Het was het eerste dat we deden toen mijn vriend en ik voet aan wal zetten op Gran Canaria: onze huurfietsen ophalen. Dat ging van een leien dakje, want sinds enkele jaren zijn ze hier volledig op het fietstoerisme ingesteld. Binnen enkele minuten lagen er twee racefietsen in de achterbak van onze Nissan Juke en waren we klaar voor onze eerste rit.
Je zou het misschien niet verwachten, maar Gran Canaria is een van de populairste fietsbestemmingen van Europa. In het bergachtige binnenland kunt je prachtig mountainbiken en toerfietsen – op zogenoemde acampada controlada is wildkamperen zelfs toegestaan – en ook voor racefietsers heeft het eiland een weelde aan uitdagende routes te bieden. Wij trotseerden er twee weken lang het asfalt. Dit waren onze drie meest memorabele ritten.
1. Valley of the Tears
Om het ergste maar meteen achter de rug te hebben: dit is een rit waar je flink wat doorzettingsvermogen voor nodig hebt. De Valley of the Tears voert van het Parralillo-reservoir in het westen naar de top, enkele kilometers voor het dorpje Ayacata. Met een gemiddeld stijgingspercentage van tien procent zou je kunnen denken dat het profiel zijn naam geen eer aan doet, maar vergis je niet! Met bijna 1200 hoogtemeters in twaalf kilometer vliegen de rampas inhumanas (onmenselijke hellingen) je hier om de oren. Lange stukken van boven de vijftien procent zijn hier niet ongewoon.
De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik dit Canarische tranendal zelf aan me voorbij heb laten gaan, maar ik heb wél mijn vriend opgepikt in het dorpje San Bartolomé, een paar kilometer voorbij de top. Van de adembenemende uitzichten had hij helaas niets meegekregen, zei hij. Maar hoe deze klim aan zijn naam komt, dat heeft hij geweten.
2. Pico de las Nieves
Een klassieker voor iedereen die Gran Canaria op zijn stalen ros bezoekt: het beklimmen van de allerhoogste top van het Canarische eiland. De Pico de las Nieves, ofwel sneeuwpiek, is 1949 meter hoog en biedt een prachtig uitzicht over het eiland en de Atlantische Oceaan – waarbij zelfs de Pico del Teide van Tenerife in noordwestelijke richting aan de horizon prijkt.
De Pico de las Nieves is vanuit verschillende richtingen te beklimmen, maar de populairste route begint in Maspalomas in het uiterste zuiden van het eiland. Hier fiets je via de wuivende palmen van Arteara en Fataga langs het dorre en droge Agua Latente om uiteindelijk te eindigen in een geurig dennenbos aan de top.
Met een gemiddeld stijgingspercentage van vijf procent is het profiel gematigd, al is dat voor een klim van meer van veertig kilometer geen overbodige luxe. Het zwaarst had ik het op het korrelige asfalt tussen Ayacata en Roque Nublo, waar een groep Britse toeristen ons juichend vanuit hun auto de haarspeldbochten van elf procent hielpen overbruggen. Eenmaal aan de top werden we met applaus onthaald – een letterlijk en figuurlijk hoogtepunt!
3. Een rondje binnenland
Het klimaat op Gran Canaria is vrijwel het hele jaar gematigd, maar door de vulkanische oorsprong van het eiland zijn de verschillen tussen noord en zuid aanzienlijk. Het zuiden ligt in de regenschaduw van de bergen en is daardoor droog en grillig, terwijl het noorden juist groen en vruchtbaar is.
Fiets je een rondje door het bergachtige binnenland, dan zie en voel je het klimaat veranderen met elke kilometer die je aflegt. De weg langs Mirador Degollada de la Cruz Grande, tussen dorpjes La Plata en Agua Latente, omschreef mijn vriend tijdens een van onze ritten als een poort tussen twee uitersten. Met het wijken van de bergen aan weerszijden van het asfalt ondergaat het landschap hier een indrukwekkende gedaanteverwisselingen. Teken hier dus vooral een mooi rondje op je fietscomputer om je tijd op dit kleine continent mee af te sluiten.
