Mijn vriend Robin en ik hebben een nieuwe gezamenlijke hobby: hiken. Zo komt het dat we nu samen door de Pyreneeën lopen. We volgen een route door de bergen waar 4,5 uur voor staat, die start op 1410 meter hoogte met als hoogtepunt de bergtop Pic des Trois Seigneurs op 2199 meter hoogte. Een rondje van 10,5 kilometer. In tegenstelling tot de laatste keer dat we in Frankrijk waren, zit het weer dit keer goed mee. Het is een stralende warme dag, geen wolkje aan de lucht. Herfstkleuren sieren de omgeving, we zijn bijna helemaal alleen. Al snel loopt het bergpad steil omhoog: de start van een urenlange pittige klim naar de top.
Na ruim twee uur hiken komen we aan bij het bergmeer Etang d’Arbu op 1726 meter. Er heerst hier een intense rust en we gaan zitten aan de rand van het kristalheldere bergwater waar we onze thuis gesmeerde broodjes opeten en onze spieren laten rusten. We checken ons hikeschema en zien dat we dubbel zo lang over de weg hierheen hebben gedaan dan de tijd die ervoor staat. Lopen we echt zo langzaam? De top ligt nog 500 meter boven ons, terwijl we nu al redelijk uitgeput zijn. ‘Als we die top maar gaan halen,’ lachen we, niet wetende hoe zwaar het nog gaat worden.
Ons schema zegt dat we vanaf het meer nog anderhalf uur te gaan hebben naar de top. Hoe hoger we komen, hoe adembenemender de uitzichten. De bergrug blokkeert de wind en de zon brandt vol in ons gezicht, terwijl we als berggeiten de rotsen trotseren. Af en toe rusten we uit, terwijl we ademloos neerkijken op het meer beneden ons dat steeds kleiner wordt. Drie uur later staan we op de top, boven alle andere omringende bergtoppen.
Vanaf deze plek, gemarkeerd door drie ijzeren kruizen, hebben we een uitzicht van 360 graden. Robin pakt een paar steentjes en vormt het woord NU op het hoogste punt van de berg. Een woord dat voor mij in het afgelopen jaar een compleet nieuwe betekenis heeft gekregen. Precies een half jaar geleden overleed Robins moeder op 55-jarige leeftijd, nadat ze drie weken ervoor plotseling te horen kreeg dat zij ongeneeslijke, uitgezaaide kanker had. Het was nog een kwestie van dagen. Haar levensmotto was dankbaar zijn en leven in het nu: levenslessen waar zij tot op haar sterfbed, omringd door haar dierbaren, aan bleef vasthouden. Leven in het nu is moeilijker dan het lijkt. Hoe vaak zijn we niet met ons hoofd ergens anders?
Daar op die bergtop, waar de wereld zich voor onze voeten uitstrekt, staan we stil bij haar leven en zijn we dankbaar. Vandaag konden we niet anders dan opgaan in het nu: genieten van de dag, de omgeving en van elkaar. Het is bijzonder om zo alleen in dit soort machtige natuur te zijn en het doet altijd weer iets met me. Zij is bij ons.
Het is tijd om terug te keren. Voor de afdaling staat nog een uur en vijftig minuten. En met ons klaarblijkelijk langzame tempo moeten we ons al zorgen gaan maken of we wel voor zonsondergang beneden komen. We lopen over hoge bergkammen, waar je aan beide kanten recht naar beneden diepe valleien inkijkt. Er hangt mist over de bergen in de verte, terwijl de avondzon ze oplicht. Twee paragliders zweven om ons heen. De setting is magisch.
Onze benen kunnen ons nog net dragen, knieën en voeten doen pijn. Maar hoewel we na 8,5 uur klimmen en dalen bijna niet meer kunnen, zouden we deze tocht duizend keer opnieuw lopen. Deze fysieke beproeving was een mentale verrijking: vandaag gingen we volledig op in het nu.
