden in het Virunga National Park in de Democratische Republiek Congo. De foto's van Brent Stirton van de dode dieren, een bijeffect van de illegale steenkoolactiviteten in de regio, zorgden voor internationale ophef. Deze gorilla's zijn ook nu nog een bedreigde soort door vernietiging van hun leefgebied en klimaatverandering.

Op de boerderij van veehouder Simon Booth in het zuidoosten van Australië graasden ooit 250 runderen. Maar toen fotograaf Amy Toensing in 2008 bij hem kwam werd de regio geteisterd door de meest desastreuze droogte sinds het begin van de metingen. Daardoor zagen talloze boeren, zoals Booth, zich gedwongen om hun vee te verkopen. Het gebied viel als een van de eerste ten prooi aan het veranderende klimaat, waardoor rivieren opdroogden, oogsten mislukten en dorpen met elkaar concurreerden in de strijd om water.

Twee vrouwen zijn langs een bergweg in Afghanistan gestrand en wachten op hulp. Toen fotograaf Lynsey Addario ze tegenkwam stond Noor Nisa (rechts) op het punt te bevallen. Ze was met haar moeder en echtgenoot op weg naar het ziekenhuis in Faizabad. Toen hun auto tijdens de vier uur durende rit stukging, was haar man hulp gaan zoeken. Addario, die al meer dan tien jaar reportages maakt over moedersterfte rond de geboorte, bracht de familie uiteindelijk naar het ziekenhuis.

Kindbruidjes staan in juli 2010 naast hun echtgenoten bij hun woning in de bergen bij Hajjah in Jemen. “Ik verstopte me telkens als ik hem zag,” vertelde Tahani (in het roze) over de eerste dagen van haar huwelijk met Majed. Zij was 6 en hij 25 toen ze met hem trouwde. Fotograaf Stephanie Sinclair doet al ruim een decennium verslag van de hartverscheurende verhalen over kindhuwelijken.

National Geographic-fotograaf Joel Sartore maakte deze foto van een drie jaar oude cheeta in het kader van zijn project Photo Ark. De kracht van de fotografie moet mensen motiveren om soorten te beschermen die mogelijk niet meer bestaan bij het ingaan van de volgende eeuw. Sinds het begin van het project heeft Sartore meer dan 10.000 portretten gemaakt van soorten die wereldwijd in dierentuinen en reservaten leven.

Kijk eens goed. Dit is geen gewone mannetjeskrab van de soort Loxorhynchus grandis, dit is een zombieschaaldier dat in de greep is geraakt van een parasitaire zeepok. Anand Varma heeft zich jarenlang toegelegd op het fotograferen van de wereld van parasieten die het brein van hun gastheer overnemen. Een daarvan is deze, die zijn macht gebruikt om de buik van de krab te vergroten en zo een geschikte ruimte te creëren voor de eitjes van de parasiet.

In 2013 vertrok schrijver Paul Salopek op een ruim 33.000 kilometer lange tocht over vier continenten in het voetspoor van 60.000 jaar menselijke migratie. Fotograaf John Stanmeyer vergezelde Salopek tijdens het eerste deel van zijn reis. Deze opname maakte hij van Somaliërs die in de stad Djibouti in het gelijknamige land bij de zee samenkomen om goedkoop signaal voor hun mobiele telefoons op te vangen.

Het was link om in de twintigste eeuw een grizzlybeer te zijn. Door de jacht en verdwijning van hun leefgebied waren in de jaren zestig nog maar zo'n zeshonderd dieren over. Maar toen de Amerikaanse wet op de dierenbescherming zijn intrede deed ging het weer de betere kant op. Rond 2010 waren er alleen al in de regio Yellowstone bijna duizend grizzlyberen, waaronder dit dier, dat door Charlie Hamilton James werd vastgelegd terwijl het zich tegoed deed aan een kadaver van een bizon in Grand Teton National Park.

Susan Potter werd een onsterfelijke dode toen zij op 15 februari 2015 stierf. Vijftien jaar daarvoor besloot Potter om haar lichaam na haar dood ter beschikking van de wetenschap te stellen. Fotograaf Lynn Johnson maakte dit beeld van het lijk van Potter in een omhulsel van polyvinylalcohol. Het werd vervolgens bevroren en in 27.000 plakjes gesneden, om daarna te herrijzen als digitaal kadaver waarmee medische studenten nog jarenlang kunnen worden onderwezen.

Katie Stubblefield verloor als achttienjarige haar gezicht. Toen ze drie jaar later, in 2017, een nieuw gezicht kreeg, was ze de veertigste persoon ter wereld waarbij een gezichtstransplantatie werd uitgevoerd. National Geographic-fotografen Maggie Steber en Lynn Johnson volgden de transplantatie voor een geweldig verhaal dat in september 2018 de cover van het magazine haalde. Johnson maakte deze foto nadat chirurgen het gezicht van orgaandonor Adrea Schneider hadden verwijderd. “Je gaat je hierdoor vragen stellen over alles wat we weten en denken over identiteit,” zei ze er achteraf over. “Dit is niet alleen maar weefsel. Dit is een mens.”

Een verzorger troost Sudan, het laatste witte neushoornmannetje op aarde, vlak voordat het dier in maart 2018 stierf. Fotograaf Ami Vitale maakte in 2009 voor het eerst kennis met Sudan en legde zich daarna toe op het vastleggen van het lot van deze ondersoort. De witte neushoorn is bijna uitgestorven doordat stropers uit zijn op de hoorn van de dieren. Er zijn alleen nog twee vrouwtjes over en wetenschappers stellen alles in het werk om de populatie van deze neushoorns weer nieuw leven in te blazen via in vitro fertilisatie.

“De hut trilde als de walrussen rond de hut waren,” schreef Evgenia Arbugaeva in het magazine van december 2019. Arbugaeva, geboren en getogen in het Russische Noordpoolgebied, keerde naar haar geboortegrond terug om het tragere levensritme in dit ijskoude landschap vast te leggen. Ze deelde zelfs gedurende twee weken een hut met een wetenschapper die walrussen bestudeerde. “We zaten drie dagen vast. We moesten voorzichtig zijn om geen paniek te veroorzaken onder de ongeveer 100.000 walrussen die zich rondom ons hadden verspreid. Als ze bewogen of met elkaar vochten stond de hut te trillen.”