Terwijl de galmende blaasinstrumenten en bonkende drums van een Dagestaans volksliedje klinken, pakt een slanke jongeman in een geborduurd vest, wit hemd en een nauwsluitende broek een zes meter lange titanium balanceerstok en stapt van een klein platform op vier meter boven de kale planken van het podium.
Er zijn geen veiligheidskabels en er is geen net. Achteruit koorddansend keren ze terug naar hun torens, terwijl ze naar het (denkbeeldige) publiek zwaaien. Daarna klimmen ze omlaag.
Door de verbazing over hun vaardigheid en de angst dat ze vallen, is mijn hartslag zo gestegen dat het zweet me uitbreekt. Wanneer ik me omdraai naar Askhabali Gasanov, de besnorde trainer en manager van deze groep, de Dagestani Eagles, stel ik hem de meest voor de hand liggende vraag: “Er is geen net. Waarom zijn ze daar boven niet bang?”
“Een Dagestaanse koorddanser mag geen angst kennen,” is het antwoord van Gasanov. “Nooit.” Hij zet de laptop waarop muziek wordt afgespeeld uit. “Dat is genoeg voor nu!” roept hij. De artiesten verlaten het podium.
We bevinden ons in de vervallen Tatam Muradov Dagestan State Philharmonic, op een paar straten van het turkooiszilveren water van de Kaspische Zee, in Machatsjkala, de hectische, bouwvallige hoofdstad van de Russische republiek Dagestan.
Gasanov traint zijn groep onder de vlag van zijn circusstudio Pehlivan, die uit dertien artiesten en potentiële artiesten bestaat. Vandaag begeleide hij de generale repetitie van de Eagles, die vaak door Rusland rondreizen. Ze hebben prijzen gewonnen in Dagestan en meegedaan aan wedstrijden in Moskou. (Uitnodigingen om in het buitenland op te treden, hebben ze af moeten slaan, omdat er geen geld is om te reizen.)
Hun repertoire omvat acts met hoepels en blinddoeken en koorddansers die op elkaars schouders staan, heen en weer rennen of met bijeengebonden voeten optreden. Voor sommige acts zijn zelfs drie personen nodig. Een dergelijk hoog niveau vereist bijna dagelijks training, een hoog aangeboren evenwichtsgevoel en het gebruik van contragewichten.
Dit verhaal is ingekort en werd oorspronkelijk in het Engels gepubliceerd op NationalGeographic.com
