Hij slaapt. De hele klim al. Vanaf het moment dat we de weg omhoog inslaan, de Kreealm op, dommelt mijn zoontje weg in de kinderdrager op mijn rug. Zijn hoofd schommelt mee bij elke stap die ik zet. Als ik om de paar honderd meter even pauze houd – een kind van richting de twintig kilo op je rug is best pittig – en de rugzak neerzet, blijven zijn ogen dicht.
Bijna anderhalf uur lang lopen mijn vrouw en ik in alle rust door een Alpenlandschap om door een ringetje te halen. Ik hoor mijn eigen ademhaling, ik kijk naar de wolkeloze lucht boven me en veeg de zweetdruppels van mijn voorhoofd. Tot we bijna bij de Kreealm-Bichlhütte zijn, de berghut aan het eind van de weg.
Klingelende bellen zorgen voor het geruststellende geluid van de Alpen in de zomer. ‘Koe!’ hoor ik uitgelaten in mijn oor. Wakker. En meteen weer verbaasd over alles wat hij om zich heen ziet.
Altijd naar de Alpen
De eerste keer dat ik de bergen zelf zag, was ik te jong om het me te herinneren. Met een paar maanden oud werd ik door mijn ouders meegenomen naar het Oostenrijkse Vorarlberg.
Soms voelt het alsof ik daar toen als Obelix in een ketel met toverdrank ben gedoopt. Een onzichtbare, levenslange injectie met frisse berglucht, die ervoor zorgt dat ik naar de bergen blijf verlangen. Ik bleef terugkomen.
Ik kan me geen jaar uit mijn leven herinneren dat ik niet in de Alpen ben geweest. Als ik terugdenk aan de vakanties in mijn jeugd, dan denk ik aan Berchtesgaden in Beieren, aan winters in Oostenrijk en Frankrijk, of aan een zomer in Slovenië en Zwitserland.
Niets missen van onze verhalen? Volg National Geographic op Google Discover en zie onze verhalen vaker terug in je Google-feed!
Ik heb vriendschappen van decennia oud waarbij we nog steeds mijmeren over het geluk van zweven in een stoeltjeslift. De berglucht die op je wangen slaat. Een landschap waar je in kan verdwalen door er alleen maar naar te kijken. En nu zie ik de kinderlijke verwondering van mijn eigen zoon.
Met de gondel omhoog
De eerste keer in de kabelbaan omhoog nog spannend. Zijn neus tegen de ramen van het dalstation gedrukt, waar de gondels een voor een ratelend binnenkomen. De cabine nog te groot en onwerkelijk om er zelf in te durven. Maar eenmaal binnen kijkt hij zijn ogen uit. ‘Bergen!’ roept hij uitgelaten. ‘Bergen!’ Ik kijk ernaar en geniet.
Leestip: Dit Oostenrijkse dal is de perfecte familiebestemming in de Alpen
Het is de volgende stap in mijn eigen fascinatie voor de Alpen. Want ik blijf ervan leren. Hoe simpel het is om met een kind van twee een leuke dag te hebben op een plek waar je zelf het gelukkigst bent. Een wandeling naar een stuwmeertje waarin het landschap magisch weerspiegeld wordt. Een opmerking van een ouder Oostenrijks stel over de bergschoentjes van mijn kind.
Overal een speeltuintje met een glijbaan, zandbak of zelfgemaakte houten klimtoestellen. We komen berghutten tegen waar geiten, koeien en konijnen rondscharrelen. Ik lette er nooit zo op voordat ik zelf vader werd. Dat de bergen – zeker hier in Großarl – zo geschikt zijn voor de verwondering van de allerkleinsten. De verwondering waar je als volwassene zo makkelijk in mee kunt.
Kringen in het water
De laatste dag wandelen we naar de Ötzlsee. Vanuit het dorpje Hüttschlag heen en weer over een niet al te moeilijke route. Een glooiend karrenspoor door een vallei die nergens heengaat, behalve dieper Nationaal Park Hohe Tauern in.
Het is kraakhelder vandaag, maar door de neerslag van de avond ervoor – regen in het dal, de eerste sneeuw op de bergtoppen – ligt het landschap erbij als een bord kaiserschmarrn: bestrooid met een vers laagje poedersuiker. We lopen langs kronkelende riviertjes, waar vliegvissers met hun lieslaarzen meer dan kniediep in het water staan. Tot we het smaragdgroene bergmeertje voor ons zien liggen, verscholen tussen beboste hellingen.
Ik hijs de kinderdrager van mijn rug. Mijn vrouw pakt de vanochtend gesmeerde broodjes uit de tas en samen met mijn zoontje zoek ik een plekje aan de rand van het meer. Meteen zoekt hij naar steentjes om in het water te gooien. Bij elke kring die het veroorzaakt slaat hij een gilletje van vreugde. Ik zoek met hem mee en kijk ondertussen naar het landschap om me heen. En even is alles precies zoals het moet zijn.
Dit artikel is tot stand gekomen met medewerking van het Großarltal.
Meer ontdekken? Krijg onbeperkt toegang tot National Geographic Premium en steun onze missie. Word vandaag nog lid!
