‘De zon, een half oog dat na maanden boven de bergrand sluit, laat het stof op de ruiten schitteren. We vinden onszelf terug als reptielen, doodstil verspreid over de vensterbanken op het zuiden. Onze oren gloeien. We bewegen alleen onze oogbollen.’
Winter-IJsland is een persoonlijk bulletin dat je de wereld om je heen even doet vergeten.
Hoewel iedereen geniet van de eerste zonnestralen van het jaar, zijn die extra speciaal op plekken waar de zon ieder jaar maandenlang verdwijnt. Eén van die plekken is IJsland, waar schrijfster Laura Broekhuysen met haar IJslandse man en dochtertje anderhalf jaar geleden naar toe emigreerde. Dat deze verhuizing een grote stap was voor de Amsterdamse, wordt duidelijk in Winter-IJsland: een literair verslag over het eerste jaar van het jonge gezin op deze adembenemende, maar donkere bestemming. Een oeuvre dat ooit een dagboek was, met persoonlijkheid die je voelt.
Laura is van huis uit een succesvolle violiste en die muzikaliteit zie je terug in haar taalgebruik. Door haar poëtische, beschrijvende schrijfstijl krijg je een goed beeld van haar nieuwe woonplaats: een houten huis aan een eenzame baai in de buurt van Reykjavik. Alles wordt enorm gedetailleerd verwoord: van haar ruziënde buurmannen genaamd Jón en de verveling die Laura ervaart tijdens de dagenlange sneeuwstormen tot het magische poollicht. ‘Een reusachtig zwiepend springtouw, van pool tot pool, waaronder de aardkloot draait.’ Laura bevindt zich in een nieuwe wereld en dat maakt ze duidelijk door middel van haar secure observaties.
Dochter Esther speelt een belangrijke rol in Winter-IJsland. De dialogen en indrukken tonen het grote verschil tussen opgroeien in Nederland en IJsland. ‘Spelen met een ander kind was leuk geweest maar die hebben we niet op voorraad. Ik zoek een punaise om de tekening mee vast te prikken maar vind er geen. Even naar de HEMA stelt mijn dochtertje voor.’ De waarde die de schrijfster hecht aan muziek, is overduidelijk. Door middel van kinderliedjes die ze zingt met Esther en herinneringen van haar studententijd bij het conservatorium, merk je hoe belangrijk dit voor haar is. Zelf zegt de schrijfster dat ze haar boeken met klank en ritme componeert.
De tekst in het boek heeft een heel eerlijke ondertoon: niet alles is rozengeur en maneschijn en dat probeert de schrijfster absoluut niet te verbergen. Haar gedetailleerde, sfeervolle schetsen brengen het verhaal tot leven en wekken een licht gevoel van medelijden op. Laura doet haar best om zich thuis te voelen in IJsland, maar de overgang naar het verlaten fjord is niet makkelijk voor de muzikante. Van de taal tot haar afstandelijke schoonfamilie: ze moet overal aan wennen. Winter-IJsland is een persoonlijk bulletin dat je de wereld om je heen even doet vergeten.
