‘Als je boven bent, hou dan de oceaan en Rhossili Bay rechts van je.’ In gedachten herhaal ik de woorden van Dafydd, de Welshe bed-and-breakfastuitbater bij wie ik verblijf. Ik sta op de top van de heuvel. Mijn blik glijdt over het landschap. Langs de witte stippen van boerderijen tot de einder, waar een langgerekte heuvelrug uitloopt in de oceaan.

‘De draak,’ fluister ik. ‘Daar waar de staart van de draak de oceaan raakt, zie je twee heel opvallende rotspartijen,’ benadrukte Dafydd aan de ontbijttafel terwijl hij de plek op de kaart aanwees. ‘Worm’s Head. Dat is je mikpunt’.

Ik zie geen rotspartijen. Wel een dichte mist die vanuit de Atlantische oceaan over de tip van het schiereiland Gower rolt. De wind steekt op. Mijn waterdichte jasje klappert. Ik draai me met mijn rug naar de wind en haal mijn smartphone uit mijn rugzak. Geen bereik. Een witte mist valt neer. Ik ben alleen en zie geen meter meer voor me.

Soloreizen steeds populairder

Toen Dafydd me vertelde dat er, naast een gemakkelijke weg over het strand, ook een minder gebruikt pad over de heuvels naar de landtong Worm’s Head liep, zei mijn intuïtie direct ja. Tegen het onbekende en het avontuur.

Twintig jaar geleden begon ik solo te reizen vanuit een verlangen om de wereld op mijn eigen manier te verkennen: traag, intuïtief en ongepland. Zonder overleg, zonder route. Alleen mijn gevoel als kompas. Wat toen nog uitzonderlijk was, blijkt vandaag een trend binnen de reissector. ‘Soloreizen blijft een niche, maar wel een die snel en structureel groeit,’ zegt toerismestrateeg Isabel Mosk.

Leestip: In je eentje op reis? 4 alternatieve bestemmingen voor de soloreiziger

Vandaag reist twaalf procent van de Nederlanders solo, tegenover tien procent in 2023 en elf procent in 2024. Ook internationaal is de groei zichtbaar, onder meer in Duitsland, Frankrijk, Zweden, Denemarken en het Verenigd Koninkrijk. ‘Vooral sinds covid zien we een steile opmars. Reisplatforms en Facebookgroepen voor soloreizigers schoten als paddenstoelen uit de grond,’ aldus Mosk.

Waarom vrouwen vaker solo reizen

De reissector speelt daar actief op in. Maar wat verstaan we eigenlijk onder soloreizen? ‘Soloreizen is breder dan je zou denken,’ legt Mosk uit. ‘Je hebt mensen die er écht alleen op uit trekken en reizigers die alleen vertrekken en zich ter plaatse aansluiten bij een groepsreis, met ruimte om ook zelfstandig de bestemming te verkennen. Beide vormen vallen onder soloreizen en zitten in de lift.’

Opvallend is ook, zegt Mosk, dat het overgrote deel – tot 85 procent – van de soloreizigers vrouw is, en dat in alle leeftijdsgroepen. De motivatie van vrouwen is bovendien opvallend anders dan die van mannen, zo blijkt uit onderzoek van het CBI.

Waar mannen vaak kiezen voor sportieve of fysiek uitdagende reizen, zoeken vrouwen vooral zelfinzicht, het verleggen van grenzen en het ervaren van vrijheid, zegt Mosk. ‘Alleen reizen betekent kiezen voor je eigen tempo. Voor vrijheid. Voor wie jij bent, los van rollen of verwachtingen.’

Tussen de geiten

De wind raast over de heuvel en drukt me tegen de grond. ‘Jij kunt dit,’ spreek ik mezelf toe. Plots hoor ik in de mist een zacht geklingel van belletjes. Een groepje geiten loopt de heuvel op, steekt vlak bij me de neus in de wind en daalt langzaam de heuveltop weer af. Ik besluit hun voorbeeld te volgen, buk, blijf zo laag mogelijk bij de grond en zet de afdaling in.

Wil je niets missen van onze verhalen? Volg National Geographic op Google Discover en zie onze verhalen vaker terug in je Google-feed!

De geiten vinden beschutting achter een lage rotswand. Ik laat me zakken tegen een gespikkelde rots en kom op adem. Na meer dan een uur bereik ik eindelijk een onverharde weg. De mist trekt even uiteen. Net lang genoeg om tussen de flarden door een oranje schuur te zien, waar een man aan het werk is.

‘Hello,’ roep ik. De wind overstemt mijn stem. Ik zwaai en loop naar hem toe. ‘Is dit de kortste weg naar Worm’s Head?’ vraag ik. Hij schudt het hoofd en wijst naar een hek iets verderop. ‘Open het hek. Je kunt door mijn velden naar beneden wandelen. Dat is de kortste weg.’

Waarom reizen goed is voor je brein

‘Reizen is goed voor je brein,’ zegt psycholoog Ap Dijksterhuis, auteur van Wie (niet) reist is gek. ‘Onderzoek toont aan dat mensen creatiever worden als ze reizen. Je brein wordt steeds verrast: je doet dingen die je niet gewend bent, je bevindt je in een nieuwe omgeving en ontmoet onbekende mensen.’

Dijksterhuis kan zich goed voorstellen waarom soloreizen aan populariteit wint. ‘In een wereld vol prikkels, verplichtingen en bereikbaarheid is onze behoefte aan vrijheid en onafhankelijkheid veel groter dan pakweg vijftig jaar geleden. Dat blijkt uit tal van studies, net als het feit dat elke generatie meer stress ervaart dan de vorige.

Leestip: Alleen op reis: tips van onze redactie

Reizen werkt stressverlagend. Hoe langer je weg bent, hoe onbekender de omgeving, hoe sterker het effect.’ Soloreizen past volgens Dijksterhuis perfect binnen de tijdsgeest. ‘Het laat je toe om, in alle vrijheid en onafhankelijkheid, je eigen ritme te volgen en echt even weg te zijn.’ Precies dat herken ik. Die vrijheid. Het is onbetaalbaar. Ook, of juist, als de weersomstandigheden tegenzitten.

Alleen reizen doe je niet alleen

De regen neemt toe, zwarte wolken schuiven over het land. Het lijkt avond, hoewel het vroeg in de namiddag is wanneer ik de deur van The Worms Head Hotel openduw.

In de deuropening van de gelagzaal blijf ik even staan. Een barman snelt naar me toe en legt een dweil op de grond. Ik giet het water uit mijn schoenen, trek mijn natte kleren uit en hang ze op een rek bij de verwarming. De adrenaline stroomt nog door mijn lijf. Hoe blij ben ik dat ik mijn intuïtie volgde en voor dit minder begaanbare pad koos. Het bracht me dichter bij de natuur, en nog dichter bij mezelf.

Auteur Kristel Vereecken deed mee aan de masterclass Reisjournalistiek van National Geographic. Wil je zelf reisjournalist worden of leren hoe je betere reisverhalen schrijft? Meld je dan hier aan voor de volgende masterclass Reisjournalistiek.

Met een glimlach begin ik te eten van een dampend bord aardappelsoep. Bij soloreizen ervaar ik elke ontmoeting als een opening naar een nieuwe wereld. Die onverwachte connecties zijn de kers op de taart van het soloreizen. ‘Dafydd, kom je mij halen?’ vraag ik even later door een krakende telefoon. Een uur later trippel ik over het asfalt achter hem aan. Dafydd vecht tegen de wind om het portier van de auto open te houden. Hij drapeert een handdoek over de zetel en ik stap in.

Meer ontdekken? Krijg onbeperkt toegang tot National Geographic Premium en steun onze missie. Word vandaag nog lid!