Portretten van moed en hoop na Harvey

Open Gallery

In de nasleep van orkaan Harvey zitten er in Texas, Louisiana en Tennessee nu ongeveer veertigduizend mensen in opvangcentra. Fotograaf William Widmer reisde naar het George R. Brown Convention Center in Houston, waar hij enkele verhalen optekende voor National Geographic.

De categorie-4-storm trof Houston en de omliggende regio op 25 augustus en zorgde voor enorme overstromingen. Mede doordat de orkaan bleef hangen en vocht vanuit de Golf van Mexico aanvoerde, viel er een ongekende hoeveelheid regen: meer dan 127 centimeter. Zeker zestig mensen vonden de dood door de storm.

Naast de duizenden mensen in de opvangcentra zullen er nog veel meer hulp nodig hebben met de wederopbouw. Volgens het Federal Emergency Management Agency hebben meer dan vijfhonderdduizend mensen zich aangemeld voor noodhulp, voor onder meer schade aan en verlies van eigendommen.

Toen Widmer eind vorige week in Houston aankwam, was het water in het centrum weggelopen. Van de tienduizenden mensen die op het hoogtepunt van de ramp hun toevlucht hadden gezocht in het congrescentrum, waren de meeste alweer vertrokken. Widmer: “Iedereen die ergens anders kan verblijven, doet dat. Niemand wil in een opvangcentrum blijven.” Diegenen die achterbleven, hadden verschillende traumatische ervaringen meegemaakt. Sommigen worstelden ermee dat ze het ternauwernood hadden overleefd. Anderen die vóór het geweld van Harvey op straat leefden, waren getroffen door het medeleven van mensen die voor het eerst dakloos waren.

De portretten van Widmer getuigen van een gedeelde ervaring van verdriet en verlies.

“We zijn alles kwijtgeraakt, maar ik heb mijn kinderen geleerd sterk te zijn.”

“Mijn advies? Als je wordt gezegd dat je moet vertrekken, vertrek dan. Materiële dingen zijn vervangbaar, je leven niet. Deze les had ik bijna op harde manier geleerd.”

“Nu ik de liefde en gemeenschapszin om me heen zie, voel ik me bijna gezegend dat ik dit heb moeten doorstaan. Pas als je het vertrouwen in jezelf en anderen kwijtraakt, gaat het leven er somber uitzien. Ondanks de omstandigheden zijn we nu allemaal op een veilige plek.”

“Het water bleef maar stijgen en we zaten met de kinderen. We probeerden daarom een hoger gelegen plek te bereiken. Ik zal nooit vergeten hoe mijn man met de kinderen door het donkere water liep. We dachten dat we het niet zouden overleven."

“Ik baal dat ik mijn huis, mijn auto en al mijn andere spullen ben verloren. Maar tegelijkertijd ben ik blij dat ik in een gemeenschap met aardige mensen woon. Ze zijn zorgzaam en schieten andere mensen te hulp in deze moeilijke tijd. Ik ben heel dankbaar.”

“Jetski’s kwamen voorbij, helikopters vlogen over. Mensen kwamen met hun eigen boot iedereen redden die door de ramp was getroffen. Ik probeer sterk te blijven. Op momenten als deze mag je huilen, maar is het beter om sterk te zijn. Ik weet dat het beter zal worden en dat er na deze grote, verschrikkelijke storm iets moois zal worden voortgebracht.”