Ik zocht een camping in IJsland, maar vond een leeg schoolgebouw

‘Niet voetballen met de basketbal!’ Ik hoor het mevrouw Van der Maarl nog roepen. Maar nu, zo’n 20 jaar later, is mijn voormalige basisschooljuf in geen velden of wegen te bekennen. Ik neem een aanloop, haal uit en zie hoe de basketbal naar de andere kant van de gymzaal stuitert.

Bij afwezigheid van docentelijk gezag word ik ditmaal op een andere manier teruggefloten: zonder warming-up ongeschonden een bal op doel rammen is er niet meer bij, voel ik aan mijn tegenstribbelende bovenbeen. Dat ik kort daarvoor achter het stuur vandaan ben gekropen na een urenlange autorit, heeft het stramme gestel vast ook geen goed gedaan.

Kamperen in winters IJsland

Met een busje hop ik van camping naar camping in IJsland, dat eind november geheel van toeristen is verstoken. Die stilte in het doorgaans zo drukbezochte land laat zich best verklaren: met de winter in aantocht is het aantal uren daglicht per etmaal op één hand te tellen.

De kampeerfaciliteiten op IJsland lopen nogal uiteen. Soms moet je het doen met een grasveld en een simpel toiletgebouw, andere keren krijg je een heel schoolgebouw inclusief gymzaal tot je beschikking, zoals hier.

Wil je in dit seizoen toch wat van het IJslandse natuurschoon kunnen aanschouwen? Doe dat dan bij voorkeur en uitsluitend tussen half elf ’s morgens en drie uur ’s middags, daarbuiten is het licht uit. En zo kom ik in de middag al in het pikkedonker aan bij de volgende camping.

Een schoolgebouw voor mezelf

Dat blijkt in IJsland een rekbaar begrip. Soms parkeer je je bus op een grasveld met niet meer dan een eenvoudig toiletgebouw. Betalen voor de nacht gebeurt op goed vertrouwen, contanten stop je in een brievenbus.

Maar heel af en toe word je ineens overladen met luxe, zoals vandaag. In het Noord-IJslandse Húnabyggð – hier, om precies te zijn – krijg ik de faciliteiten van een heel schoolgebouw tot mijn beschikking.

Alleen overnachten doe je in de bus, die ik mag parkeren op het naastgelegen sportveld. ‘Voel je vrij om de gymzaal te gebruiken. Voorbij het lokaal van juf Jónsdóttir aan je linkerhand,’ vertelt de receptionist terwijl hij me de sleutel van de school overhandigt.

12 minuten en 57 seconden zonder tegenligger

Na wat lichaamsbeweging – het skateboarden ging aardig, de afsprong op de grote mat kon beter – plof ik neer in de aula. Op schoot staat een bord pasta met saus, twee ingrediënten die ik vakkundig heb gemixt en opgewarmd in de schoolkeuken. Bij afwezigheid van een gesprekspartner zet ik de tv aan. Voor het eerst deze week heb ik het warm genoeg om mijn muts af te zetten.

Wees niet verbaasd als je in Noord-IJsland minutenlang geen tegenligger tegenkomt. Vooral in de winter heb je complete delen van het land voor jezelf.

Bij het journaal stop ik met zappen. Voor filemeldingen lijkt in IJsland geen blokje ingeruimd. Eerder vandaag had ik al geklokt dat het op de ringweg zomaar 12 minuten en 57 seconden kan duren voordat een volgende tegenligger zich aandient.

Noorderlicht vanuit de bus

De vrijgekomen zendtijd wordt dankbaar opgeëist door de weervrouw van dienst: grote kans op noorderlicht vanavond, maak ik op uit haar enthousiaste IJslandse betoog, een beetje geholpen door het begeleidende plaatje van een dansende groene deken op het scherm achter haar.

Ik veer op van de bank alsof ik de schoolbel hoor luiden en haast me langs de gymzaal naar buiten. De bus parkeer ik met zijn kont richting het noorden. Ik kruip diep weg in mijn slaapzak, waarna het wachten is op het beloofde hemelspektakel.

Langzaam klaart de lucht op en wennen mijn ogen aan het donker. En ja hoor, na een halfuur zie ik de eerste flarden van het poollicht sierlijk door de lucht bewegen – wat mij betreft het absolute toppunt van luxe.

De eerste flarden van het noorderlicht, te zien door de ruiten van de bus waarmee ik op pad was.

Verder lezen? Schrijf je in voor de gratis nieuwsbrief van National Geographic en ontvang wekelijks de favoriete verhalen van de redactie in je mail.