Om half zeven ‘s ochtends loop ik heaven binnen: één van de verblijven van de kapucijnaapjes in Parque Machia. Zodra ze me horen, beginnen ze te roepen en wanneer ik dichtbij genoeg ben vliegen ze me om mijn nek. Ik doe vrijwilligerswerk in één van de drie parken van Inti Wara Yassi, een organisatie die vecht tegen illegale dierenhandel in Bolivia. Geredde wilde dieren worden hier opgevangen met als doel ze weer uit te zetten in de natuur.
Parque Machia ligt in het piepkleine Boliviaanse jungledorpje Villa Tunari, recht aan het begin van het Amazonewoud. Er wonen poema’s, neusberen, vogels, verschillende soorten apen en nog vele andere dieren. De aapjes in heaven kunnen niet meer in het wild uitgezet worden, omdat ze te tam zijn. Daarom proberen ze de leefomgeving in Machia zo natuurlijk mogelijk voor ze te maken. Veel van de kapucijnen die hier zitten zijn als huisdier gehouden. In earth, het verblijf ernaast, zitten kapucijnapen die wel binnenkort uitgezet worden, hoewel het jaren duurt om de dieren hier goed op voor te bereiden.
De dagen beginnen vroeg in Machia en nooit eerder in mijn leven heb ik zo hard gewerkt. Om zes uur sta ik op, om direct na het ontbijt aan de slag te gaan. Het grootste deel van de dag ben ik bezig met eten bereiden en poep vegen. Naast het vele schoonmaken, hakken we takken in de jungle als speelgoed voor de kapucijnen en wassen we de dekentjes die, wederom, vol poep zitten. Om zeven uur zijn we klaar, iedere veertien dagen krijg je één dag vrij.
Tussen het harde werken door is er tijd om wat met de aapjes te spelen en knuffelen. Zij genieten volop van de aandacht! En ik ook. Het is verbazingwekkend hoe iedere aap een totaal eigen karakter heeft. Zo ben ik dikke vrienden met de kleine Ruperto. Nieuwsgierig kijkt hij me aan, terwijl hij een vinger in mijn mond probeert te steken. Daarna kruipt hij mijn veel te grote blouse in, waar hij een soort hangmat van maakt door achterover te leunen. Apen zien je hier als een levend klim- en speeltoestel.
Andere vrijwilligers verzorgen poema's, slingerapen, vogels of neusberen. We mogen niet bij elkaar kijken, om het voor de dieren zo rustig mogelijk te houden. Soms moeten er zwaardere taken uitgevoerd worden, waar iedereen voor ingeschakeld wordt. Zo lopen we om vijf uur ’s ochtends, voor de normale taken van start gaan, met grote zandzakken op onze schouders kilometers omhoog de jungle in naar het verblijf van de slingerapen. Het is loodzwaar, maar we zijn allemaal even gemotiveerd. Iedereen is hier met hetzelfde doel: de dieren een beter leven geven.
In de avonden eten we met elkaar, maken we een kampvuur op het strand en kletsen we bij over alle dieren. Ademloos hoor ik de verhalen aan van vrijwilligers die met de poema’s werken. Uren lopen zij door de jungle, de poema leidt de weg. Eigenlijk schieten woorden tekort om mijn ervaring in Machia te omschrijven. Het was ongelofelijk om op deze manier met zulke slimme dieren te werken, om een klein steentje bij te kunnen dragen aan een beter leven voor hen. Ik verlang vaak terug naar het park en zal zeker nog terugkeren. Al is het alleen maar om mijn lieve Ruperto nog een keer te knuffelen!
Inti Wara Yassi is altijd op zoek naar enthousiaste en hardwerkende vrijwilligers, ook in haar andere parken. Kijk voor meer informatie op hun website.
