Samen met Santos, Ivan en Ariel wandelen fotograaf Raymond Rutting en ik door de bergen rond Tilcara. Het is niet zomaar een wandeling, en wel om twee redenen.

Ten eerste loopt Paco achter me aan. Paco is een lama. En lama’s blijken achterdochtig. Zodra ik met mijn hand zijn lijf wil aanraken, om te aaien, stopt hij en deinst hij met zijn kop terug. ‘Eh, moet dat?’ zie ik het beest denken. ‘Tss, hoe ongepast.’

Maar na een tijdje, als ik heb bewezen dat ik niets kwaads van plan ben, merk ik dat Paco mijn aanwezigheid billijkt. Hij laat zich wat makkelijker naderen, staat toe dat ik zijn nek streel (niet echt prettig, zijn wol is vettig en vol takjes en andere rotzooi) en volgt me nu zonder haperingen.

Het heeft wel wat, om met een lama aan de hand door dit landschap te wandelen. Ooit kwamen in deze vallei duizenden lama’s voor, ze werden gebruikt voor de transport van zout naar de markt. Maar door het groeiend aantal inwoners en de komst van modernere vervoermiddelen, zijn er nog maar een paar over. Waaronder Paco. De cactussen en kliffen om ons heen maken het plaatje compleet.

Santos, Ivan en Ariel praten me bij over de geschiedenis van het gebied, de sfeer is uitstekend, zeker als we op de top van een klif picknicken met wat taartjes (wortel en spinazie), chips, gedroogd fruit en een fles Malbec uit de regio. Paco, die aan een boom staat vastgebonden, buigt voorover en eet pardoes wat fruit uit mijn handen, tot hilariteit van de anderen.

Als we de berg weer afdalen, leest Raymond een berichtje van zijn iPhone voor. Videla is dood! De oud-dictator, die tussen 1976 en 1979 dood en verderf zaaide in dit land, blijkt zeer gehaat bij ons gezelschap.

Vooral Ariel, een leraar geschiedenis en aardrijkskunde, weet even niet goed hoe te reageren. Als ik hem vraag of hij blij is dat Videla is overleden, zegt hij: ‘Ik ben nooit blij als iemand sterft. Maar ik ben wel blij dat er met zijn dood een definitief eind lijkt te zijn gekomen aan een donker tijdperk in Argentinië. Weet je, Pablo, ik heb veel van mijn vrienden verloren. Opeens waren ze verdwenen. Ik mis ze nog steeds.’

Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. ‘Een dag om nooit vergeten, deze 17de mei?’ vraag ik hem maar. Dat kan hij bevestigen. ‘Ja, dat zeker. Maar dat komt ook omdat Paco dat fruit uit je hand vrat!’

Lees ook: Bericht uit El Norte en volg managing editor Paul Römer ook op Twitter.