Met een bergkaart en drie coupons strijken we neer in het eerste restaurant – en tevens het startpunt – van deze culinaire hike in het Brandnertal: een skigebied in westelijk Oostenrijk dat in de zomer verandert in een wandelparadijs vol bossen, watervallen en bergmeren. Langs de doodlopende weg die het dal inloopt liggen hier en daar verspreid wat huizen, hotels en restaurants. Onze hike start op het zonnige terras van restaurant Alpentenne in Innertal, op 1.050 meter hoogte. Terwijl de ober het voorgerecht op tafel zet – gerookte forel op brood met een crèmige saus van rode bosbessen – vertelt hij vrolijk dat het volgende restaurant zich recht in de bergen boven ons bevindt: op 1600 meter.
Dit is onze laatste dag in de regio Vorarlberg – de kleinste en meest westelijke deelstaat van Oostenrijk – en iedere dag hebben we stevige tochten door de bergen gemaakt. Een steile hike omhoog is dus niet echt mijn favoriete vooruitzicht, maar vooruit. Over twee dagen zit je weer op kantoor, praat ik mezelf moed in. Het voorgerecht is al snel achter de kiezen en ik trek de bergen in: een klein paadje leidt me langs watervallen recht omhoog. Eerlijk is eerlijk: met die felle zon op mijn bol en verzuurde spieren van vorige hikes best pittig, maar de spectaculaire uitzichten over de bergen rondom het Brandnertal en een heerlijke maaltijd in het vooruitzicht verzachten de pijn aanzienlijk.
Zo’n anderhalf tot twee uur later arriveer ik op mijn tweede bestemming: Alpengasthof Melkboden. Klein detail: tussen deze twee restaurants gaat ook een kabelbaan, maar deze loopt pas weer vanaf volgende week. De coupon geeft twee keuzes voor het hoofdgerecht: een wildburger of een Nepalese spaghetti. Ik vind het tweede een beetje vreemd klinken in de Oostenrijkse Alpen, dus kies ik voor een welverdiende wildburger na deze pittige hike. Weet je wat… doe daar ook maar een biertje bij. De sappige burger komt met een dotje zure room en – hoe kan het ook anders – rode bessen erop: een verrassend lekkere combi!
Al snel schuiven de eigenaren van het restaurant bij ons aan. Al 25 jaar wonen Werner en Margret op deze berg. ‘Weet je wat dat voor burger was?’ vraagt Werner trots. Ik schud van niet. ‘Gemsbok. Vorige week geschoten hier in de bergen.’ Ik had nog nooit eerder gemsbokvlees geproefd, maar het is verrassend lekker. Werner vertelt dat wij de eersten zijn die de culinaire hike lopen: het is een pas gestart concept in het Brandnertal. Dat is een foto voor zijn gastenboek waard: op bijzondere gelegenheden maakt het stel een foto, die direct geprint en geplakt wordt zodat de gasten in kwestie er een stukje bij kunnen schrijven. Hoe gezellig!
Dan is het tijd om verder te wandelen richting ons nagerecht: dit keer nog maar 100 hoogtemeters en een kwartiertje wandelen. Langs grazende koeien en steeds spectaculairdere vergezichten stappen we naar de Palüdhütte: een letterlijk en figuurlijk hoogtepunt van de hike. We ploffen neer op een zonneterras met panoramisch uitzicht over de bergmeren, bossen, bergen en valleien, waar we warm ontvangen worden door gastvrouw Sabine. Ons nagerecht: een hemelse ‘lasagne’ van kwark met abrikozenmarmelade. Terwijl ik gulzig mijn toetje naar binnen werk, laat ik de frisse berglucht op me inwerken… Morgen vlieg ik alweer naar huis, wat ga ik de Vorarlbergse bergen missen. ‘Deze plek is zo vrij en puur,’ zegt Sabine. ‘De natuur geeft me zoveel, houdt mijn hoofd rustig.’ Net als we willen vertrekken komt ze naar buiten met shotglaasjes dennenschnaps. ‘Een oppeppertje voor de terugweg,’ zegt ze. Pröst!
