Samen met mijn vrouw en twee jonge kinderen maak ik een roadtrip door noordelijk Oostenrijk. We zijn aangekomen in Dachstein Salzkammergut, een vakantieregio die bekend staat om haar Alpenlandschappen. Terwijl mijn gezin in de zon van de bergrust geniet, ga ik met gids Martin van Nemo Point op fietsavontuur. Tussen de weelderig groene dalen en ijsblauwe gletsjers op grotere hoogte ligt een bospadennetwerk met een totale lengte van ruim achthonderd kilometer. Deze onverharde maar goed begaanbare paden maken het makkelijk om snel vele kilometers af te leggen en met de wind in de haren van vele verschillende uitzichten te genieten.
Ik klik mijn helm vast, zet mijn voeten op de pedalen en rol de eerste meters door het rustige dorp Gosau. De elektrische mountainbike die ik van de organisatie leen, is hier geen overbodige luxe. Tijdens de geplande route van 35 kilometer word ik getrakteerd op duizend hoogtemeters. Dankzij de extra grote accu hoef ik niet bang te zijn dat ik het laatste stuk voor onprettige verrassingen kom te staan. We verlaten het dal van Gosau om het hogerop te zoeken in de bergen. Gids Martin stapt bij een voormalige steengroeve van zijn fiets om me te laten zien hoe hier al zo’n vierhonderd jaar gesteente gemijnd wordt. Het tachtig miljoen jaar oude grijze gesteente werd vooral gebruikt voor het winnen van slijpstenen. Het mijnen werd in 1969 stopgezet en zo’n twintig jaar later door een paar lokale enthousiastelingen weer parttime opgepakt.
Niet alleen van de oude steengroeve gaan Martins ogen glinsteren. Hij neemt me mee naar schilderachtige almen. Behalve het gemekker van grazende geiten en het gekraak van het grind onder onze wielen is het hier aangenaam stil. De frisse berglucht stroomt mijn sneller pompende longen in en verkoelt mijn warme huid. Na gestaag stijgen parkeren we de fietsen voor een korte wandeling naar Löckermoos. Het kleine bergmeertje ligt er stil bij en weerspiegelt de witte wolkjes in de lucht. Het plankenpad zorgt ervoor dat we droge voeten houden in het natte hoogveengebied waar het meertje deel van uitmaakt. Volgens een lokale legende leeft er een drie meter lange worm, de ‘Löcker-worm’, in het kleine meertje. Wij keren, zonder kennis te maken met dit bijzondere wezen, terug naar onze fietsen.
Na een lange klim bereiken we Martins favoriete alm bij de Plankenstein-Leutgebhütte. Het verrast me niet dat deze alm Martins hart veroverd heeft. De authentieke houten berghut staat op 1.540 meter hoogte in een decor van glooiend groen, donkergroene naaldbomen en rotsige bergtoppen. Hier zie je geen files met auto’s, maar files met koeien op weg naar een vers hoekje op hun alm. In de bandensporen van Martin race ik bergaf naar een uitzichtpunt bij de Gosausee. Het bijna perfect ovaalvormige blauwe meer ligt ingesloten tussen meerdere bergen. De hellingen zijn op sommige plekken zo steil, dat er geen naaldboom groeit.
Martin heeft voor de laatste kilometers van onze tocht nog een traktatie in petto. De verharde weg terug naar ons startpunt is zo steil, dat we met zo’n 75 kilometer per uur over het wegdek racen. Met de adrenaline nog door mijn bloed pompend en tintelende wangen van de wind, stap ik na vijf uur fietsen van mijn e-bike. Ik neem afscheid van Martin, met het voornemen later om nog eens terug te komen voor mijn volgende adrenalinekick in dit fotogenieke landschap.
Deze reis werd mogelijk gemaakt door Oberösterreich.
