De wekker op mijn telefoon gaat af en hoewel ik altijd moeite heb met opstaan richt ik me nu zonder treuzelen uit bed, pel het klamme laken van mijn warme rug en neem een verkoelende douche. Het is acht uur in de ochtend en mijn bamboebungalow heeft nu al temperatuurtje ‘magnetron’. Na de douche hop ik in een sportbroekje en T-shirt en pak mijn fiets van de veranda.
‘Good morning!’ roep ik naar het jonge stel dat de vier bungalows op dit stukje grond beheert. Zij is hoogzwanger en hij kamt in de ochtend haar haren: lief. ‘Bye miss!’ Het is slechts zeven minuutjes fietsen naar mijn yogaschool, maar ik doe er langer over omdat ik zo traag mogelijk mijn fiets door het ontwakende dorpje trap. Ik geniet van deze ochtendritjes met de warme gouden zon die op de hoge palmbomen beukt en het Indonesische leven dat begint voordat de meute toeristen ontwaakt: de groepjes schoolkinderen, bakkeleiende marktvrouwen, het boertje met de sjokkende ossen. Iedereen groet me met een brede lach en zwaait.
Dit is mijn tiende en laatste volle dag op Gili Air: een piepklein eilandje – in een uurtje fiets je het rond – voor de kust van het Indonesische Lombok. Bij aankomst besloot ik dat het na zeven hedonistische maanden tijd was voor discipline en bezinning. Ik nam een abonnement bij yoga school H2O, gelegen in de velden in het midden van het eilandje en volgde elke dag een yogales in de ochtend en de avond. Al na vier dagen voel ik me sterker, is mijn hoofd meer opgeruimd en mijn lever een stukje zuiverder. Waanzinnig hoeveel energie en tegelijkertijd rust de lessen me verschaffen.
Na de ochtendles fiets ik naar mijn vaste ontbijttentje aan het strand met de ongelooflijk helderblauwe zee. De middagen vul ik met snorkelen tussen honderden van de vreemdste vissen, gratis films kijken bij de openluchtbios op het strand, fietsen door de landerijen en langs de vele restaurantjes en tekenen in de hangmat van mijn bungalow. Kwam er maar nooit een einde aan deze magische tijd!
Gelukkig ben ik tegen het einde van mijn verblijf op Gili Air zo tot rust gekomen dat mijn benen weer zeuren om nachtenlang dansen, mijn smaakpupillen de bitterheid van een biertje wel zouden lusten en mijn handen jeuken om nieuwe handen te schudden. Ik bedank mijn yogalerares voor de prachtige lessen, vertel het koppel bij de bungalows dat ik de volgende dag vertrek en koop een bootticket naar Bali. Hopelijk neem ik een klein stukje Gili Air mee in mijn hart en vind ik zelfs in de toeristische drukte van Bali de ruimte om tot rust te komen en ten midden van het losse backpackerleven de discipline om in de warme ochtenden de zon te begroeten vanaf mijn yogamatje.
Mijn tip: voor de noordwest kust van Lombok liggen drie kleine eilanden – Gili Air, Gili Menos en Gili Trawangan – met ieder een eigen reputatie: rust, familie en feest. Mocht je voor de rust van Gili Air kiezen dan doe je er goed aan om een fiets te huren en flink rond te shoppen voor een betaalbare accommodatie (hoe dichter bij de pier, hoe duurder de overnachting). De beste nasi goreng eet je bij strandtent Circus voor slechts 35 roepies en voor de meest adembenemende zonsondergang nestel je je op een van de strandsofa’s bij Island View Bar & Bungalow. Een kleine waarschuwing: mocht het gerinkel van tientallen belletjes jouw kant op komen, weet dan op tijd opzij te springen voor de blauwe karretjes met bont versierde paardjes die door de straten stuiven!
