Peter Cozzens zat de afgelopen vier jaar met zijn neus in verklaringen van neven, schoonzonen en kleinkinderen van stamhoofden die de geschiedenis schreven. Hij beleefde de hele strijd van de indianen om West-Amerika opnieuw, was getuige van het visioen van Zittende Stier en las alles wat er te lezen valt over de moedige gevechten van Woest Paard. De oneindige vredesverdragen vol onmogelijke beloftes en getuigenissen van stamhoofden die naar Washington werden gehaald – zodat ze konden zien met hoeveel de blanken wel niet waren – passeerden zijn bureau. En hij schreef het allemaal op. Zo ontstond het eerste boek dat een gebalanceerd en objectief overzicht geeft van de strijd om West-Amerika.
“Veertig jaar geleden werd al een boek geschreven over deze oorlog,” vertelt Cozzens. “Bury My Heart at Wounded Knee (Begraaf mijn hart bij de bocht van de rivier) werd een bestseller die het schuldgevoel van de Amerikanen, dat in de jaren zeventig sowieso al floreerde, voedde.” Met zijn nieuwe boek De Aarde Huilt, wil Cozzens op een meer gebalanceerde manier verslag doen van de onmogelijke strijd van de indianen. “Het is en blijft een tragisch verhaal,” zegt hij. “Maar er bestaan enkele grote misconcepties rond deze strijd die ik aan de hand van dit boek voor eens en voor altijd uit de weg wil ruimen.”
De eerste en grootste misconceptie is dat het leger de indianen wilde uitroeien. Daarnaast gaat men er over het algemeen van uit dat ook het beleid van de regering daarop ingesteld was, wat helemaal niet het geval was. Wat ze wilden, was de indianen civiliseren, volgens hen was dat de enige manier om het volk te redden. Ook trachtte de regering de indianen talloze keren tegemoet te komen met vredesverdragen en -overleg, maar ze deden beloftes die ze onmogelijk konden nakomen.
De derde misconceptie is dat de indianen als een geheel tegen de blanken vochten, ook dat is helemaal niet het geval. En dat was ook meteen de grootste fout van de indianen. Verschillende stammen bevochten elkaar continu, niet om politieke redenen, maar uit trots. Vechten was voor de indianen wat werken voor ons is. Je prestaties bepalen je positie in de maatschappij. Vechten tegen blanken deden ze echter met tegenzin, omdat ze blanken niet als geduchte tegenstanders beschouwden, werd een overwinning op een van hen ook niet als een prestatie gezien. De meeste indianen die tegen blanken vochten hadden geen politieke redenen, vechten tegen blanken deden ze alleen als het echt moest om hun territorium te verdedigen.
Onderling hadden ze al talloze oorlogen uitgevochten toen de blanken aankwamen. De Crow, bijvoorbeeld, waren omringd door de Sioux en de Cheyenne, die al eeuwenlang hun aardsvijanden waren. Ze volgden dus de analogie ‘de vijand van mijn vijand is mijn vriend’ en ze werkten samen met de blanken om deze stammen te bevechten. Ook de Shoshone werkten mee met de blanken, mede omdat ze wisten dat dit hun beste kans was om hun vijanden te verslaan. Maar ook omdat ze inzagen dat ze geen kans hadden tegen de blanken, die in hun ogen met ontelbaar veel waren.
Deze strategie legde hen geen windeieren, de Crow en de Shoshone kregen uitstekende reserveringslanden toegekend, terwijl het grootste deel van de indianen moet overleven op de slechtste gronden van de Verenigde Staten. “Zou het anders gelopen zijn als de indianen vanaf het begin hadden samengewerkt?” vraag ik me af. “Het hele proces zou misschien anders gelopen zijn,” antwoord Cozzens. “Misschien zou het langer geduurd hebben en zouden ze beter land hebben gekregen, maar vanaf het begin stond vast dat ze deze manier van leven niet vol hadden kunnen houden. Door hun nomadische levensstijl hadden ze veel grond nodig, maar ze waren slechts met 200.000 (ongeveer). Toen woonden ten oosten van de Mississipi 36 miljoen blanke Amerikanen, twee miljoen daarvan waren al naar het westen getrokken. Daar konden de indianen simpelweg niet tegenop.
Het boek is te koop in de plaatselijke boekhandel en online.
De booktalk is een maandelijkse rubriek waarin boeken die pas uitkwamen in Nederland besproken worden en schrijvers hun zegje kunnen doen. Heb jij een boekentip? Mail dan naar zoe.degoede@fox.com.
