Het is een uur of zes ’s morgens wanneer ik wakker word. Althans, dat vermoed ik: een klok is in geen velden of wegen te bekennen. Ik tuur door de kieren in mijn bamboe hut en stap naar buiten. Gapend loop ik over het strand naar de douche. Of naar de wc. Het verschil daartussen is niet zo groot: in één van de twee houten hokjes giet je een emmer leeg boven je hoofd, in het andere kun je dat maar beter niet doen. Kortom: ik ben op een plek waar de faciliteiten zijn beperkt tot een minimum. En het is fantastisch.
Op zoek naar jezelf? Bezoek de Filipijnen
Als ik terugloop naar mijn overdekte klamboe – meer is het niet – blèrt een haan zijn keel schor. Het is het enige geluid op een eiland waar verder niets of niemand is, afgezien van vijf medereizigers en de bemanningsleden van onze Filipijnse bangka-boot. Onder de picknicktafel liggen twee honden te slapen die hun bedelpogingen tijdens het diner de avond ervoor hebben gestaakt.
Over een paar uur begint dag twee van de vierdaagse eilandhoptour van El Nido naar Coron, twee stadjes in de eilandprovincie Palawan. En voor iedereen die op zoek is naar zichzelf: ergens tussen deze twee plaatsen is de kans het grootst om ’m te vinden.
Filipino power
De eilandhoptour voelt als een digitale detox in de meest luxe vorm. In ruil daarvoor krijg je ruim één behulpzaam bemanningslid per persoon tot je beschikking. Althans, wij dan. Hoewel de boot plaats biedt aan achttien toeristen zijn we slechts met zijn zessen. Plus nog zeven bemanningsleden, van wie de rol van sommigen mij gedurende de hele trip onduidelijk zal blijven.
Voor in elk geval twee bemanningsleden geldt dat niet. Zij hebben – na de bootmonteur – de belangrijkste rol aan boord: die van kok. Drie keer per dag zetten ze geweldige maaltijden op tafel. En drie keer per dag beleven ze een persoonlijk hoogtepunt wanneer iedereen de rijst aan de eettafel verwelkomt met de kreet Filipino power.
Een digitale detox
Vier dagen lang bestaan je grootste zorgen uit het ontwijken van kwallen en koraal in zee, het voldoende insmeren met factor tachtig om vervolgens alsnog te verbranden, en de ondraaglijke onzekerheid of je wel écht een zeeschildpad zult tegenkomen.
Binnen een halfuur verdwijnt je telefoon naar de achtergrond en na verloop van tijd weet je überhaupt niet meer waarom dat ding normaliter zo’n aanzienlijk deel van je dag opslokt. In plaats daarvan wordt er gesnorkeld, van kliffen afgesprongen en tijdens ieder ‘loos’ moment check je niet je Instagram, maar de binnenkant van je oogleden.
Eenmaal terug aan wal neem ik afscheid van mijn bootgenoten. Ik wacht nog even met het aanzetten van het internet op mijn telefoon, die vervolgens in het hostel bijna bezwijkt onder het te verwerken aantal nodeloze pushberichten. Met één druk op de knop ben ik digitaal weer thuis. Een dag later zet ik koers naar Cebu City. Het is de verste bestemming tijdens mijn reis door Azië, maar eigenlijk heb ik die al afgevinkt: met een glas met rum onder een sterrenhemel en wat palmbomen. Verder weg dan ik ooit had durven dromen.
Wil je een tour wil boeken van El Nido naar Coron of andersom, dan heb je verschillende opties. Zelf was ik op pad met Buhay Isla, maar ook Tao Philippines biedt excursies aan. Naast meerdaagse tours zijn er ook dagtrips te boeken.
